015. Przyjaciel

Była na siebie wściekła. Nie mogła opanować gniewu i chęci rozszarpania czegoś… a najlepiej kogoś, na strzępy. Chyba jeszcze nigdy czegoś takiego sobie nie zrobiła, nie zawiodła siebie, nie czuła takich wyrzutów sumienia, jak teraz. Wszystko popsuła. Jak nisko można upaść? No, może i o wiele niżej, ale nie ona. Czy naprawdę była aż tak głupia, żeby tam iść? Najwyraźniej tak. A przecież obiecała sobie! Nigdy więcej, już nigdy więcej. Popełniła kolejny błąd, który wspaniała panna Crystal Anistone szybko wykorzysta. Przecież to oczywiste, że ta dziewczyna, aby patrzy, jak podwinie jej się noga, aby patrzy, by w coś ją wkręcić. Więc, co tym razem wymyśli? Kim będzie w oczach innych tym razem? Czyżby pakiet standardowy: wredna suka, wodząca za nos cudownego, niczego nieświadomego Jamesa Pottera? A może znudzi im się już ten stereotyp i tym razem stanie się skrytą kochanką najlepszego szukającego tego stulecia? Odepchnęła ze wstrętem od siebie tą myśl, nie mogąc jej znieść. Kopnęła stojącą obok niej kolumnę, ale szybko tego pożałowała. Zdusiła w sobie jęk bólu, chwytając się za bolącą stopę. Przekicała na jednej nodze kilka sekund, by w końcu przytrzymać się tej samej, nieszczęsnej kolumny. Wzięła głęboki oddech, mający na celu ją uspokoić. Nie pomogło.

- Boże, Lily Evans, jakaś ty głupia! - syknęła do siebie. Nie oczekiwała odpowiedzi, a już na pewno nie odpowiedzi od samej siebie! Była pewna, że usłyszała głos w swojej głowie, wzywający ją do porządku. - Wariuję… - jęknęła zrozpaczona.

Zaklęła od serca, zaciskając dłonie w pięści. Zamknęła oczy, odwracając się plecami do filaru i opierając się o niego. Kolejny głęboki oddech. Usłyszała szmer naprzeciwko siebie, a kiedy pozwoliła sobie otworzyć oczy, zobaczyła wysoką postać młodego mężczyzny. Modliła się w duchu, by wzrok ją mylił.

- Długo już tu stoisz? - zapytała przerażonym szeptem. Czemu on?!

- Wystarczająco długo. - Westchnął rozbawiony. Zaklęła po raz kolejny, sprawiając, że brwi chłopaka powędrowały do góry.

- Nie pocieszasz mnie - wymamrotała, mając ochotę walić głową o mur. Czy mało było jej na dzisiaj upokorzeń?

- Polecam się na przyszłość. - Uśmiechnął się szelmowsko. Zrobił kilka kroków w jej kierunku, aż w końcu stanął dokładnie nad nią. Dziewczyna uniosła wykrzywioną grymasem buzię ku sufitowi. Musiała już nieźle zadzierać nosa, by popatrzeć mu w twarz! Matko kochana, czy tylko ona już nie rośnie?! - Nie krzyw się tak, słonko. Złość piękności szkodzi.

- Daruj mi sarkazm, Syriuszu. Litości. - Wywróciła oczyma, opierając dłonie na biodrach. Zachichotał, wbijając ręce w kieszenie spodni.

- Oczekujesz litości od Syriusza Blacka? Od Huncwota? Lilian, załamujesz mnie! - Szturchnął ją lekko w ramię, sprawiając, że straciła równowagę. Szybko się pozbierała, rzucając mu mordercze spojrzenie zielonych oczu. - Nie bij! - Uniósł przed siebie dłonie w poddańczym geście. Nie mogła się nie uśmiechnąć. Pokręciła głową z politowaniem.

- Przywracasz mi wiarę w ludzi, Black - prychnęła ironicznie. Odgarnął idealnie ułożone włosy do tyłu.

- Staram się - odparł dumnie. Spuściła głowę, nadal lekko się uśmiechając. W tym czasie jego mina zdążyła spoważnieć. - A teraz tak serio Rudzielcu, co jest grane?

- Nie chcę o tym gadać - burknęła, obejmując się ramionami, tak jakby liczyła, że to ją ochroni.

- Nie ma mowy, mnie się tak łatwo nie spławia. - Wzruszyła tylko ramionami, odwracając głowę w stronę korytarza. Jedną nogą oparła się o kolumnę za sobą. Syriusz popukał ją palcem w czoło. Zrobiła minę bardzo niezadowolonego dziecka; wiedziała, że nie da jej spokoju. Czemu musiał być aż taki uparty?! Nie prosiła o pomoc, nie chciała nikomu nic opowiadać. Poza tym obiecała, że wychodzi tylko na chwilę. A on? Pod jakim pretekstem on wyszedł?

