009. Frustracja

Przez sen, czuła miły zapach i ciepło. Czuła się wspaniale, kiedy mogła leżeć w takich warunkach. Zazwyczaj rano, kiedy próbowała się budzić, myślała już ile rzeczy musi dzisiejszego dnia zrobić, o tym, że nie zdążyła się wyspać i o kolejnych tonach nauki. Ale nie tym razem. Czuła się tak lekko… beztrosko. Westchnęła przez sen; poczuła łaskotanie na ramieniu. I ciepło na plecach. Zdziwiło ją to, ale pomyślała o promieniach słonecznych. Tylko, że była przykryta kołdrą. Powoli, otworzyła oczy. Zauważyła ruch przed sobą i popatrzyła zaspanym wzrokiem, chcąc w jakiś sposób go wychwycić. Ktoś, przysunął ją do siebie i ścisnął mocno.

Zaraz… Co zrobił?!

Próbowała się unieść, ale żelazny uścisk jej na to nie pozwalał.

- Gdzie się wybierasz, Księżniczko? - wymruczał James, przyciągając ją do siebie ponownie. Lily, oparła się rękami o jego klatkę piersiową, chcąc zapobiec większemu zbliżeniu. Otworzył oczy i założył szybko okulary. Uśmiechnął się do niej wrednie.

- James, co ty tutaj robisz?! - syknęła cicho. Rozejrzała się dyskretnie po pokoju. Byli sami. Prawie. Dorcas spała na sąsiednim łóżku, ale nie wyglądała na kogoś, kto ma zamiar się obudzić.

- Co ja tutaj robię? Skarbie, to moje łóżko i nie wiem, czy pamiętasz, ale weszłaś do niego dobrowolnie - zauważył sprytnie.

- Tak, ale miałam w nim być sama! - żachnęła się Ruda, bardzo starając się przy tym nie zwracać uwagi, jak blisko Jamesa się znajduje i jak przystojna jest jego twarz. Bicie jej serca, przyspieszyło i teraz waliło jej mocno o żebra. Bardzo nie chciała, by on to zauważył.

- Nie przypominam sobie, bym mówił coś takiego. Ustąpiłem ci miejsca, czyli pozwoliłem ci spać w moim łóżku i wcale nie obiecywałem, że ja się do niego nie położę. - Uniósł jeden kącik ust do góry. Był naprawdę bardzo przystojny. W jego czekoladowych oczach grały huncwockie ogniki i śmiały jej się prosto w twarz. A najgorsze było to, że te właśnie ogniki sprawiały, że jego cudowne oczy, stawały się jeszcze bardziej uwodzicielskie.

- Jesteś najbardziej podstępnym, przebiegłym, fałszywym, okropnym i…

- Dziękuję! Jesteś kochana. Czym zasłużyłem sobie, na tak hojne komplementy? - zamruczał, szczerząc zęby.

- Jeszcze nie skończyłam – zaprotestowała, czupurnie.

- Tak? - Przekręcił się, tym razem znajdując się nieco nad nią. Lily otworzyła szeroko szmaragdowe oczy. - A co jeszcze, chciałaś mi powiedzieć?

- Ja… No, wiesz… znaczy… - Próbowała wydukać coś z siebie i przypomnieć sobie, jak się nazywa, ale nie potrafiła. Nie mogła skupić się na niczym. James Potter potrafił ją całkowicie zdekoncentrować, szczególnie, kiedy znajdował się tak blisko. Odchrząknęła i zamrugała kilkakrotnie.

James zachichotał

- Dobra, koniec tego. Potter, złaź ze mnie - wydusiła w końcu, słabym głosem. Zamachała rękami. - To nie jest śmieszne.

- Och, jest. Nawet nie wiesz jak bardzo - Nachylił się nad nią, zaglądając w jej oczy. - Lily Evans udaje, że ze mną walczy, żebym nie mógł jej później wypominać, że tego chciała. Chociaż oboje doskonale wiemy, że gdyby mogła, rzuciłaby się na mnie.

