006. Plan

Przekręciła głowę, patrząc w lusterko. Założyła ładną, białą bluzkę z wywijanymi mankietami z rękawkiem trzy-czwarte, a na to niebieską bluzeczkę w serek, idealnie pasującą do białej. Mankiety wystawały i wywinięte, zakrywały koniec rękawka niebieskiej bluzki. Do tego, wciągnęła na siebie lekko rozszerzane u dołu jeansy, podkreślające biodra. Skrzywiła się, czując się nieco głupio. Kimberly majstrowała przy jej rzęsach z tuszem, a Mary sprawdzała, czy nie lepiej byłoby związać jej włosy.

- Niech cię cholera, ależ masz rzęsiska! - skomentowała Kimberly z aprobatą. - Dorcas, ile mamy czasu? - rzuciła przez ramię.

- Streszczajcie się. Zostało wam parę minut - odpowiedziała Dorcas, jedząc jabłko.

- Cudownie. Czyli małe spóźnienie, będzie - Mary wyszczerzyła zęby szelmowsko.

- Nie uważacie, że to lekka przesada? Znaczy, trochę za poważnie to traktujecie - podsunęła Lily, niepewnie. Na jej miejscu każdy bałby się reakcji przyjaciółek. Szczególnie takich przyjaciółek jak Kimberly i Mary.

- Nie żartuj - prychnęła Mary.

- Wyglądasz bardzo ładnie. Zresztą podobnie ubierasz się na co dzień. To nic więcej, ponad to, co robisz zawsze. Tylko lepiej - stwierdziła beznamiętnie Anistone oddalając się nieco, by obejrzeć ją z daleka. Lily zatrzepotała długimi rzęsami; powieki podkreślały czarne, bardzo równe i dokładne, acz delikatne kreski.

- Miałam na myśli wasze nastawienie - burknęła, kiedy Mary pociągnęła ją mocno za włosy i wymamrotała jakieś przeprosiny.

- Nonsens - Machnęła ręką Kim. - Zostaw rozpuszczone - zwróciła się do Macdonald.

- Taak. Może tylko zbiorę tu, z boku? O tak? - Przyszczypnęła jeden kosmyk włosów przy twarzy małą spineczką.

- Dorcas?

- Ja się nie znam – wybroniła się Meadowes.

- Jodi?

- Lily wygląda i tak, i tak bardzo ładnie - uśmiechnęła się lekko Ferrante.

- Och, zero pożytku - syknęła Kimberly i pstryknęła palcami. - Niech zostanie.

Popsikała ją swoimi perfumami i uśmiechnęła się triumfalnie.

- Jestem boska.

- My jesteśmy boskie! - żachnęła się Mary.

- Tak, tak - Machnęła ręką. -  Zrobiłyśmy z czegoś tak zwykłego, coś eleganckiego - Wskazała na Rudą, która zmarszczyła gniewnie brwi. - Mam na myśli ubranie.

- Jasne.

- To co? Idź już - ponagliła Macdonald, machając rękami, jakby chciała ją wymieść miotłą z pokoju.

Evans wywróciła oczami.

- Rozumiem, że moje zdanie się tu nie liczy? - Uniosła jedną brew do góry.

- Nie – przyznały jednocześnie Kim i Mary.

- Świetnie.

- Wprost świetnie! - warknął, chodząc po dormitorium.

- Oj, daj spokój. Wszystko zgramy w czasie - próbował uspokoić kumpla, Syriusz.

- Jasne. Nie mam zamiaru wciągać w nasze sprawy jakiejś dziewczyny! I to TEJ dziewczyny - zawołał, wskazując oskarżycielsko palcem na Syriusza, jakby to była jego wina.

- Nie przesadzaj, Rogaczu - prychnął lekceważąco Syriusz.

- Mam nie przesadzać, tak? No więc proszę! Pochwal się swoim planem - Usiadł i wpatrzył się uparcie w Łapę.

- Okay, nie ma sprawy. - Wzruszył ramionami i uśmiechnął się arogancko. - Pokażesz się Evans z Nicole i trochę jej poprzeszkadzasz, to już mamy ustalone. Później wystarczy, że przyjdę. Odciągnę Sorrow, bez problemu. Możemy wykonać plan pierwszy. Remus pójdzie powiedzieć Lily co się dzieje, ona przybiega, wlepia ci sz…

- Stop! Nie musisz mi wszystkiego doszczętnie wykładać. Być może cię to zdziwi, ale nie jestem aż tak głupi - Łapa burknął coś w rodzaju „tak, to mnie faktycznie zdziwiło”, ale James go zignorował. - Tylko wiesz co, Stary, chyba tracisz swoją dawną błyskotliwość - Black popatrzył na niego z urazą. - Zapomniałeś o jednym drobnym szczególiku - James uniósł nonszalancko jedną brew.

- Do rzeczy.

- Ty masz mi pomóc! Masz być tam, gdzie Lunio wskaże McGonagall! Masz być w lochach!

- No właśnie tak się zastanawiałem, czy koniecznie ja też musze dostać ten szlaban - Syriusz zaśmiał się nerwowo i potarł kark. – Zresztą, ich wcale nie trzeba tak płoszyć na górę.

Jamesowi zadrgała powieka.

- Znaczy no wiesz… sami w końcu pójdą - Wzruszył ramionami.

- Już ustaliliśmy, że nie da się inaczej. Żeby to wszystko wypaliło, muszą być w grupie - syknął Potter, mrużąc oczy. - Musisz tam być. A nie dopuszczę, żeby ta cała Sorrow mieszała się w nasze sprawy.

- Niech to…

James wstał i znów zaczął chodzić po pokoju. Zatrzymał się przy lusterku i zerknął na swoje idealne odbicie. Uśmiechnął się sztucznie i potargał sobie włosy. Luźnie włożona, zapinana, biała koszula miała podwinięte kilka razy rękawy. Jeansy pasowały do całości, a okulary podkreślały urok chłopaka.