A może raczej wolała zadać sobie pytanie czy ona, Lil, musi tam wracać? To była ostatnia rzecz, jaką chciała w tej chwili zrobić. Wzięła głęboki oddech… który to już z kolei?

- Syriuszu, daj spokój - poprosiła, nawet nie licząc na powodzenie. Parsknął tylko śmiechem, nadal patrząc na nią wyczekująco. Milczała; wolała milczeć. Nigdy nie mówiła dużo, zazwyczaj słuchała. Po prostu nie lubiła być w centrum uwagi, w przeciwieństwie do pewnego osobnika płci męskiej.

- Niech zgadnę - zaczął Łapa, odrzucając głowę do tyłu. - Chodzi o to, że tu przyszłaś. Z własnej, nieprzymuszonej woli, tak?

- Poniekąd - przytaknęła, starając się założyć grzywkę za ucho. - Bardziej wkurza mnie to, że Crystal o tym wie.

- Przejmujesz się Crystal? Od kiedy to ty przejmujesz się jakąś siostrą Anistone? - zawołał, próbując zajrzeć jej w oczy, ale umyślnie spuściła głowę, pąsowiejąc.

- Nie mów tak - bąknęła pod nosem. - Kimberly to moja…

- Tylko mi nie mów, że to twoja przyjaciółka - uprzedził, pamiętając do tej pory awanturę, jaką Kim zrobiła Lilian za wkopanie ich, Huncwotów, do McGonagall i za to, jaki szlaban wtedy otrzymali. Nigdy nie widział Lily tak roztrzęsionej, jak wtedy, nigdy nie widział takiej wrogości w oczach Kimberly. Jak więc mógł nazywać te dwie dziewczyny przyjaciółkami? Może pod koniec tamtego roku się pogodziły, kiedy to Syriusz już zdążył rzucić Kim. W każdym bądź razie wszyscy korzystali na tym, że Anistone stara się opanować swoją zazdrość, a Lil temperament. Tak… Same korzyści.

- Oczywiście, że jest moją przyjaciółką! - żachnęła się Evans, buntowniczo. Może nie przyjaźniły się na zabój, ani też zbytnio nie angażowały w podtrzymywanie jej, ale to nie zmienia faktu, że uważały się za przyjaciółki. Od zawsze prowadziły dziwną znajomość: nie wypytywały o prywatne sprawy tej drugiej, nie liczyły na jakieś specjalnie wsparcie, ale lubiły się, ceniły i przede wszystkim od pewnego czasu szanowały. Ciężko było zasłużyć sobie na szacunek którejkolwiek z nich, szczególnie Kimberly. Najlepsze było to, że pasował im taki układ. Oczywiście Lily nigdy nie mogła mieć wielu tajemnic przed Dorcas, ciężko też było utrzymać cokolwiek w sekrecie przed Mary, ale Kimberly czy Jodi nie nalegały. Oczywiście każda z innych pobudek. Jodi chciała być taktowna i nie naciskać, z kolei Kimberly raczej nie interesowało nic oprócz niej samej.

Syriusz wzniósł oczy ku niebo. Czy kiedykolwiek zrozumie kobietę? Szczerze w to wątpił. Czy on byłby w stanie nazwać jakiegoś gościa per „przyjaciel”, gdyby ich znajomość nie spełniała żadnego z kryterium przyjaźni? Nie. Huncwoci to, co innego. Każdy dałby się pociąć za drugiego. Uniósł delikatnie kącik ust do góry, myśląc, jak wiele byłby w stanie zrobić dla przyjaciół. Odpowiedź mogła być tylko jedna: wszystko.

- Jak wolisz - poddał się, kręcąc głową. - W każdym bądź razie, dziwię się, że uchylasz się przed Crystal. Chcesz pokazać jej, że ma nad tobą władzę, Lily? Jeśli tak, to jesteś na dobrej drodze.

- Wiesz, że nie - wtrąciła cicho.

- Mam taką nadzieję, Inaczej musiałbym cię zaprowadzić do McGonagall, wykłócić się o podanie ci veritaserum i zadanie pytania „kim jesteś i co zrobiłaś z Lily Evans”.

- Tak, to wiele by wyjaśniało - mruknęła nieco weselszym głosem.

- Chodzi mi o to, że przyszłaś do Rogacza, nie jako dziewczyna, a koleżanka tak? Chyba to sobie obiecaliście w poprzednim roku?

- Niby tak, ale zaczynam tego bardzo żałować, bo jakoś nie widzę, żeby on przestrzegał czegokolwiek z tego, co mi obiecał.

- Lily! A czego się spodziewałaś? Chyba nie myślałaś, że ci od tak odpuści? James nigdy nie daje za wygraną, zawsze dostaje to, czego chce.

- Będzie musiał jakoś znieść jedną porażkę. Jest multum innych dziewczyn - prychnęła wyniośle, zadzierając głowę do góry.