- Mamy już ten temat omówiony. Potter, nie bądź dupkiem i…

- Pocałuj mnie w końcu?

- Nie! I złaź ze mnie – powtórzyła burkliwie, marszcząc czoło. Nie podobała jej się ta sytuacja. Nie czuła się swojo. Był za blisko. Za blisko, by mogła myśleć racjonalnie i by mieć jakąkolwiek szansę na ucieczkę. - Przyszpiliłeś mnie, szczęśliwy? - jęknęła, oddychając szybciej.

- Jeszcze, jak. Ale nie martw się, Evans. Poczekam. Poczekam, aż do mnie sama przyjdziesz - Puścił jej perskie oczko, zniżając się jeszcze. Lil wstrzymała oddech, dzieliły ich centymetry.

- Niedoczekanie twoje – wymamrotała, półprzytomnie.

- Czyżby?

Usłyszeli hałas za drzwiami. W tym samym momencie, spojrzeli w stronę wejścia do pokoju.

- Syriusz…

- I Kimberly…

Lily zrzuciła z siebie Jamesa tak, że ten wylądował na podłodze. Sama usiadła na nogach, na łóżku. Chłopak uśmiechnął się do niej wrednie.

- I tak jestem wściekła - syknęła do niego przez ramię, kiedy do dormitorium weszła reszta Huncwotów i jej przyjaciółki.

- O… No, proszę! Śpiąca parka się obudziła - zawołał bezczelnie Syriusz od progu.

- Żadnej mi tu parki - warknęła Evans, patrząc na niego spode łba. Uśmiechnął się i puścił do niej oczko. - Dlaczego mnie nie obudziłyście? - jęknęła do dziewczyn. Jodi nie zwróciła na nią uwagi, podchodząc od razu do łóżka Syriusza, na którym spała Dorcas.

- No wiesz, bałyśmy się, że nas pozabijasz wzrokiem i Bóg jeden wie, co jeszcze – Wzruszyła obojętnie ramionami, Mary.

- Ta, jasne - burknęła. Zauważyła, jak Kimberly z kamienną twarzą, patrzy na Jodi. Ściągnęła idealne wargi i zmrużyła oczy. Krótka, nastroszona fryzurka zakołysała się, kiedy popatrzyła na Lily.

- Wiecie co? Ona kopie! Że też to łóżko jeszcze stoi - grymasił James, podnosząc się z podłogi i rzucając Rudej spojrzenie. - Jednak to, co mówią, to prawda. - Westchnął teatralnie.

- Niby, co? - spytała od niechcenia Mary.

- Rude jest wredne.

- Eeej!

Syriusz uniósł kącik ust do góry, Mary, parsknęła krótkim śmiechem. Ani Kimberly, ani Jodi nie zareagowały. Peter, podrapał się po głowie i pozwolił sobie na delikatny uśmiech. Remus, oparł się o ścianę i wpatrzył w podłogę.

- Dorcas się nie budziła? - szepnęła Ferrante z nadzieję. Lily uniosła wysoko brwi. Nie rozumiała.

- Dobra, może ktoś mi łaskawie powie, o co tu chodzi? - Potter spojrzał na nich twardo. Jego oczy, wydawały się być niczym topaz. Lily zmarszczyła brwi i wstrzymała oddech.

- Też bym chciała to wiedzieć. - Pokiwała głową, zerkając po twarzach swoich przyjaciół z niepokojem.

- Dorcas się nie budzi - powiedziała Jodi, jakby to wszystko wyjaśniało.

- Nadal nie rozumiem, Jodi.

James popatrzył w jej oczy. Wiedział. Teraz już wiedział.

- Próbowałam już wszystkiego, Lily.

- Wszystkiego?

- Dorcas budzi się zawsze od razu, prawda? - Evans skinęła głową lekko. - Tym razem nie reaguje nawet, kiedy mocno się nią potrząsa.