- Jest sposób - zaczął Peter cicho. James od razu odwrócił się w jego stronę z nadzieją w orzechowych oczach.

- Co masz na myśli?

- No, bo… nikt nie powiedział, że to ktoś z nas musi odciągnąć od Rogacza Nicole Sorrow - Wzruszył ramionami i uśmiechnął się krzywo.

- A kogo Nicole uwielbia? - dodał Remus.

- Siebie? - mruknął znudzony Syriusz.

- Oprócz siebie - powiedział przez zaciśnięte zęby Lupin.

- Siostry Anistone - szepnął James, a w jego głowie rodził się zalążek kolejnego planu.

- Kimberly nigdy się nie zgodzi - zauważył trafnie Black.

- Kimberly, nie. Ale Crystal… O co siostry się pokłóciły w tamtym roku? - Wyszczerzył zęby James. W myślach stanął mu obraz dziewczyny o ciemno-brązowych włosach i zimnych, czarnych oczach, która zawsze chętna była im pomagać. Oczywiście za coś w zamian. Czasem fajnie było mieć takich znajomych w zapasie.

- O mnie - odpowiedział bez ogródek Syr.

- Właśnie. Wystarczy tylko dobrze ją do tego przekonać, a Crystal zrobi, co będziemy chcieli.

- To jest to! - rozemocjonował się Szatyn. – Hmm… Może nawet się z nią umówię. - Potarł brodę, przypominając sobie, jaką awanturę Crystal urządziła siostrze, za to, że chodzi z nim, Syriuszem Blackiem. Wszyscy wiedzieli, że starsza panna Anistone czuje do niego mięte. Siostry zachowały od tamtej pory chłodne stosunki względem siebie.

- Uważam, że to świetny argument przetargowy - wydedukował James, zadowolony. - Teraz tak: Nicole pewnie już czeka przed portretem Grubej Damy, więc będę się zbierał. Syriuszu idź do dormitorium Crystal i pogadaj z nią. Najlepiej uprzedź mnie o wyniku lusterkiem.

- Jak Mary mnie przyłapie, to mogę już nie być w stanie wyjąć lusterka. Ani tym bardziej cokolwiek mówić - burknął Syriusz.

- Chyba nie boisz się siostry? - Uśmiechnął się Potter, tym samym, rzucając wyzwanie kumplowi. Łapa zacisnął usta. Westchnął, niby udając zawód. - Weź moją pelerynę, braciszku siostrzyczki.

- Och, zamknij się. Jakbyś nie znał Mary. - Wywrócił poirytowany oczyma.

- Na moje nieszczęście znam. A właśnie, nie wiesz jak to się stało, że nasza nowa ścigająca wie o większości naszych sekretów?

- Nie mam pojęcia.

- Nie przekonałeś mnie.

- Powiem tylko tyle: to diabeł wcielony.

James parsknął śmiechem i machnął im na pożegnanie ręką.

- Widzimy się później - rzucił, wychodząc.

- Wyglądasz ślicznie, Lily! - pochwalił ją Tristan z uznaniem, kiedy zbiegła ku niemu po schodach. Po chwili jednak odwrócił głowę w inną stronę zakłopotany własnymi słowami.

- Dziękuję! - Uśmiechnęła się, pąsowiejąc. Musiała przyznać, że spotkanie się z Tristanem nie było złym pomysłem. Przeciwnie, charakter tego chłopaka sprawiał, że uśmiechała się często i szczerze.

- Gotowa? - Wskazał głową w kierunku drzwi wejściowych. Pokiwała głową. Ruszyli ku wyjściu, rozmawiając na temat tego, co chcą dzisiaj robić. Spacer, lody, później…

- Och Evans, Tristan! Co za spotkanie - wykrzyknął męski głos za nimi. Lily zamarła. Tristan i ona odwrócili się w stronę idących ku nim Jamesa z aroganckim uśmiechem oraz pewnej siebie Nicole Sorrow.

- Potter… Co ty…? - zaczęła Lily, mrużąc oczy. Zbieg okoliczności? Szczerze w to wątpiła

- Idę na randkę, Lily. – Odpowiednio zaakcentował jej imię. Nicole warknęła cicho, ale on najwyraźniej nie zawracał sobie tym głowy. Lily zarumieniła się ponownie.

- Witaj - powiedziała chłodno Sorrow, oceniając ją wzrokiem. Nie znała chłopaka obok niej, ale nie mógł się nawet równać z Jamesem.

- Nicole - Lil skinęła jej głową.

- Och, wybacz. Przeszkodziliśmy wam? - spytał niewinnie Potter, idealnie udając skruchę. Lily zazgrzytała zębami.

- Nie, skąd.

- Wybieracie się może gdzieś? - kontynuował tym samym tonem. Tristan najwyraźniej dał się nabrać, bo uśmiechnął się i pokiwał głową.

- Tak, mamy zamiar iść do…

- Cudownie! Może chodźmy tam razem.

Lily otworzyła szerzej oczy, nie mogąc uwierzyć w poziom jego impertynencji. Odciągnęła go za rękaw na stronę, nie zwracając uwagi na jego zdziwioną minę, ani tym bardziej na powodujące zawrót w głowie perfumy.

- Co ty wyprawiasz? Nie ma mowy, nigdzie z nami nie idziesz - syknęła hardo Evans, nachylając się ku niemu. - Mam od ciebie wolne.

- W rzeczy samej. Nie wszystko kręci się wokół ciebie. Jestem przecież z Nicole.

Dziewczyna zerknęła w stronę ich zaniepokojonych towarzyszy. Nicole widząc jej wzrok na sobie wyprostowała się jeszcze bardziej, o ile to było jeszcze możliwe. Lily zaczerwieniła się.