- Wybrał sobie ciebie, chociaż serio nie wiem co mu strzeliło do głowy. Trzeba być naprawdę stukniętym żeby tak się na coś uwziąć; szczególnie, kiedy tym “czymś“ jesteś ty, Evans. Zresztą pomyśl, co byś powiedziała gdyby nagle przestał się tobą interesować?

- Pewnie, że jest chory, albo, że ktoś go zaczarował, albo zaczęłabym go podejrzewać o śmierciożerstwo. - Wzruszyła machinalnie ramionami. To prawda. Nigdy nie myślała, że James Potter da jej wytchnąć. W głębi duszy wiedziała, że jest skazana na towarzystwo Pottera dopóki ten nie zmądrzeje, na co raczej nie liczyła.

- No właśnie. - Pilnował się, by nie było słychać w jego głosie tryumfu. Bezskutecznie. Był dumny z kumpla za jego wytrwałość, a jednocześnie współczuł mu. Od kilku lat przyglądał się, jak bardzo zależy mu na dziewczynie, która go kompletnie olewa. W końcu musiał to przyznać: jego najlepszy przyjaciel, James Potter, wprost szalał za tą małą, rudą jędzą; Lily Evans zawróciła mu w głowie nie na żarty.

- Myślisz, że muszę tam wracać? - spytała szeptem, wpatrując się w swoje adidasy.

- Myślę, że nie musisz. Ale powinnaś.

- Nienawidzę kiedy masz rację. - Westchnęła.

- Uszy do góry, Rudzielcu. - Mrugnął do niej wesoło, klepiąc ją po plecach.

Przepuścił ją w drzwiach, starając się samemu być w miarę normalnym. Nie potrafił się nie przejmować. Nie dość, że Rogacz leżał na szpitalnym łóżku z ranami, które za cholerę nie chciały się zagoić, to jeszcze Dorcas… może i popadał w swego rodzaju paranoję, ale czy paranoja nie jest czasem lepsza od ignorancji?

- Gdzie tyle byliście? Już zaczynałem się o was martwić - zagaił z daleka James. Widać było, że wraca do zdrowia; nabrał kolorów, rozmawiał, śmiał się, a wcześniej nawet wspomniał coś o jedzeniu. Musiał wyzdrowieć. A wtedy się zemszczą. Smerkerus zapłaci za swoje.

- Nie interesuj się - odcięła się Lily, dumnie zajmując swoje miejsce. Może i nie umiała kłamać, ale kiedy trzeba, aktorstwo szło jej całkiem nieźle. Crystal zamrugała, zamiatając długimi rzęsami i kusząco uśmiechając się do Pottera. Chcąc nie chcąc, nawet on wstrzymał oddech. Może i nie z tego powodu, o jakim pomyślała Lily, ale jednak tak. Dorcas najwyraźniej właśnie kończyła opowiadać Jamesowi ostatnią lekcję Zielarstwa, chociaż wyszło na to, że sama niewiele z niej wyniosła. Kiedy skończyła, Crystal uśmiechnęła się sztucznie do Lil.

- Więc… Lilian powiedz, jak tam Tristan? Słyszałam, że się spotykacie. - Anistone spojrzała na nią wyzywająco. Lily wiedziała, że na to pytanie nie ma dobrej odpowiedzi, bo Crystal do każdej mogła się przyczepić. James zakrztusił się powietrzem, chwytając się szafki nocnej przy łóżku. Lily wstrzymała oddech, mrużąc oczy. Zmierzyła Crystal spojrzeniem.

- Myślę, że James może udzielić ci pewnym informacji na ten temat - warknęła Ruda, błagając niebiosa o cierpliwość. - Powiedzmy, że wie tyle co i ja.

- Tak, o tym też słyszałam. - Uniosła kpiarsko jeden kącik pełnych ust do góry.

- Więc, po co pytasz?

- Z czystej ciekawości. No wiesz, różne rzeczy chodzą po szkole.

- Doprawdy?

- Moje panie…

- To może mnie oświecisz i powiesz, co tam u mnie nowego?

- Nie mówię, że wszystko to prawda, inaczej nawet bym cię nie pytała.

- Ach, tak?

- Raczej.

- Chcesz wiedzieć, czy chodzę z Tristanem?

- No wiesz, nie mówię, że mnie to nie interesuje, ale też…

- Nie, nie chodzę z nim.

- Lily, Crystal myślę, że nie ma, co…

- To dziwne, bo wszyscy mówią co innego.

- Jacy wszyscy?

- To nie istotne.

- Może dla ciebie, ale dla mnie bardzo.

- Dziewczyny, dajcie spokój - wtrącił James, po raz kolejny, ale szybko tego pożałował. Mordercze spojrzenie zielonych oczu i mściwe czarnych, kazały mu się zamknąć. Osunął się w dół na poduszki, przenosząc spojrzenie na Syriusza, który tylko wzruszył lekko ramionami. Lepiej było się nie mieszać w potyczki dziewczyn, bo zazwyczaj źle się to kończyło, kiedy z siebie nagle przenosiły się na niego. Złapał się na kark, obserwując pąsowiejącą Evans i dumną Crystal.