- Wczoraj łyknęła za dużo twojego świństwa. - Lily zwróciła się do Jamesa. Szmaragdowe oczy oskarżały go o śpiączkę przyjaciółki. James zacisnął usta z udręką. Nic nie powiedział, nawet nie dał znaku, że to usłyszał. Patrzył na Lily, intensywnie myśląc. - Jeśli coś jej się stanie, to przysięgam…

- Daj spokój, Lily. To niczyja wina - spróbowała Kimberly, łagodnym głosem. - Poczekamy. Teraz nie ma co się zadręczać, nieprawdaż? James?

- Co? A… tak, tak. Wszystko dobrze - mruknął bezbarwnie.

- Ona nie może tak tu zostać - stwierdziła Lily. - Musimy ją przenieść.

- Chcesz ją przenieść - powtórzył Rogacz. - To nie jest dobry pomysł.

- A co ty tam wiesz? - prychnęła Lily.

- No właśnie wiem. Słuchaj, Evans, daj jej czas. Do jutra.

- Nie pozwolę jej tu być samej - jęknęła Lily. - A nie chcę już tu spać.

- Ja z nią zostanę - zaoferowała się Jodi.

- Nie - pokręciła głową. Wzięła głęboki wdech i podniosła odważnie głowę. - Syriusz śpi na podłodze. Ja zresztą też.

- Jak chcesz - zgodził się James.

- Ej chwila! To w końcu moje łóżko, co? - oburzył się Syriusz, patrząc na Rogacza z wyrzutem. - Może i jesteś moim przyjacielem, ale bez przesady.

- To nie dla mnie. Nie wymagałbym od ciebie spania na podłodze! - żachnął się Potter. - To dla niej. - Wskazał na Dorcas.

Black nabrał powietrza i ściągnął usta. Może i Meadowes mu się podobała, ale nie miał ochoty spać dla niej na podłodze!

- Syriuszu… - Lily popatrzyła w jego królewskie oczy, błagalnie.

- Dobra - wyrzucił z siebie, na wydechu.

Usiadł na swoim łóżku i zmrużył oczy. Była ładna, ale przecież nie na tyle, by się tak dla niej poświęcać. Zawsze mógł pójść do dormitorium dziewczyn i zająć jej łóżko, skoro ona zajęła jego. Ale to nie byłoby to samo. Miałby w pokoju upierdliwą kuzyneczkę, swoją oschłą ex i ich przyjaciółkę, zaczytującą się romansidłami. To nie było zestawienie, o jakim marzył.

- Dla ciebie będę spał na podłodze - wymamrotał do niej Syriusz. Cieszył się, że inni wyszli. Był tu sam. No prawie, jeśli nie liczyć Śpiącej Królewny. - Mam nadzieję, że jesteś tego warta, bo uwielbiam spać na moim łóżku.

Popatrzył na jej dłoń, delikatnie złożoną na kołdrze i ujął ją.  To dziwne, ale po raz pierwszy, miał wyrzuty sumienia z kawału, jaki zrobili. Podobało mu się i nie chodziło o nic innego, tylko o to, że przez nich ucierpiała. Usłyszał pukanie do drzwi i zerwał się szybko, kiedy do pokoju zajrzała Lily.

- Mogę?

- Jasne - mruknął, chwytając się za kark i rumieniejąc lekko. - Ja tylko…

- Siedziałeś na swoim łóżku. Nic nie mówię. - Wzruszyła ramionami. Usiadła koło Dorcas i popatrzyła na nią. - Wczoraj powiedziałeś, że ci na niej zależy.

- Co takiego?! Przyśniło ci się.

- Powiedziałeś tak! No, może nie dokładnie tak, ale w tym kontekście. Nie zaprzeczaj, Syriuszu.

- Kłamałem - burknął.

Uniosła jedną brew sceptycznie. Oboje wiedzieli, że nie mógł. Uniósł ręce w poddańczym geście.

- Wygrałaś, wszystko mi jedno.

- No, proszę… Kolejny Huncwot, który poddaje się bez walki? - sarknęła. Kącik ust zadrgał jej lekko.

- Oboje wiemy, że nie mogłem kłamać - syknął. - Po prostu, poddaję się z honorem.

