030. Syriusz Black - chłopak idealny

Lily patrzyła na nią ze zdumieniem, ale jednocześnie z ulgą. Nie musiała kłamać chociaż tej jednej osobie. Po jej bladych ustach błąkał się uśmiech. Dorcas zawsze wiedziała. Nie łatwo było ją oszukać, nie dla niej. Miała ochotę wyściskać ją z całych sił. Meadowes siedziała naprzeciw niej na kamiennej, zimnej podłodze w toaletce ich dormitorium. Patrzyła na nią granatowymi oczami z cierpliwością. Czekała na jej reakcję słowną. Wszystko inne, to jest uczucia, jakie towarzyszyły Lily wymalowane były na jej smutnej jasnej twarzy. Omiotła w tym czasie wzrokiem całość jej osoby. Rude włosy spływały jej falami na ramiona i skulone plecy. Nie były ułożone, wręcz przeciwnie. Miało się wrażenie, jakby specjalnie je sobie czochrała, dla żartu. Zbyt blada twarz mocno odróżniała się od koloru jej włosów. Miało się wrażenie, że jej skóra jest niemal przezroczysta. Usta miała spierzchnięte i lekko rozchylone, jakby zastanawiała się co może powiedzieć. W wielkich, zielonych oczach rozmiarów spodków, tańczyły dwie błyszczące iskierki. Ściskała wątłymi dłońmi nogi, jakby chciała zajmować jak najmniej miejsca. Schudła. Widać było to nie tylko po rękach, czy twarzy, ale i po nieco wiszącym na niej szkolnym mundurku. Nie wyglądała najlepiej.

- Skąd wiesz? – szepnęła, nie spuszczając z niej rozognionego wzroku. Dorcas wzruszyła ramionami, pozwalając sobie na kolejny uśmiech. Wygładziła jednak nerwowo jasną bluzkę.

- Są dwa powody – powiedziała, próbując ułożyć sobie w głowie oba argumenty. – Po pierwsze, kompletnie nie wychodzi ci łganie. Znaczy, pomijając twój brak zdolności, to na kilometr widać, że ani ty ani Syriusz jakoś specjalnie tego nie czujecie – oznajmiła, siadając w podobnej pozie jak i Lily.

- Uwierz mi, wiem o tym – burknęła, wzdychając. – Nie rozumiem tego szału na jego punkcie. Może i nie jestem normalna, ale w nim nie ma ani krzty chemii!

- Oj, chemii w nim akurat tyle ile trzeba – zapewniła Dorcas, odgarniając ciemne włosy z oczu. Powachlowała się ręką, dla lepszego efektu.

- A ty skąd wiesz? Znaczy oprócz tego, że cię pocałował. – Meadowes zmarszczyła brwi, rumieniąc się. – Tak, wiem o wszystkim. Wygadał się.

- Robi się coraz gorszy w te klocki – bąknęła, zapewne mając na myśli sentyment, jakim ostatnimi czasy Black darzył Lily. - Spotykam się z nim – wyjawiła, nie mogąc powstrzymać szerokiego uśmiechu, pełnego prawdziwej radości. – I to jest ten drugi powód.

Lily wytrzeszczyła na nią oczy, próbując wyobrazić sobie tą dwójkę razem. Prawdę mówiąc, byliby świetną parą, gdyby tylko ten nie był nałogowym kobieciarzem.

- O mój Boże, Dorcas! – zawołała Evans. – Nie wiem co mam ci powiedzieć, serio. Znaczy, oprócz tego, że strasznie się cieszę dla ciebie!

- Dzięki. – Meadowes bardzo starała się opanować uśmiech. – Dlatego musisz mi powiedzieć, czy to prawda, że się całowaliście? – mruknęła, spuszczając wzrok.

- Dorcas, to nie tak – zapewniła. Postanowiła zapamiętać sobie, by nigdy, przenigdy więcej nie zaczynać w ten sposób tłumaczenia. – Całowaliśmy się, ale… prawda jest taka, że… - Wzięła głęboki oddech. – Byłam w strasznym stanie, okay? Syriusz przyszedł, żeby mnie pocieszyć. I nie wiem nawet jak do tego doszło, ale… poważnie, było okropnie.

- Ale jednak cię pocałował.

- Tego nie byłabym taka pewna. Mam wrażenie, że to ja go pocałowałam. – Dorcas wytrzeszczyła na nią oczy. Lily skrzywiła się. – No wiem. Normalnie nigdy nie stanęłabym w jego obronie, ale tutaj możesz być pewna, że nie zaszło nic poważnego. Jest niewinny. – Dorcas uśmiechnęła się ponownie. – Jezu, nie wierzę, że to powiedziałam.

Męskie dormitorium nie było jednym z jej ulubionych miejsc. Szczególnie to dormitorium. Ostatnio bywała tutaj znacznie częściej niżby chciała. Siedzieli daleko od siebie, bo kiedy tylko mogli utrzymywali jak największy dystans między sobą. Odgarnęła włosy z czoła. Siedziała na łóżku Syriusza, podkulając pod siebie nogi i opierając się o jedną z kolumn.

- Dorcas wie – powiedziała spokojnie, czekając na jego reakcję. Wyprostował się, otwierając szeroko oczy ze zdumienia.

- Jak to wie? – bąknął, nieswoim głosem. Na jego ustach błąkał się uśmiech. Oczy nabrały mu blasku.

- Powiedziała mi. Wie, że blefujemy.

- A nie mówiła czasem dlaczego?

- Coś wspominała. Między innymi dlatego, że to wy się spotykacie. – Posłała mu spojrzenie. Przeczesał włosy palcami, wykrzywiając usta w coś na miarę uśmiechu. – Spokojnie, wytłumaczyłam jej wszystko o… pocałunku.