- Lily wszystko w porządku? – zapytał z daleka Tristan, posyłając jej krzepiący uśmiech. – Może faktycznie chodźmy razem, będzie zabawnie.

- Jak sobie życzysz – powiedziała Lily, zostawiając Jamesa w tyle. Verne mrugnął do niej porozumiewawczo.

- W takim razie, chodźmy. – Tristan Wzruszył ramionami i poprowadził ich przez błonia. Uczniowie, którzy ukończyli 17 lat mogli wychodzić poza teren szkoły. Wystarczyło, że uprzedzili swoich opiekunów. Oczywiście indywidua takie, jak James Potter, uważały się za wyjątki od tej reguły. Coraz mniej podobało jej się to spotkanie. Westchnęła zrezygnowana.

- Coś się stało Lily? - spytał Tristan opiekuńczo.

- Nie, nie. Prawdę mówiąc myślałam, że  nie będziemy mieć publiki - Wskazała brodą, na idących przodem Jamesa i Nicole.

- Nie martw się. - Machnął ręką. - Jakoś się rozejdziemy - zapewnił. Pokiwała tylko głową.

- Evans, jestem z ciebie dumny. Nie spodziewałem się, że tak szybko zadziałasz - Potter zrównał się z nimi.

- O tak. W końcu aprobacja Jamesa Pottera to, to na co czekałam całe życie - odgryzła się. – Ale to raczej ty świetnie sobie radzisz.

- Tylko, że u mnie to normalne.

- Faktycznie. Z jakiegoś powodu zapomniałam, że są tacy, co obracają kilkoma dziewczynami na raz - syknęła uszczypliwie Lily.

Nicole skurczyła się i popatrzyła na Jamesa.

- Nie moja wina, że mam powodzenie, prawda?

- James jest nie tylko przystojny, ale i inteligentny, więc nie powinnaś być zdziwiona, Lily. - Nicole uniosła kąciki ust prowokacyjnie. Zerknęła ukosem na Jamesa czekając na wyrazy wdzięczności, ale Rogacz jedynie poprawił okulary na nosie, uśmiechając się lekko.

- Nie przesadzałabym z tą inteligencją. Prawdę mówiąc zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że jest całkiem Niemądry – Lily zaakcentowała słowo w sposób dający do zrozumienia, że jest ono z wielkiej litery. Była to zdolność, jakiej nauczyła się od profesor McGonagall: mówienie wielkimi literami. – Ktoś, kto zabiera dziewczynę na pierwszą randkę i dołącza się z nią do innej dziewczyny, którą adoruje od pięciu lat i która nie jest nim zainteresowana wprost nie może być inteligentny.

James i Tristan otworzyli szeroko usta ze zdumienia, z trudem powstrzymując śmiech. Nicole wyglądała tak, jakby Evans uderzyła ją w twarz.

Poprawił koszulę i włosy, stojąc przed odpowiednimi drzwiami. Skrzywił się, ale przecież nie mógł teraz tego zrobić kumplowi i się wycofać. Zsunął z siebie pelerynę niewidkę i schował ją do kieszeni.  Przybrał na twarzy najlepszy uśmiech, na jaki było go stać i zapukał do drzwi dokładnie wtedy, kiedy one się otworzyły. Wpadła na niego jakaś dziewczyna.

- O kurcze! - zapiszczała, łapiąc go za rękaw. Miał ochotę uciec z krzykiem. Nie należała do najładniejszych. – Dziewczyny, to Syriusz Black!

- Co?! Co ty gadasz Ma… O cholera… - W drzwiach stanęła druga, zdecydowanie bardziej kształtna od swojej koleżanki, blondynka.

- Cześć - Był z siebie dumny, że głos miał nadal nonszalancki. - Jest może Crystal? - Zapuścił żyrafę do środka pokoju, po którym walały się ubrania dziewczyn. Zanim zasłoniły mu widok był pewien, że zobaczył przemykającą dziewczynę w bieliźnie.

- Eem… Tak, tak. Ale… - zawahała się Ma–coś–tam, zerkając na swoją przyjaciółkę.

- Chwileczkę! - Dobiegł go śpiewny głos z wewnątrz. Chłopak wzruszył ramionami i oparł się o ścianę koło drzwi. Tamte dwie bynajmniej nie zamierzały sobie pójść. Wpatrywały się w niego, szczebiocząc coś, ale kiedy Crystal wyszła, te szybko zanurkowały do pokoju. Przywódczyni stada przyszła, pomyślał Syriusz.

- Witaj Syriuszu - zamruczała uwodzicielskim tonem Crystal Anistone. Była podobna do siostry, ale mimo wszystko, Kimberly nikt nie mógł dorównać.

- Crystal. - Syriusz uśmiechnął się w bardzo typowy dla siebie sposób. Mógł nawet zobaczyć, jak dziewczyna wstrzymuje oddech. - Mimo cię widzieć - przywitał się zaczepnie.

- Przez grzeczność nie zaprzeczę. - Uniosła jeden kącik ust do góry.

- Możemy porozmawiać sam na sam? - Uniosła brwi do góry. Cóż, byli sami. - Chodzi mi o to, że nie na korytarzu.

Crystal zadrgała warga. Weszła do pokoju i skinęła na swoje przyjaciółki. Trzy dziewczyny wyszły w pośpiechu, wzdychając do Syriusza. Crystal wprowadziła go do środka. Chłopak uniósł brwi z aprobatą. Teraz pokój był już wysprzątany. No, no… Usiadł na łóżku z najlepszą pościelą. I bez jej uśmieszku domyślił się, że to jej łóżko.

- O czym chciałeś porozmawiać, Syriuszu? - spytała, patrząc na niego spod rzęs.

- No wiesz… James i ja mamy do ciebie małą prośbę – zaczął, teatralnie udając zakłopotanego i niewinnego. Wolał to mieć za sobą i nie owijać w bawełnę. Poza tym Crystal nie lubiła tego typu zagrań.