Lily uśmiechnęła się. Teraz już rozumiała. Tak, to było w ich stylu.

- Co ty tak w ogóle chcesz od Dorcas? - spytała poważnie, kontynuując.

- Dlaczego o to pytasz? - Skrzywił się lekko.

- Chcę wiedzieć, to moja przyjaciółka, Syriuszu. - Wzruszyła ramionami. – A ty raczej nie należysz do najwierniejszych ludzi na ziemi.

- Jeszcze nie wiem, Evans. Powiedzmy, że się nad tym nie zastanawiałem.

- Jasne. - Pokiwała głową. Mogła się tego spodziewać. - A Nicole?

- Nicole… - Zastanowił się, co mówi mu to imię. – Ach, ona… No, cóż… Zobaczymy. Jest nawet ładna.

- Wiesz cokolwiek o niej?

- Co to za pytanie? - burknął. - Wiem wystarczająco.

- Nie przekonałeś mnie.

Wywrócił szaro-niebieskimi oczyma.

- Gdzie reszta?

- Skąd mam to wiedzieć? Lepiej powiedz mi, co z nauczycielami?

- Będą żyć. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Cholera. Dzisiaj pierwszy dzień szlabanu. Jak to jest, że zawsze dam się wciągnąć w te durne plany Rogacza i zawsze to ja, obrywam po dupie? - Uderzył pięścią w powietrze.

- Tak to bywa, jak się dewastuje szkołę. – Posłała mu lekki uśmiech.

- Ta, dzięki. Tylko, dlaczego zawsze wszystko jest na Blacka, co?

- Nazwisko zobowiązuje – podsumowała.

Parsknął śmiechem, kręcąc głową.

Wstała i wyszła z dormitorium, uprzednio kładąc rękę na ramieniu Łapy. Pokiwał głową i westchnął. Zajął miejsce Lily, przy Dorcas.

- Nic dziwnego, że się przyjaźnicie. Tylko jej tego nie mów!

Siedziała w gabinecie, który prefekci otrzymywali na takie sytuacje. Wygodny fotel i ciepły ogień w kominku nie poprawiły jej nastroju. To, że to miały być eliksiry, również. Popatrzyła na swój kociołek i odpowiednie ingerencje. Spóźniał się już pół godziny. Wściekle zazgrzytała zębami i zaczęła trząść nogą nerwowo. W końcu, doczekała się pukania do drzwi. Zmrużyła oczy.

- Proszę - burknęła pod nosem, starając się nie tracić panowania.

- Cześć skarbie, długo musiałaś czekać? - James wszedł beztrosko, z szerokim uśmiechem. Skojarzył jej się z chłopakiem idącym na randkę z dziewczyną.

- Mam nadzieję, że pamiętasz, po co tu jesteś? To szlaban, a nie koleżeńska pogawędka, Potter - syknęła. James wzdrygnął się teatralnie.

- Powiało chłodem - Puścił do niej oczko. Usiadł w mniej wygodnym fotelu, naprzeciw niej. - Robimy jakąś grę wstępną, czy przechodzimy od razu do rzeczy?

Lily nabrała głośno powietrza i zacisnęła zęby. Wstała i wyciągając różdżkę, wycelowała nią z drzwi.

- Muffliato! - zawołała ze złością, rzucając zaklęcie. Nie chciała, by cały zamek słyszał jej krzyki. - Idioto! To szlaban, jasne? Wbij to sobie do tego pustego, napuszonego łba! - Oparła się rękoma na biurku, wychylając się do przodu. James tylko uniósł wysoko jedną brew. - Spóźniłeś się pół godziny! Pół godziny! Jeśli to się powtórzy jeszcze raz, oddam twój szlaban McGonagall!

- Nie przyjmie. Sama ja pytałaś i…

- Powiem, że nie uznajesz mnie za osobę kompetentną i nie wykonujesz poleceń - warknęła.

- Dlaczego nie powiedziałaś jej tego od razu?