- Crystal, chyba nie chcesz, kolejnej sprzeczki? - zaczął Black, rozłożony na krześle.

- Sprzeczki? - powtórzyła Anistone unosząc brwi do góry. Obdarzyła Syriusza łagodnym, pytającym spojrzeniem.

- Tak, sprzeczki. Sądząc po minie, Evans jeszcze minuta, czy dwie i byłaby gotowa. Chyba ona wie lepiej, co się dzieje w jej życiu, nie sądzisz?

- Oczywiście. Masz rację. Wybacz Lilian, po prostu czasami… - Urwała szukając dobrych słów.

- Czasami ciężko ci powstrzymać język za zębami? - dokończyła Lily ironicznie, spuszczając nieco z tonu. Anistone zmrużyła wściekle oczy. James wziął głęboki oddech, patrząc to na jedną to na drugą. Miał wyzdrowieć, a to raczej trudne w napiętej atmosferze. Jakby nie było mógł siedzieć w napiętej atmosferze byleby tylko w towarzystwie Lily. Cieszył się, że przyszła; jednak do niego przyszła. A przecież nie prosił jej o to. Crystal próbowała wszystko zepsuć, odsunąć ją od niego. Serio była na tyle głupia? Myślała, że to możliwe? Lily zacisnęła usta, odwracając głowę w drugą stronę. Wysoko spięty kucyk zasłonił jej ramię. Objęła się ramionami, jak to miała w zwyczaju. Ciekaw był, nad czym myślała. Nie mógł oczywiście tak bezkarnie się na nią cały czas gapić, więc relatywnie często starał się odwracać też wzrok. Inaczej mógłby szybko tego pożałować.

- Czas na mnie - oświadczyła Crystal, po uciążliwej ciszy, jaka zapadła. Odpuściła sobie wspominanie o jej przypuszczenia, co do flirtu Evans z Syriuszem. Wolała tego nie robić w obecności Blacka. Zwróciła się do Rogacza z cudownym uśmiechem na ustach. - Zdrowiej, niedługo zaczyna się sezon. A nie chcemy, żeby nasz kapitan nie zagrał pierwszego meczu! Odwiedzę cię jutro - zamruczała, nachylając się nad nim. Musnęła ustami jego policzek i energicznie kręcąc biodrami wyszła ze skrzydła szpitalnego. Lil zerknęła za nią kątem oka.

- Współczuję. - Dorcas uśmiechnęła się lekko do chłopaka.

- Dzięki, przyda się.

Przeszła przez dziurę pod portretem, wchodząc do prawie opustoszałego Pokoju Wspólnego. Dorcas potknęła się za nią, klnąc pod nosem. Wywróciła oczyma i zachichotała, przyzwyczajona do ciapowatości przyjaciółki. Sama w gruncie rzeczy nie była wiele lepsza. Poprawiła bluzkę, rozglądając się dookoła. Na ich stałych miejscach siedziały Jodi i Gabriella Ferrante nachylone ku sobie. Gabriell mówiła coś szybko i cicho, najprawdopodobniej po francusku, bo nie mogła poznać żadnego z wypowiadanych słów. Zerknęła przez ramię na Dorcas i skinęła głową w kierunku sióstr. Meadowes pokiwała w milczeniu i obie ruszyły w tamtym kierunku.

 - Cześć - przywitała się Lily dziarsko, obdarzając je uroczym uśmiechem. Dorcas wychyliła się zza niej i pomachała im. Gabriell przestała mówić i popatrzyła na nie swoimi szarymi, przenikliwymi oczami. Proste, blond włosy z naturalnym balejażem zatrzymały się na jej ramionach, jakby strosząc się lekko. Świdrowała je wzrokiem przez chwilę, po czym odwzajemniła uśmiech.

- Cześć Lil, Dorcas - odezwała się dziewczęcym głosem. Chwyciła się dłonią za ramię, gdzie widniał charakterystyczny tatuaż runiczny. Dziewczyna podniosła się z miejsca, uprzednio rzucając jeszcze porozumiewawcze spojrzenie na Jodi. Lily zamrugała kilkakrotnie. - Pamiętaj, żeby nie było za późno - rzuciła jeszcze ostrym głosem na odchodnym Gabriell. Wbiegła po schodach prowadzących do dormitoriów dziewcząt. Lily lubiła ją; może i Gabi była nieco zakręcona i nie zawsze wszyscy ją rozumieli, ale trzeba wziąć na poprawkę to, że jak jej starsza siostra, Gabriella miała pewien dar, z którym nie umiała się pogodzić. Siostry Ferrante były obie wyjątkowo utalentowane. Jodi była metamorfomagiem, a Gabriella miała tak zwane „wewnętrzne oko”, chociaż zawsze wolała nazywać samą siebie wróżbiarką. Czasami odpływała na chwilę, mówiąc coś płynnym francuskim, po czym wracała, nie zawsze pamiętając, co się stało. Tym razem najwyraźniej pamiętała. Musiało to być coś, co bardzo nią wstrząsnęło, bo zazwyczaj nie widywało się u niej tak poważnej miny, jak dzisiaj.