- Rozumiem… Jaka to prośba?

- Kojarzysz dziewczynę, która nazywa się Nicole Sorrow? Otóż jest ona właśnie na randce z Jamesem. Musisz jedynie ją od niego odciągnąć. - Wzruszył ramionami Łapa. Doskonale wiedział, że Crystal ją zna i wyjątkowo jej nie lubi. – Wybacz, że przychodzę do ciebie z takim banałem.

- Oczywiście, że ją kojarzę - odpowiedziała jadowicie, nie tracąc z głosu zmysłowości. – Naprzykrzała mi się przez jakieś dwa lata, bo któregoś razu zauważyła, że z wami współpracuję. Wiesz dobrze, że nie przepadam za tą dziewczyną, prawda? Możesz poprosić o to kogokolwiek innego.

- Oczywiście, że mogę - prychnął Black. Sorrow nikomu nie dałaby wyciągnąć się z randki z Rogaczem i prawda była taka, że nie miał innego wyjścia. - Ale nie chcę. Jak widzisz przyszedłem do ciebie.

- Czemu nie do Kimberly? Z tego co wiem Nicole nie tylko mnie uważa za kogoś wpływowego - zauważyła bez zahamowań. Crystal Anistone dobrze znała swoją wartość.

- Do Kimberly? Daj spokój, oboje wiemy, że po pierwsze to ty jesteś z nami bliżej, a po drugie Kimberly nie jest lepsza niż inne, w przeciwieństwie do ciebie. Zdążyłem się o tym przekonać - Machnął ręką Syriusz. Crystal uśmiechnęła się chłodno. - I z tego, co wiem, to ciebie Sorrow posłucha, nie jej.

- Niewątpliwie. Cieszę się, że się czegoś nauczyłeś, ale co ja z tego będę miała?

- Nie myśl, że od początku o tym nie wiedziałem. I nie zapomniałem o obustronnych korzyściach. Nie przychodzę z pustymi rękami. Chciałem zapytać cię o to już wcześniej, ale lepiej późno niż wcale. Co powiesz na spotkanie ze mną? - Pochylił się w jej kierunku. Crystal zaśmiała się. Wiedział, że dziewczyny tworzące funclub Huncwotów nie przeszkadzały sobie, ale pomagały, jeśli jakaś była na randce z jednym z nich. A Crystal i Nicole należały do funclubu. Oczywiście było to niepisane stowarzyszenie i w znacznej większości to do starszej panny Anistone młode dziewczęta przychodziły po radę, traktując ją jako wzór ze względu na jej dobre stosunki z tymi chłopcami.

- Wyjątkowo kuszące! Ale muszę powiedzieć nie - Łapa wytrzeszczył oczy. Równie dobrze mogłaby go spoliczkować. - No wiesz… Randka z Syriuszem Blackiem to niezły prestiż. Ale ja już sama na niego zapracowałam i nie potrzebuję ani grama więcej. Nie myśl, że jestem jakąś głupią dziewczyną, ślepo w ciebie zapatrzoną i nie dam się nabrać na zwykłe spotkanie, z którego żadne z nas niewiele wyniesie. Myślałam raczej o czymś z prawdziwą korzyścią.

- S-słucham? Okay… Co masz na myśli? - wykrztusił Syriusz. No tego, to się nie spodziewał.

- Pocałunek - wyjawiła triumfalnie. Teraz wszystko jasne. – Chcę wiedzieć jak całuje Syriusz Black. Chcę poczuć ciarki na ramionach i motyle w żołądku.

- Pocałunek – powtórzył, nieco skonsternowany. – I ciarki na ramionach.

- Owszem. Tak, jak ci opisałam. - Zaśmiała się słodko. - Nie martw się! Nikomu o tym nie powiem. Rozgłos mam wystarczająco duży i nie na tym mi zależy – prychnęła. Syriusz chciał znów krzyknąć, ale się powstrzymał, by nie wyjść na idiotę.

- Zgoda - powiedział powoli. – Ale będziesz umiała ją usunąć?

- Oczywiście. Nic prostszego.

Kiwnął głową na znak zrozumienia. W sumie… Jeśli żadna dziewczyna z dormitorium Meadowes się o tym nie dowie, to nikomu nic się nie stanie! Crystal popatrzyła na niego wyczekująco.

Powoli zbliżył się do dziewczyny. Chwycił ją za dłoń i ucałował jej wierzch. Crystal wodziła wzrokiem po jego twarzy, kolor napłynął do jej policzków. Nie sądził, że sprosta wymaganiom Anistone tak szybko. Co innego naiwna dziewczyna, a co innego świadoma i przebiegła Crystal. Lekko położył wolną dłoń na jej talii, a drugą zawiesił jej rękę na swojej szyi. Objął ją w pasie, przyciągając do siebie wolno. Powiódł palcem po linii jej obojczyka, po czym uniósł podbródek tak, by musiała na niego spojrzeć. Widział, że tętno jej przyspieszyło, a wzrok stał się roziskrzony.

- Crystal – szepnął i nachylił się nad nią.

Jej usta były miękkie i delikatne. Nie spodziewał się, że ktoś o takim charakterze może być również tak delikatny. Przysunął ją bliżej siebie dłonią spoczywającą na jej talii. Lekko, jedynie o kilka cali uniósł jej bluzkę, tylko po to, by na ciepłej skórze położyć swoją dłoń. Crystal westchnęła z ustami przy jego ustach. Ze zdziwieniem zanotował, że jego puls także przyspieszył, a oddech stał się nierówny. Kiedy objęła jego twarz dłonią, poczuł przyjemny dreszcz na karku.