- Ponieważ stwierdziłaby, że nie mam podstaw, by tak sądzić i musze wykonać nadany szlaban.

- Przyznaj się lepiej, że chcesz ze mną spędzać te wieczory, Evans - zamruczał, rozsiadając się wygodniej. Lily skrzywiła się i zlustrowała go wzrokiem od potarganej głowy, poprzez pomiętą koszulę i niedbale zawiązany krawat, aż po czubki czarnych butów.

-  I ty w to wierzysz? - wydukała, nadal skrzywiona.

- Oczywiście.

- Jesteś bardziej naiwny, niż wyglądasz, Potter. Gdybym mogła, pozbyłabym się ciebie. Wolałabym spędzać te wieczory z jednym ze „zwierzątek” Hagrida.

- W takim razie uznajmy, że ten szlaban już się odbył i pozwól mi pójść.

- Ha! Nie ma mowy - wykrzyknęła buntowniczo, Lily. James wyszczerzył zęby, patrząc na nią spod okularów. - Chyba nie sądzisz, że tak łatwo uda ci się wymigać? Odbędziesz te szlabany, choćbym miała wyjść z siebie.

- Och, a przecież za nic w świecie nie chcemy, żebyś wyszła z siebie, skarbie.

- Przestań mnie, do cholery, nazywać skarbem! - syknęła, ciskając błyskawice z zielonych oczu.

- Jak sobie życzysz, Kotko. - Uniósł ręce w poddańczym geście. Lily wywróciła oczyma.

- W takim tempie, nigdy stąd nie wyjdę - jęknęła. - Zacznijmy od czegoś prostego. To jest kociołek. - Wskazała oboma rękami na odpowiedni przedmiot.

- Nie wpadłbym na to.

- Prawda? Tu mamy potrzebne ingrediencje, czyli składniki. - Wskazała na flakoniki i inne niezbędne rzeczy będące na biurku. - Wszystko jest podpisane...

- Coś takiego…

- Tutaj, jest palnik, który zapalamy: Incendio! - Wycelowała różdżką w palnik. - I stawiamy kociołek. Czy do tej pory, wszystko jest jasne, Potter?

- Nie jestem pewien, pani profesor. - Uśmiechnął się wrednie. - Jaki płomień?

Zmierzyła go ostrym wzrokiem.

- Wielkości twojego mózgu, James. Wyjątkowo mały.

- A miało być tak pięknie! Cholerny Rogacz! - klął Syriusz, stojąc przed wejściem do toalety, ze szczotką do czyszczenia w ręku. - On i te jego genialne plany. Zabrali mi różdżkę! - zawołał wściekle.

- Masz zapasową - mruknął Peter, wzruszając ramionami.

- Nie bądź naiwny. McGonagall już za dobrze mnie zna. Zabrała mi obie. - Skrzywił się znacznie. - W dodatku Luniowi się upiekło. Dlaczego, to on jest prefektem?!

- Chyba najlepiej się nadaje - wytłumaczył Peter.

- Nie takiej odpowiedzi się spodziewałem - burknął Łapa. - Myślałem bardziej o czymś w rodzaju, „ty powinieneś nim być”, „tobie się to bardziej należy”, „on też powinien dostać po tyłku”. Rogacz pewnie, by tak powiedział.

- Pewnie tak.

Syriusz nachylił się nad toaletą, starając się nie krzywić, aż tak bardzo. W tym momencie coś wystrzeliło w górę z piskiem, oblewając Blacka.

- Cholera jasna! - krzyknął głośno. Popatrzył w górę. Jego oczom ukazał się duch dziewczyny w okularach. Duch zachichotał.

- O, nie. Ochlapałam cię? - W jej głosie nie słychać było ani grama żalu. - Cześć Syriuszu.

- Witaj Marto - warknął Łapa. - To męska łazienka – dodał, unosząc nonszalancko jedną brew. Wyjął odpowiednią fiolkę z eliksirem, z kieszeni szaty i wyczyścił sobie ubranie. Był przygotowany na taką ewentualność.