Uświadomiła sobie, że Jodi patrzy na nią cały czas wyczekująco. Ocknęła się, więc szybko i zwróciła spojrzenie na przyjaciółkę.

- Musimy pogadać - powiedziała spokojnie Jodi, patrząc na nią zza okularów. Skinęła tylko głową rozumiejąc, że chodzi o rozmowę w cztery oczy.

- To ja… pójdę do pokoju - wymamrotała Dorcas, zakrywając się ciemnymi włosami i idąc tam, gdzie uprzednio Gabi.

Lily patrzyła za nią chwilę, po czym usiadła na bordowej, wysiedzianej kanapie koło Jodi. Dziewczyna nie zaczęła nic mówić, tylko siedziała patrząc w kierunku przejścia pod portretem Grubej Damy.

- Czekamy jeszcze na kogoś? - spytała w końcu, zaczynając się już niecierpliwić.

- Na Blacka - przytaknęła cicho Jodi, niepewna reakcji przyjaciółki. Zerknęła na nią z ukosa, obserwując jej mimikę.

- Okej. - Wzruszyła ramionami. Wcale jej to nie dziwiło. Syriusz ostatnio uczestniczył w wielu dziedzinach ich życia, niemal już się przyzwyczaiła do jego ciągłej obecności. Westchnęła ciężko.

Po upływie niespełna dziesięciu minut do Pokoju Wspólnego Gryffindoru wszedł niespiesznym, luźnym krokiem Łapa. Wyjściowy uśmiech pojawił się od razu, gdy podkochujące się w nim dziewczyny pisnęły chóralnie na jego widok, jak na gwizdek. Wywróciła oczyma.

- Syriuszu! - zawołała Jodi, machając do niego ręką. Chłopak uniósł pytająco jedną brew do góry. Rozejrzał się dookoła, jakby spodziewając się ujrzeć jakiegoś innego Syriusza w pobliżu. Podszedł do nich niepewnie.

- Wołałaś? - zamruczał, nachylając się w jej kierunku.

- Siadaj. - Poklepała pufę naprzeciw niej. Chłopak zawahał się przez chwilę. Usiadł, patrząc pytająco na Evans. Pokręciła głową dając mu tym samym do zrozumienia, że nie wie, o co chodzi. - Gabriell miała wizję - zaczęła Jodi, potwierdzając pierwotne przypuszczenia Lily. Ruda pokiwała głową w roztargnieniu.

- Aha, a co ja mam z tym wspólnego? - wtrącił Black, unosząc nonszalancko jedną brew do góry. Lily skarciła go spojrzeniem, które oczywiście zignorował. Jodi warknęła pod nosem coś, co brzmiało jak „dużo”. Wzięła głęboki oddech.

- Widziała Dorcas - kontynuowała, patrząc po obojgu. Syriusz wyprostował się i skrzywił lekko.

- I? - domagała się reszty Lil, czując jak serce jej trzepocze.

- Powiedziała, że wizja nie była wyraźna, ale wokół niej był mrok. Lily byłaś tam, krzyczałaś. Gabriella powiedziała, że nie jest pewna, ale widziała tam chłopaka. Wydaje jej się, że ciebie Syriuszu. Chodzi o to, że nie skończyło się dobrze. Jest coś w rodzaju… terminu, do kiedy da się to wszystko zmienić, oczywiście kochana Gabi nie raczyła się nim ze mną podzielić, chociaż wątpię, żeby go w ogóle znała. Mówi, że ciągle śni jej się Dorcas w ciemnej szacie, śmiejąca się u boku Sami-Wiecie-Kogo. - Zaczęła nerwowo wykręcać sobie palce. Pociągnęła nosem, podnosząc głowę i patrząc zza okularów na Syriusza. Chłopak cofnął się, widząc ile nadziei w nim pokłada, widząc jak liczy na jego pomoc. - Musisz jej pomóc, Syriuszu - szepnęła, wypowiadając jego myśli na głos.

- Ja? - zawołał nieswoim, wysokim głosem. - A co ja mogę?

- Masz dojścia.

- Że jak?

- No, tak. Regulus jest…

- O nie nie nie, nawet nie wypowiadaj przy mnie tego imienia! Nie mam zamiaru współpracować z moim pieprzniętym braciszkiem, jasne? Poza tym śmiem twierdzić, że to jego sprawka, więc nie licz na to.

- Co rozumiesz przez sformułowanie „to jego sprawka”? - Lily zesztywniała, mrugając szybko oczami.

- Dzisiaj się spotkali, wyciągnął różdżkę w jej kierunku, chciał rzucić czar, musiałem zareagować. - Wzruszył ramionami, tłumacząc się szybko.