- W końcu się odczepili - jęknęła Lily, kiedy siedzieli pod drzewem już na błoniach. Przez ponad dwie godziny Potter i Sorrow towarzyszyli im niemalże na każdym kroku, wtrącając się do rozmowy. Nie przypominała sobie, aby godziła się na podwójną randkę. Randka… Wzdrygnęła się lekko. Słowo zdecydowanie należało do tych najmniej przez nią lubianych.

- Zimno ci? - Zaśmiał się ciepło Tristan. - Nie powinno.

- Nie jest - zapewniła, odwzajemniając uśmiech.

- Wiem, że to może za wcześnie by o to pytać, ale skoro w pierwszym spotkaniu nam przeszkodzono, to może zgodzisz się zabrać na coś słodkiego? - Zajrzał jej w oczy z najbardziej uroczą niepewnością siebie, jaką do tej pory widziała. Lily zarumieniła się. Może i nie lubiła wychodzić na tego typu spotkania, ale skoro tak dobrze czuła się w jego towarzystwie, to następne powinno być równie przyjemne. Nie dziwiła się Mary. Tristan był naprawdę kochany. Może nieco zbyt… miły i słodki, ale i tak uroczy. Jednak wydawało się, że ta dwójka ma tak różne temperamenty, że obawiała się, iż Mary mogłaby kompletnie zdusić Tristana. Dla Lily z kolei brakowało mu orzechowego odcienia oczu, intensywnie w nią wpatrzonych, no i aroganckiego uśmiechu na szczupłej twarzy… Nie, to nieprawda, pomyślała. Cudownie, że ich nie ma. To przecież są jego zalety.

- Wiesz, chyba nie mogę nic obiecać, ale z drugiej strony chętnie wybiorę się z tobą na coś słodkiego.

- Mówisz poważnie?! Lil, tak się cieszę… - Chwycił ją nieświadomie za rękę. Lily wyrwała ją machinalnie z niemym okrzykiem. – Ja… przepraszam - wymamrotał. - Nie chciałem, naprawdę.

- Nie, nie. Nic się nie stało. - Pokręciła głową. - To chyba taki odruch. To ja przepraszam.

- Ty mnie? O nie, to nie do pomyślenia…

- Lily! - Usłyszeli zdyszany głos i czyjeś szybkie kroki. Dziewczyna podniosła się z ziemi i popatrzyła na Remusa. Tristan również wstał i rzucał spojrzeniem to na jedno, to na drugie.

- Coś się stało?

- Przepraszam, że ci przeszkadzam - stęknął, posyłając przepraszający uśmiech najpierw jednemu później drugiemu. - Musimy porozmawiać.

- Dobrze. Przepraszam na chwilkę. - Zerknęła na Tristana, który pokiwał tylko głową. Odeszli na bok.

- Trochę głupio się czuję… znaczy… czasami ciężko coś wybrać i prawda jest taka, że powinienem pewnie zdecydować się wcześniej, ale biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej jestem na pewno mnie zrozumiesz…

- Do rzeczy, Remusie - ponagliła go coraz bardziej zaniepokojona Lily.

- Chodzi o to, że wiem co na dzisiaj szykują James i Syriusz – wydukał, nie patrząc na nią.

- Na dzisiaj. Och, oczywiście, że wiesz - syknęła nieco zirytowana. Zawsze wiedział, ale nigdy nie interweniował.

- Chcę ci pomóc - wymamrotał, kopiąc kępkę trawy.

- Chcesz mi pomóc? - powtórzyła, unosząc wysoko brwi. – N-naprawdę? Znaczy, powiesz mi, co chcą zrobić? - spytała z nadzieją.

- No… tak - mruknął w końcu, unosząc głowę.

- Och, Remusie! - Rzuciła mu się na szyję i przytuliła go z uśmiechem. – Tak się cieszę, że w końcu zrozumiałeś! Funkcja prefekta to naprawdę poważne zadanie. Bez ciebie nie dam rady. Ale tym razem w końcu ich złapiemy i może nawet zapobiegniemy kolejnej utracie punktów przez Gryffindor! - zawołała z radością, jaką nie często u niej słyszał.

- Nie możesz całkiem temu zapobiec i jednocześnie ich złapać. - Wzruszył ramionami. - No wiesz… albo dasz im nauczkę, albo nasz zaryzykujesz, że nasz dom straci punkty. Chyba że wyprzedzisz nauczycieli. Wtedy możesz ukarać ich jedynie szlabanem - stwierdził logicznie.

- Tak. Chyba masz rację. - Pokiwała głową w zadumie.

- James będzie za marmurowymi schodami. Syriusz w lochach. Ale to James wszystkim kieruje. Sugeruję skupić się na nim - wyjaśnił Lupin.

- Bardzo chętnie. Potter jest mój - Uderzyła pięścią w swoją dłoń.

- Dobrze. Jak pewnie rozumiesz, trochę głupio będzie mi dawać szlaban kumplowi, dlatego poproszę o to McGonagall. - Wcisnął ręce do kieszeni spodni. – A tak przy okazji… Ładnie wyglądasz. - Uśmiechnął się.

- Dziękuję. To robota Kimberly i Mary - Zarumieniła się, wykręcając sobie palce. Popatrzyła na Tristana, który opierał się o drzewo i obserwował fale na jeziorze. - Kiedy? - szepnęła nieco smutniej.

- Za parę minut. - Zerknął na zegarek. - Ale lepiej, żebyś była tam wcześniej i się schowała wtedy na pewno ubiegniesz jakiegokolwiek innego nauczyciela. Ja jeszcze musze iść do McGonagall.

- Tak, tak. Zaraz tam będę.

Kiwnęli sobie głową i poszli w swoje strony.

- Tristan… - zaczęła niepewnie Lily, podchodząc do chłopaka.

- Tak? - Odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął zachęcająco.

- Muszę… iść - mruknęła cicho.

- Wszystko w porządku? - zaniepokoił się chłopak i stanął na wprost niej.