- To nic nie szkodzi. - Wyszczerzyła widmowe ząbki. - Dawno się nie widzieliśmy, Syriuszu.

- Niech pomyślę… Taak, w wakacje raczej nie przesiaduję w szkole. - Pokiwał głową ironicznie.

Peter zaśmiał się.

- O. Ty też tu jesteś. - Zwróciła głowę ku Pettrigew, zarzucając przy tym ciemnymi kucykami.

- Tak. Jestem - odparł Peter ważnie.

- Nie zauważyłam cię. - Wzruszyła ramionami, znów patrząc na Syriusza. - Ooo, a gdzie jest James? Chętnie bym się z nim zobaczyła.

- Odbywa szlaban u Evans, Marto - mruknął Syriusz.

- U tej rudej? - Skrzywiła się Jęcząca Marta, prychając.

- Tak, u tej rudej.

- Mógłby znaleźć sobie kogoś innego. Ja byłabym dobra - zaoferowała się, jak najbardziej poważnie.

- Ty jesteś martwa! - zawołał Łapa, zastanawiając się, czy ma zacząć płakać, czy się śmiać.

- Och, jasne! Musiałeś mi o tym przypominać prawda? - krzyknęła skrzekliwie i żałośnie. - Wszyscy śmieją się z Marty, bo jest martwa!

- Guzik prawda…

- O tak, oczywiście! Myślałam, że jesteś inny! - Marta zaczęła piszczeć przeraźliwie i wpadła do sedesu z impetem, znów rozlewając wodę.

- Myślisz, że się obraziła? - szepnął niepewnie Peter.

- Mam taką nadzieję.

- Świetnie! Coś ty myślał?! Mówiłam, że ma być tego nie więcej niż 5 gram! - wrzasnęła na śmiejącego się Pottera. James oparł się o biurko i złapał za brzuch, starając się nie upaść ze śmiechu. Wnętrze pokoju pokryte było zielonkawą substancją i czarnym dymem. Lily chodziła usmolona na czarno w te i z powrotem, rzucając w niego każdym wyzwiskiem, jakie jej w danym momencie przyszło na myśl. Jak mogła pozwolić dodawać mu ingerencje do wywaru! Przecież to było oczywiste, że tak to się skończy. - Jesteś z siebie dumny, Potter?! Tak ci wesoło, co?

- Wybacz, Lil - wydusił między atakami śmiechu. – Tak strasznie mi przykro.

- Właśnie widzę!

- No, nie mam pojęcia jak to się stało. - Opanował się, ale nie na długo, kiedy zobaczył jakim spojrzeniem go zmierzyła.

- Całe szczęście, że ja mam. Przecież to głupota dawać ci coś takiego do ręki! - Wyciągnęła różdżkę - Chłoczyść, do cholery! - wrzasnęła. Z różdżki posypały się iskry. - Co jest?!

- Nie przypominam sobie tego zaklęcia, Lily - zauważył James, starając się zachować jako taką powagę.

- Jasne. Chłoczyść! - Wycelowała w biurko. Większość zniknęła, ale jak można było się spodziewać, nie wszystko. - Więc już wiemy, co będziesz robił na jutrzejszym szlabanie.

- Wiemy?

- Wiemy. Posprzątasz tu.

- Nie no, ty chyba nie mówisz poważnie - jęknął James, strzepując z siebie czarny nalot.

- Jak najbardziej poważnie. - Uśmiechnęła się wrednie. Chyba, że chcesz zacząć już dzisiaj? - Zamrugała niewinnie oczami.

- Nie, wiesz jakoś niespecjalnie - burknął Rogacz.

- Och, jaka szkoda.

- Ta, ja też żałuję.

- Niewątpliwie. - Lily rzuciła na siebie zaklęcie, starając się pozbyć mazi.

Ruszyła ku drzwiom.

- O, Lily. Wiesz, tak się zastanawiam… - zaczął, zagadkowym tonem.

- Co znowu?