- Czyli nie wiesz, o co chodziło? - upewniła się Evans, nachylając się ku niemu.

- Nie mam pojęcia. Prosiła go o coś, nie chciała czegoś zrobić, skąd mam wiedzieć, czego? Wyciągnął tą cholerną różdżkę! Nie mogłem pozwolić, żeby rzucił na nią urok, tak?

- Syriuszu, nikt cię o nic nie wini - powiedziała spokojnie Jodi, kładąc mu rękę na ramieniu. Zacisnął usta i pokiwał głową. Wziął głęboki oddech, odchylając się na siedzeniu. - Póki co chodzi tylko o rozpoznanie, może warto za nią trochę pochodzić. Trzeba też pogadać z resztą, ale najpierw wolałam powiedzieć wam, jesteście chyba najbardziej kompetentni - Syriusz skrzywił się, kiedy to powiedziała. Zacisnął usta przypominając sobie przerażoną twarzyczkę Meadowes.

- Kazał jej coś zrobić. Chciał czegoś od niej. - Przeczesał palcami idealnie ułożone włosy. Nieco przydługie kosmyki zaczęły mu wpadać do oczu, więc powtórzył czynność. Lily skinęła głową.

- Nie będzie łatwo dowiedzieć się o co chodzi?

- Nie, Lil. Przykro mi, ale nie będzie.

Siedział sam w dormitorium, wpatrzony w jeden punkt. Nie miał pojęcia, gdzie podziali się Remus i Peter, ale może to i lepiej. Wolał być sam. Czy to źle? Musiał pomyśleć w ciszy i spokoju. Lada dzień miał pojawić się James, wtedy wszystko będzie miało ręce i nogi, przyjaciel mu pomoże. Ostatnimi czasy, co musiał przyznać, Lily nieźle radziła sobie w zastępstwie za Rogacza, chociaż szczerze wątpił, że mógłby z nią pogadać na tematy, które z Jamesem były podstawą. Poza tym dziewczyna (i to jeszcze ta, która ciągle daje kosza jego przyjacielowi) nigdy nie zrozumie chłopaka i jego potrzeb. Nie, żeby był szowinistą, po prostu myślał realnie. Uśmiechnął się do siebie, wyobrażając sobie, jak Lily gada z nim na temat chłopaków. To byłoby chyba gorsze od wizji Petera z sukience.

Kwestia Meadowes nie dawała mu spokoju, ciągle widział strach, który malował się na jej twarzy, gdy rozmawiała z Regulusem. Westchnął ciężko. Tak, liczył na to, że on i mała Meadowes… że coś z tego wyjdzie. Nie z jakichś specjalnych powodów typu „wielka miłość”, nie. Chodziło chyba bardziej o upodobanie i bliższą, szczerą znajomość. Dorcas zawsze wydawała mu się być niesamowicie opanowana, spokojna, dziewczęca… czysta. Nie taka, jak większość dziewczyn, które się za nim kręciły. Miła odmiana. Ale teraz? Mała Meadowes miała problemy z „ciemną stroną mocy”, a więc z czymś, od czego on uciekał, jak mógł najdalej. Nie chciał mieć z tym nic wspólnego, pochodził z rodziny, która miała skłonności do popierania Voldemorta, a jemu nie było to w smak. Nie chciał tego, więc jak tylko mógł unikał takich ludzi chyba, że chodziło o bitkę, albo porządną kłótnię to, co innego. W czymś takim się lubował.

Powoli zaczynał zastanawiać się, więc czy nie powinien zmienić obiektu zainteresowań. Ale czy był ktoś taki, ktoś równie godny zaufania?

Wzdrygnął się słysząc pukanie do drzwi. Kimberly wśliznęła się do środka, zatrzymując się niemal od razu. Rozejrzała się zdezorientowana po pomieszczeniu, dopiero na końcu skupiając wzrok na Syriuszu. Chłopak uniósł pytająco jedna brew do góry. Kimberly wstrzymała oddech, jakby oceniając go wzrokiem.

Kimberly Anistone? Jego ex? Interesujące…

- Wybacz, Łapo, myślałam, że Remus jest… że go tu znajdę. - Zawahała się, odwracając wzrok. Syriusz zmierzył ją spojrzeniem, uświadamiając sobie, że oczy jej się świecą, a policzki są lekko zarumienione. Krótko ścięte, ciemne włosy spięła u góry, odsłaniając ładne, proporcjonalne czoło. Wyprostował się, gładząc miejsce obok siebie na swoim łóżku, a tym samym dając jej znak, żeby usiadła.

- Zaraz powinien przyjść, możesz tu na niego zaczekać - zaproponował, poprawiając luźno założony krawat. Kimberly uśmiechnęła się do niego uroczo, podeszła zgrabnie do jego łóżka i usiadła na jego brzegu, patrząc śmiało na swojego byłego chłopaka.

- Dzięki - mruknęła.