- Tak, tak. Znaczy… nie. Obowiązki prefekta. - Wzruszyła bezradnie ramionami. - Remus właśnie mi… coś powiedział. I musze iść mu pomóc.

- Chodzi o Jamesa Pottera, prawda?

Lily popatrzyła mu w twarz. O dziwo nie był zły, wręcz przeciwnie. Uśmiechał się. Musiała mieć wyjątkowo głupią minę, bo dodał:

- No, co? Lil każdy wie, jacy oni są. Byłem pewien, że prędzej czy później coś wykombinują. To normalne i wcale ci się nie dziwię. Wolałbym nie stawać na drodze twoim obowiązkom.

- Ja… dzięki.

- Lepiej już idź, bo ominie cię cała zabawa.

- Nicole, naprawdę musze już iść - powiedział przez zaciśnięte zęby. Nicole przykleiła mu się do ramienia i patrzyła małymi oczkami.

- Ale nadal nie rozumiem dlaczego - burknęła tonem rozpieszczonej córeczki tatusia.

- I niech tak zostanie. Nie mogę ci mówić o wszystkich moich planach, nie sądzisz? - Wzruszył ramionami na tyle mocno, że dziewczynie podskoczyła i opadła broda. Przygryzła sobie język i syknęła z bólu. – Wybacz - rzucił mając na myśli jej ból.

- Ale James! - zawołała nieco sepleniąc, przez co jej niby-zmysłowy głos stał się komiczny.

- Nie, nie… Odmawiam. Naprawdę musze iść. - Wyswobodził się lekko z jej uścisku.

- James, pozwól mi chociaż…

- Och Nicole, Nicole. Nie ładnie! Chyba nie próbujesz zmusić Jamesa Pottera do wyjawienia ci swoich tajemnic? Zdajesz sobie sprawę, że to nie przystoi? - Piękna dziewczyna pogroziła palcem Sorrow. Jej głos odbił się echem od drzwi Zamku. Crystal Anistone stanęła jak profesjonalna modelka koło Jamesa i popatrzyła z góry na Nicole. Sorrow szybko odskoczyła od Pottera. Nie chciała zadzierać ze starszą siostrą Anistone. Kimberly była groźna, ale Crystal…

- Nie, nie - wymamrotała, kuląc się w sobie. Straciła przez to połowę swojego wdzięku. - Po prostu… Miałam nadzieję, że będziemy mieć więcej czasu dla siebie. Ale James oświadczył, że musi iść - poskarżyła się. James zdziwił się, że nie dodała „mamusiu” i nie wycelowała w niego oskarżycielsko palcem.

- Nicole! – wykrzyknęła Crystal, po czym zaśmiała się sztucznie, wsuwając rękę pod ramię Jamesa. - Powinnaś wiedzieć, że oni zawsze tak robią. Nie spędzają całych dni na spotkaniach z dziewczynami, inaczej nie mieliby czasu na pomysły, za które wszyscy ich kochamy. I uwierz mi, że nikt nie wie i się nie dowie, czego dotyczą - stwierdziła, gestykulując lekko ręką. James uśmiechnął się z aprobatą. Crystal, nawet nie musiała się specjalnie wysilać, żeby wymusić na Nicole posłuch.

- Chyba masz rację.

- Oczywiście, że mam rację. Jak sądzę nie pozwolisz, żeby coś im przeszkodziło, prawda Nicole? - Pomachała niewinnie rzęsami.

- Oczywiście, że nie - mruknęła Nicole. Było jej głupio. Jak mogła tego nie wiedzieć! Teraz już rozumiała, dlaczego wszystkie dziewczyny pytały o radę właśnie Crystal.

- No właśnie! - Crystal klasnęła w dłonie i porwała Sorrow za rękę. - W takim razie na nas już czas. Pa, Jamie - zamruczała mu do ucha, kładąc rękę na jego ramieniu.

- Dzięki - powiedział bezgłośnie. Crystal mrugnęła do niego.

- Och Nicole, musisz się jeszcze dużo nauczyć - Usłyszał jeszcze matczyny głos dziewczyny.  Wyszczerzył zęby. Gdyby nie wiedział, że Crystal nienawidzi takich dziewczyn, mógłby nawet jej uwierzyć.

- Ale pani profesor, nalegam!

- Nie, Lupin. Doprawdy nie rozumiem, dlaczego ty nie mógłbyś dać szlabanu panu Blackowi - warknęła Minerwa McGonagall, ściągając usta.

- Bardzo proszę. To mój przyjaciel. Nie czułbym się komfortowo dając szlaban przyjacielowi. Mogę być niesprawiedliwy w ocenie - tłumaczył Remus zaciekle.

- No cóż… To z pewnością solidny argument, panie Lupin - Remus skinął głową. - Mimo wszystko uważam, że w tym wypadku jest pan Nieużyteczny, Lupin – dodała profesorka używając wielkiej litery.

- Tak pani profesor - powiedział z pokorą.

- Oczywiście, panna Evans nie może tego zrobić?

- W rzeczy samej. Będzie wtedy u Jamesa. – Profesor McGonagall zmrużyła oczy. - Znaczy… będzie go pilnowała.

- Mogłam się tego domyślić. Pan Black nie występuje w pojedynkę. Rozumiem, że panna Evans spełnia swoje marzenia?

Remus zastanowił się nad tym. O tak, złapie Jamesa, ale czy wie, że on chce być złapany? Czy wie, na co się piszę? Szczerze w to wątpił.

- W pewnym sensie - odpowiedział ugodowo. Uśmiechnął się krzywo.

- No dobrze. Chodźmy, więc do lochów - Westchnęła McGonagall, wstając z krzesła. - Cieszę się, że zaczynasz nam pomagać, Lupin. Powoli zaczynałam żałować, że zostałeś prefektem.