- Jak to się stało, że udało ci się utrzymać na tej miotle? - Westchnął teatralnie, rzucając jej znaczące spojrzenie. - W pierwszej klasie… - Zagwizdał wysoko. - Powiedzmy, że ci nie szło, nieprawda? - Podszedł do niej, powoli. Lily oparła się o ścianę.

- Ja… Trenowałam. Z… z Mary - bąknęła, starając się uśmiechnąć.

- Serio? Dziwne, jakoś nie widziałem cię na boisku. - Wzruszył ramionami. - Jak to możliwe, skoro bywałem tam, prawie codziennie.

- Minęliśmy się w czasie - wyrzuciła z siebie dziewczyna.

- Tak sądzisz? Niee… To nie to, Księżniczko. - Pokręcił głową, stając blisko niej. Lily zrobiła przerażoną minę. - Ale zaobserwowałem coś niespotykanego, dasz wiarę?

- Serio? - Zaśmiała się histerycznie.

- O, tak! Jodi celowała w ciebie różdżką. Nie wiesz czasem, dlaczego? - Spojrzał tryumfalnie w jej zielone oczy, które teraz rozszerzyły się maksymalnie. - Tak, zauważyłem. Nie kłamiesz najlepiej, moja droga - wymruczał, zadowolony z siebie.

- Wiedziałeś…

- Oczywiście, że wiedziałem. - Zbliżył się do niej, jeszcze bardziej. - Chyba nie sądziłaś, że umknie to mojej uwadze, Lily?

Ruda nie pisnęła słówka, ciągle patrząc na niego błagalnie. Nie czuła się już teraz pewną siebie i niezależną prefekt. Była przestraszoną dziewczynką, przyłapaną na szperaniu matce w portfelu. Przełknęła głośno ślinę.

- A jednak. Hmm… Wydaje mi się, czy mieliśmy zakład? - Lil skrzywiła się. - Czekaj, niech pomyślę, czego to on dotyczył? Ach tak, jesteś mi winna pocałunek, Evans.

Lily popatrzyła na jego usta, niesamowicie kuszące, później znów zwróciła wzrok na jego oczy. Wesołe, dumne z siebie iskierki szalały w pięknym, orzechowym spojrzeniu. Gdyby nie obawa, że to zauważy, pozwoliłaby sobie na westchnięcie. Był nieziemsko przystojny, ale czy nie był, mimo wszystko, Jamesem Potterem? Czy nie miał opinii łamacza serc i typowego podrywacza? Nie chciała przecież, żeby zrobił to samo z nią. Nie chciała być kolejnym trofeum! Oczami wyobraźni, niemal widziała, jak chełpi się swoim zwycięstwem, jak wszyscy szepczą za jej plecami, że uległa, że Lily Evans zaczęła kręcić z Jamesem Potterem.

Nie mogła dopuścić, by coś podobnego się stało, a była pewna, że on z całą pewnością postarałby się o to, aby wszyscy wiedzieli.

- Nie pocałuję cię Potter, wybij to sobie z głowy - szepnęła, wciskając się w ścianę.

- Ja pocałuję ciebie. - Wzruszył ramionami, blokując ręką jej drogę ucieczki. Lily skuliła się w sobie. - W głębi duszy, oboje wiemy, że chcesz, żebym cię pocałował - zamruczał, zbliżając się jeszcze bardziej na tyle, że ich twarze dzieliło tylko kilka centymetrów. Lily przymknęła oczy.

- Dobrze wiesz, że nie chcę.

- O, serio? Nie wyglądasz na kogoś, kto nie chce mnie pocałować, Księżniczko. - Uśmiechnął się nonszalancko, kładąc drugą rękę na jej talii.

- Przestań, James - poprosiła cicho, modląc się by to zadziałało. Nie tylko na niego, ale też i na nią.

- Nie umiem.

Przyciągnął ją do siebie i popatrzył głęboko w oczy. Odbierał tylko zakład, ale traktował to, jak coś więcej, jak obietnicę. Gdyby chciała, przecież mogłaby go odepchnąć. Była słowna, ale nie na tyle, by poświęcać się i całować „tego Pottera”, prawda?