- Taa. Więc, jak? Ty i Lunio? - Wyszczerzył do niej swoje idealnie białe zęby, chcąc się upewnić o czystym terenie. Nie mógłby zabrać kumplowi dziewczyny. Kimberly wytrzeszczyła na niego swoje miodowe oczy, po czym wybuchła wdzięcznym śmiechem.

- Żartujesz?! Przyszłam do niego bo… - Urwała myśląc, co odpowiedzieć, by później nie musiała się z tego tłumaczyć. Zapomniała tylko, że to Syriusz, ten Syriusz, który nie odpuszcza. - Bo chcę go o coś zapytać - dokończyła, unosząc i opuszczając brew.

- O co takiego? - Oparł brodę na swojej dłoni, wpatrując się w nią błyszczącymi oczami.

- Nie twój interes. - Uśmiechnęła się, nachylając ku niemu.

- Czemu? Wiesz, że możesz mi powiedzieć, Słodka. - Puścił jej perskie oczko. Zareagowała tak, jak się spodziewał, wstrzymała oddech, otwierając szerzej oczy. Zawsze tak reagowała. Źrenice rozszerzyły jej się. Uśmiechnął się tryumfalnie.

- Są sprawy, o których nie musisz wiedzieć - odpowiedziała uparcie.

- Och, Kim i tak mi powiesz. - Przysunął się do niej bardziej. Nie było to pewnie nic, co mogłoby go jakoś szczególnie interesować, chociaż z drugiej strony Kimberly zawsze wiedziała wszystko, co najciekawsze.

- Czemu tak cię to ciekawi?

- Wiesz, ciekawi mnie wszystko co dotyczy ciebie - zamruczał, siadając jeszcze bliżej niej. Dzieląca ich przestrzeń zmniejszyła się do 20 centymetrów. Kimberly wodziła wzrokiem od jego oczu, po usta, oddychając szybciej. Spodziewał się tego, każda dziewczyna tak reagowała, każda jedna.

- Jakoś przez ostatnie miesiące tego nie zauważyłam - prychnęła z wyrzutem, zmienionym głosem. Miała do niego żal, może to dziwne, ale ona, Kimberly Anistone, najładniejsza, najbardziej znana i kontrowersyjna dziewczyna tej szkoły od dawna czuła coś więcej do tego chłopaka. Pasowali do siebie idealnie, czyż nie? Kiedy chodzili ze sobą byli rozchwytywani, jak nikt inny. Syriusz pokręcił głową.

- Oj Kim. Sama nie wykazywałaś nawet najmniejszych chęci do rozmowy ze mną. - Wywrócił oczyma. Zacisnęła usta, w duchu przyznając mu rację.

- Chciałam zapytać Remusa, jak cię odzyskać - wyszeptała, patrząc mu w oczy. Wiedział, że skłamała. Świadczył o tym jej aktorski ton głosu i ironiczny uśmiech. Syriusz uśmiechnął się.

- Wiesz… zastanawiałem się, czemu nam nie wyszło, Kim - zamruczał.

Mimo wszystko dziewczyna wzięła głęboki oddech. Powiedział to, co chciała usłyszeć, to co sprawiło, że serce zaczęło jej bić szybciej. Przysunęła się do niego, pokonując ostatnie centymetry między nimi i złożyła na jego ustach tęskny pocałunek.

Tęskniła…

Uświadomiła to sobie dopiero teraz, kiedy po raz pierwszy od chwili, gdy zerwali byli sami.

Tęskniła…

Uświadomiła to sobie teraz, kiedy ją całował, kiedy czuła, jak blisko był cały ten czas.

Tęskniła…

Przybliżył się do niej, zakładając rękę na jej talię. Czuła ciepło jego ciała. Jedną dłoń wplotła w jego włosy, przypominając sobie, jak skrupulatnie o nie zawsze dbał. Westchnęła, kiedy zaczął muskać ustami jej szyję. Odchyliła lekko głowę, zapominając o całym świecie. Serce mało nie wyrwało jej się z piersi.

Chłopak przyciągnął ją tak, że przylegali do siebie ciałami. Zsunął jej z ramienia rękaw bluzki, delikatnie wodząc dłonią po jej ciepłej skórze. Poczuła ciarki na całym ciele, a w miejscu, gdzie Syriusz trzymał dłonie, a więc na talii i ramieniu, pojawiła się gęsia skórka. Odnalazła w końcu jego usta swoimi ustami. Wbiła paznokcie jednej z dłoni (tej, której nie trzymała w jego włosach) w jego ramię, chcąc przyciągnąć go jeszcze bliżej siebie. Nie przestając go całować, chwyciła za luźno zawiązany krawat i ściągnęła go jeszcze bardziej, guziki jego koszuli były rozpięte, jakby zanim przyszła rozważał zmianę koszuli, odsłaniając fragmenty torsu chłopaka. Przylgnęła do niego, czując ciepło jego skóry.