Nie był pewny, ale McGonagall chyba się do niego uśmiechnęła. Zarumienił się i wymamrotał jakieś marne podziękowania pod nosem.

Wiedział, że stoi za nim, że tylko czeka aż on zacznie coś robić. Z jakiegoś powodu wywoływało to jeszcze większy uśmiech na jego twarzy. Wiedział też, że miała niezłą uciechę, chociaż nie miała pojęcia, że dała się wkręcić. Nie tylko udało mu się popsuć całe to jej spotkanie, ale jeszcze skróci ten niesprawiedliwy tydzień jej domniemanej swobody o połowę. Musiał się powstrzymywać od chichotu. Wziął do ręki swoje lusterko i zawołał:

- Syriusz! - Na tyle cicho, by nie słyszała tego Lily, stojąca w ciemnościach za nim.

Na tafli lusterka zamiast jego odbicia pojawiła się uśmiechnięta twarz Łapy.

- Zaczynamy? - spytało odbicie wesoło. James wyszczerzył zęby.

- Jasne. Lewituj je na początku i powiedz o co chodzi. Dalej same będą robić, co trzeba. Mi wystarczy, że będę je kontrolować z daleka. O i lepiej wyczaruj tarczę wokół siebie. No wiesz, jak cię coś pacnie, to śpisz na korytarzu - poinstruował kumpla James. Zabawnie było rozmawiać do lusterka, szczególnie biorąc pod uwagę reakcje innych ludzi.

- Dzięki, stary - sarknął Black.

Skinęli sobie głowami i James schował lusterko.

- Accio Łajnobomby! Accio Pył Rozweselający! - Wyciągnął różdżkę i wycelował w górę. Czekał chwilę, pewny swego. Czuł napięcie Lily, stojącej za nim, ale nie zdradził się, iż wie, że ona tam jest. Zauważył, że kilka pakunków frunie w powietrzu. Ponad połowa przyleciała pod jego nogi, a reszta do lochów. Była pora kolacji, więc wystarczyło odczekać jeszcze kilka minut, zanim uczniowie zaczną się zbierać do Wielkiej Sali. Oczywiście nie chcieli jakoś specjalnie zaszkodzić Gryfonom, Krukonom, czy Puchonom. O nie. Wszystko to było przeznaczone ze specjalną dedykacją dla uczniów Slytherinu. No może oprócz pyłu.

W pewnym momencie usłyszał krzyki dochodzące z dołu.

- Protego! - szepnął szybko, okrywając się tarczą. Usłyszał szept za sobą. Domyślił się, że i Lily wyczarowała swoją tarczę; coż, powinna była użyć zaklęcia, by jej nie słyszał. Inaczej nawet gdyby jej się tu nie spodziewał, wiedziałby już teraz. Wycelował różdżką na większe pakunki. - Incarcorpus! - Wykonał ruch ręki i zaczął lewitować pakunki wraz z zawartością. Przeniósł je dokładnie nad przejściem, prowadzącym do lochów. Wiedział, że to tutaj Ślizgoni będą uciekać. Nie mylił się. - Finite! Wingardium Leviosa! - wypowiedział tak szybko, że żadne pudełko nawet nie zdążyło upaść. W końcu, kilku piszczących Ślizgonów, wynurzyło się z wejścia do lochów. - Finite! - krzyknął znów James. Tym razem, pozwolił spaść zawartości i większość bomb zaczęło zlatywać na Ślizgonów. Niektóre bomby, rozeszły się po Sali Wejściowej. Większość uczniów patrzyła na to, nieśmiało się uśmiechając. Ale, to nie był jeszcze śmiech, jakiego oczekiwali. Do pomieszczenia zaczęli napływać nauczyciele. James zdziwił się, że Lily jeszcze nie wlepiła mu szlabanu. Czyżby się spostrzegła? Może Remus powiedział jej za dużo? Nie, to nie możliwe. Żaden przyjaciel nigdy, by go z niczym nie zdradził. Co za nonsens.

- Incarcorpus! - mruknął jeszcze raz, tym razem na mniejszy pakunek. Wylewitował Pył na sam środek pomieszczenia. Kątem oka, zauważył wchodzącego Syriusza, a za nim wrzeszczącą McGonagall, której najwyraźniej nagle zabrakło słów na to, co zobaczyła. Syriusz, uśmiechnął się do niego znacząco. James kiwnął głową. - BOMBARDA MAXIMA! - ryknął, celując różdżką w pakunek, a jego zawartość wybuchła tak, że Pył rozprzestrzenił się nie tylko na Salę Wejściową, ale też i na boczne pomieszczenia, a także wpadł do Wielkiej Sali, gdzie niektórzy jedli jeszcze kolację. Rogacz, był niemal pewien, że jeszcze długo będzie w powietrzu i dostanie się do każdego ucznia i nauczyciela. Uśmiechnął się, dumny z siebie, kiedy gromki śmiech zaczął do niego docierać. I to śmiali się już nie tylko uczniowie.

- Potter, dość tego! - zaprotestowała Lily, która dopiero teraz odzyskała głos. Wszystko działo się dla niej za szybko.

- Ojej! Lily, ty tutaj? - Udał niewinne zdziwienie i zamrugał kilkakrotnie, robiąc oczy małego psiaka.

- Mam nadzieję, że wiesz że masz szlaban. I to miesięczny!

James zachichotał, razem z tłumem i bynajmniej nie miało to związku z Pyłem Rozweselającym. Dała mu miesięczny szlaban, tym samym skazując siebie na spędzanie każdego wieczoru przez ten miesiąc z nim. No, aż takiego szczęścia się nie spodziewał.

- O ja nieszczęsny.

- Co cię tak bawi? Idziemy do profesor McGonagall. - Tupnęła nogą oburzona. Za chwilę zbeształa się w myślach. Nienawidziła, kiedy jakieś dziewczyny tupały nogą, by wymuszać na kimś posłuch i obiecała sobie, że nigdy tego nie zrobi.