Drzwi dormitorium otworzyły się. Remus zatrzymał się w progu, otwierając szeroko usta. Peter, który szedł za nim, wpadł na niego, klnąc pod nosem, głośno domagając się przejścia. Remus uciszył go gestem. Peter wychylił się zza Lupina, chcąc zobaczyć, co takiego kazało im się zatrzymać. Wytrzeszczył oczy, a ciastko, które niósł, wypadło mu z rąk.

W tym czasie Kimberly zdążyła odskoczyć od Syriusza i zacząć się poprawiać. Skrępowana, zarumieniła się i naciągnęła na odkryte ramię bluzkę. Spróbowała złapać oddech, ale szybkie bicie serca bardzo jej to utrudniało. Starła wierzchem dłoni rozmazaną szminkę wokół ust.

Syriusz niespiesznie przeczesał włosy dłonią, sprawiając tym samym, że wróciły do wcześniejszego stanu. Poprawił luźno zawiązany krawat tak, by znajdował się na środku wyciągniętej, porozpinanej koszuli. Zerkając na Kim, przetarł palcem wskazującym wokół swoich ust. Popatrzył na swój palec, na którym znajdowała się różowawa szminka i uśmiechnął się do siebie.

- Lepiej już pójdę - bąknęła Anistone, spuszczając głowę.

- Nie musisz. - Peter machnął ręką lekceważąco.

- Nie, nie. Czas na mnie - wymamrotała do podłogi. Nie patrząc na żadnego z nich przeszła przez pokój. Bez słowa wyminęła Remusa w przejściu i opuściła dormitorium.

Syriusz złapał się za kark, pocierając go.

- Taa… dziwnie to wyszło - mruknął bardziej do siebie niż do nich. Remus wszedł chwiejnie do pomieszczenia.

- Łapo, mogę zadać ci jedno, głupie pytanie? - Spojrzał na kumpla, siadając na swoim łóżku.

- Wal.

- Masz zamiar znowu z nią być?

- To bardzo dobre pytanie, mój włochaty przyjacielu. - Westchnął zastanawiając się nad odpowiedzią. - Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Nie sądzę.

- A Meadowes?

Black zesztywniał i skrzywił się, przypominając sobie Dorcas.

- Muszę od niej odpocząć - oświadczył w końcu stanowczo.

- Syriuszu nawet jeśli, to teraz dajesz Kimberly tylko głupie nadzieje, oboje dobrze wiemy, że raczej niewiele z tego wyjdzie, a ona poszłaby za tobą w ogień.

- Nie chcę o tym gadać - burknął, odwracając głowę w drugą stronę.

- Jak wolisz, ale mam nadzieję, że wiesz, co robisz.

- Prawdę mówiąc, nie wiem. - Skrzywił się znowu, słysząc rozpacz w swoim głosie. - Ni cholery nie wiem.

- Czemu Kimberly?

- Pojawiła się w nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie. Z nią odpocznę.

- Będzie tak, jak wcześniej, zobaczysz. Wiemy, jak wyglądał wasz związek.

- Hej, zmieniłem się.

- Jasne - parsknął sceptycznie Lupin, wywracając oczyma. - Przypomnij mi proszę, jak nazywała się tamta dziewczyna.

- Ale, która? - Syriusz zmarszczył czoło.

- Ta, z którą zdradziłeś Kimberly - odpowiedział, unosząc jeden kącik ust do góry.

- To zależy, o którą pytasz, bo… - Urwał, uświadamiając sobie, o co chodziło Remusowi. Chciał mu pokazać, że nie jest stały, że nie potrafi być z jedną dziewczyną. Miał rację. Przypomniał sobie dwie dziewczyny, z którymi zdradził Kimberly.

- Ale ona też nie była fair! - zawołał na swoją obronę. Remus pokiwał powoli głową dumny ze swego. Łapa zastanowił się jeszcze raz, kiedy dotarł do niego kolejny błąd, jaki popełnił. No tak, zapomniał, że Kimberly też nie należała do tych najwierniejszych. A najciekawsze w tym wszystkim było to, że wcale nie rozstali się przez swoje zdrady. Syriusz wzdrygnął się.

- Dobra, wygrałeś - jęknął poddańczo, kręcąc głową.

- Wiem - odparł dumny z siebie Remus.

- Ale to nie zmienia faktu, że jeden szybki skok, nawet z nią, to nic złego! - żachnął się, bardziej do siebie samego niż do niego. - Nikt mi nie każe się z nią zaraz znowu wiązać, tak?

- Czy ja wiem… Kim może uważać inaczej. - Wzruszył obojętnie ramionami Lunatyk. Peter pokiwał głową, zgadzając się całkowicie z tokiem rozumowania Lupina.

- Pięknie, czyli jestem…

- …udupiony - dokończył za niego Remus.

Opadł bezwładnie na poduszki. Remus miał rację. Zapomniał, jaka jest Kimberly, jak potrafi mącić i stawiać na swoim. Teraz też to zrobi, prędzej czy później dopnie swego. A on w żadnym stopniu nie pozostanie jej dłużny.