- Jak sobie życzysz, Księżniczko. - Puścił ją przodem. Lily uniosła dumnie głowę i ruszyła przez leżący ze śmiechu na podłodze tłum.

- Potter, zróbże coś z tym - warknęła groźnie.

- Och, obawiam się, że nie mogę. - Zrobił bezradną minę.

- Finite totalum! – krzyknęła, wyciągając własną różdżkę. Chłopak przygotował się na to. Wszystkie ich rzeczy mnożyły się, gdy dotykał lub czarował je ktoś inny niż właściciel. Tym razem, niektóre łajno bomby spadły na głowy uczniów (i profesora Flitwicka), a inne pomnożyły się. - Przestań! Finite, Finite! - mówiła rozpaczliwie.

- Tylko pogarszasz sprawę, Evans. Nie lepiej mnie po prostu zaprowadzić do McGonagall? - Zaczął oglądać swoje paznokcie. Lily wydała z siebie zduszony okrzyk. Miała ochotę się rozpłakać.

- Profesor McGonagall, Potter! - poprawił go, jakiś wesoły głos za nimi. Oboje odwrócili się machinalnie… i spojrzeli wprost w roześmianą twarz Mistrzyni Transmutacji. Otworzyli szeroko usta ze zdziwienia. Syriusz wyszedł zza niej i potarł sobie kark.

- Noo… jak walnąłeś tym pyłem, to trochę jej odbiło - wymamrotał speszony.

- Jak ty mówisz, Black? Odbiło? Odbiło? - wykrztusiła profesorka, łapiąc się za brzuch, ze śmiechu. - Dostałeś miesięczny szlaban, chyba nie chcesz, żeby rozciągnął się na kwartał? – Minerwa McGonagall chwyciła się ramienia Syriusza, oddychając szybciej z wysiłku.

- Okay, to jest dziwne - skomentował James cichaczem, nie mogąc się pozbierać.

- Ta… Ekstra! - Syriusz wyszczerzył zęby.

- Pani profesor, proszę - jęknęła Lil. - Jakie jest zaklęcie na ten pył, proszę mi powiedzieć.

- Nie ma, panno Evans! Zabawne, prawda? Nie ma! - I zaniosła się jeszcze większym śmiechem. Ruda zmrużyła oczy i popatrzyła na Jamesa, który tylko wzruszył ramionami.

- Dobrze, spróbujmy inaczej. Pani profesor, James Potter dostał ode mnie miesięczny szlaban, za niesubordynację. - Wskazała ręką pomieszczenie. Dopiero teraz dotarło do niej, że musiałaby nadzorować go, jako prefekt i prawdopodobnie spędzać z nim większość tych dni, bo miesięczny szlaban nie mógł być tylko czyszczeniem posadzki bez użycia czarów. - I chciałam zapytać panią, czy mogłabym go pani przekazać. Pani profesor, proszę. Bardzo mi na tym zależy.

McGonagall popatrzyła na nią i wybuchła śmiechem.

- Sama chciałaś być tą, która da panu Potterowi szlaban, panno Evans. I zrobiłaś to, więc teraz to twój szlaban. Nie ma mowy o tym, żebym mogła go od pani zabrać. Teraz zlecasz szlaban pana Pottera. Muszę przyznać, że to naprawdę zabawne! Uważam to za świetny pomysł! – Zachichotała, po czym oddaliła się chwiejnym krokiem. - Ooo, Albusie masz dzisiaj tą fioletową szatę! - Skierowała się do Dyrektora szkoły, który właśnie chwytał się drzwi, by złapać oddech, między atakami śmiechu.

- Och, nie - szepnęła zrezygnowana Lily. Zacisnęła mocno usta. - Aj, uwaga! - Schyliła się, przed latającą łajnobombą.

Popatrzyli dookoła siebie, krzywiąc się lekko. Wszystko niemile pachniało i było jasnobrązowe z dodatkiem mocno zielonego proszku. Lily zatkała sobie nos.

- Dobra chłopaki, zróbcie coś z tym i wynosimy się stąd.

Syriusz i James popatrzyli po sobie i wyszczerzyli zęby.

- Nie… - zaprzeczyli jednocześnie.

- Samo się skończy - stwierdził Syriusz.

- W swoim czasie - dodał James.

Lily jęknęła i poszła marmurowymi schodami, ślizgając się na podłodze pokrytej niemiłą papką. Chwyciła się poręczy, podobnie jak Huncwoci.

- Rozumiem, że „chłoczyść”, też nic tu nie pomoże? - Uniosła jedną brew do góry.

- Zadziała przeciwnie. - James wyszczerzył zęby.

- Próbowała już… Finite? - spytał Syriusz. Coś zabłysło w jego ręce. Różdżkę nadal miał w dłoni, a jej koniec skierowany był na niego samego. Tarcza przestała działać, pomyślał James. Syriusz był pod wpływem zbyt silnych emocji, by to zauważyć. Zazwyczaj po wykonanym zadaniu chodził z głową w chmurach. Poza tym, był zbyt silny na to, by różdżka nie zadziałała.

- O tak, próbowała.

- Dlatego jest tego tak dużo! A ja się zastanawiałem, skąd tyle tego mamy.

Usłyszeli świst, a po nim plask. Jedna z łajnobomb, trafiła Blacka w tył głowy. Po jego twarzy przemykały wszystkie kolory tęczy.

- Cholera jasna! PROTEGO! - warknął, znów okrywając się tarczą. Wkurzony, poszedł schodami na górę, klnąc od serca. Lily i James popatrzyli po sobie.

- Nie będzie teraz w najlepszym humorze - skomentowała Lily.

- Bynajmniej - przytaknął chłopak. - Śpisz na zewnątrz, Łapo! - krzyknął za nim, szczerząc się.

- Niech cię szlak, James!