- Naprawdę? Poczekaj… Zrobiłaś to? – zawołał z niedowierzaniem i wdzięcznością. Skinęła głową, nie mogąc nie uśmiechnąć się na widok jego miny. Wyraźnie było widać, że jest na siebie zły za okazanie takiej dozy emocji. Powinien się hamować. Ale przecież ona także nie grzeszy ostatnio powściągliwością.

- Oczywiście, że tak. To nie była twoja wina. Poza tym… już ustaliliśmy, że się do tego nie nadajemy. - Syriusz wydał z siebie dość dziki, niemalże pierwotny okrzyk zadowolenia samca Alfa. – Lepiej powiedz, jak było wczoraj z Jamesem.

- Kazał mi zmienić łóżko. Teraz śpię tam, gdzie Remus, a Remus śpi tutaj – powiedział ostro, wskazując podbródkiem na łóżko naprzeciwko swojego. Pokiwała głową. – Mimo wszystko nadal wolę siadać na swoim – dodał bardziej do siebie niż do niej.

- Ale nie rzucał przedmiotami?

- Nie. Sprał mnie już wcześniej – syknął, wskazując na obrażenia na swojej twarzy. Mimo starań pani Pomfey, liczne zadrapania i sińce nie znikły. Lily jęknęła, obejmując mocno kolana.

- Hej, nie jest tak źle, Rudzielcu. Prawdę mówiąc, sam się załatwił – oświadczył Black, pewien swego. – Nigdy nie da sobie nic wytłumaczyć, jeleń jeden. – Uniósł kąciki ust do góry, bardzo starając się nie parsknąć śmiechem. Lily nie do końca wiedziała co go w tym rozbawiło.

- Dobrze wiesz, że to nasza wina, Syriuszu – żachnęła się, krzyżując ręce. – A w zasadzie to moja – dodała, opuszczając głowę.

- Bredzisz od rzeczy. Mogłem mu to wszystko wytłumaczyć, gdyby tylko chciał słuchać! Ale oczywiście wziął się do rękoczynów.

- Nie powinien tak reagować. Nie jesteśmy razem – szepnęła, licząc na wsparcie u Syriusza, ale on tylko sarknął, kręcąc głową z politowaniem.

- To w końcu James. A ty jesteś Lily. Jego Lily. I taka jest prawda. Jeśli o ciebie chodzi, nie wyobrażam sobie innej reakcji z jego strony. Nawet nie wiesz ile dla niego znaczysz. – Zarumieniła się mocno, odwracając głowę w innym kierunku. Wolała nie wiedzieć. Za bardzo to bolało. James musiał nic nie powiedzieć Syriuszowi o jego spotkaniu z Nicole, bo inaczej czemu Black miałby dalej tak uważać. Przecież… To by nie miało żadnego sensu. Odepchnęła od siebie tę myśl, nie chcąc ponownie się rozkleić. Nie miała zamiaru wyprowadzać Syriusza z błędu. Pociągnęła nosem, biorąc oddech na uspokojenie. – Teraz ty mów. Wiem, że macie razem dużo zajęć. – Skinęła głową, odchrząkując.

- Na eliksirach przesiadł się do innej ławki. Do klasy wchodzi ostatni, wychodzi pierwszy. Praktycznie nie widzę go na przerwach. Ale wydaje się być taki, jak zawsze, jeśli nie liczyć tego, że się nie uśmiecha. - Wzruszyła ramionami. – Co więcej, mam z nim dzisiaj szlaban – mruknęła, patrząc w okno. Na zewnątrz lało jak z cebra.

- Wiem, sam go zaaranżowałem. – Westchnął, parskając śmiechem. Lily popatrzyła na niego z wyrzutem.

- Wielkie dzięki – sarknęła.

- Wtedy nie wiedziałem przecież, że za kilka dni sytuacja będzie wyglądała, jak wygląda!

- Mimo wszystko, dzięki. To tylko dodatkowa robota papierkowa, której swoją drogą mam już dość. Bijecie rekordy wszelkich szkolnych szlabanów, jak słowo daję.

- Uznam to za komplement. – Spojrzała na niego sceptycznie.

- Nie poszłam wczoraj do niego na szlaban. Powinnam pójść.

- Jego też nie było, nie musisz się o to martwić.

- Lepiej myśl, co mam z nim zrobić.

- Oddaj go pod opiekę McGonagall – zaproponował.

- Żartujesz?! To by znaczyło, że tchórzę. Poza tym nie mam dobrego powodu. Nie weźmie go ot tak na moje życzenie.

- To daj mu jakieś prace społeczne, jak zawsze.

- Bardzo chętnie, ale… - zawahała się, ważąc słowa. Wolała, żeby nie brzmiało to na więcej niż jest w rzeczywistości. – Wolałabym mu już nic nie dokładać.

Syriusz pokiwał tylko głową ze zrozumieniem. Nie pytał, nie wysuwał niepotrzebnych wniosków. Dlatego tak dobrze rozmawiało się z nim na pewne niepożądane i niebezpieczne tematy. Miała pewność, że nie będzie jej osądzał w żaden sposób, że nie będzie chciał jej przekonać do czegoś, czego nie ma, że nie wypapla tego całemu Hogwartowi. Syriusz rozumiał. Nie chciał dodatkowych tłumaczeń, opisów, nie zagłębiał się w szczegóły i nie czytał między wierszami. Prawda jest taka, że rozmowa z żadną dziewczyną nigdy taka nie była. Doskonale znała plusy rozmów z dziewczynami. Na przykład Dorcas zawsze próbowała ją zrozumieć, jednak do tego były potrzebne jej szczegóły, których ona nie mogła albo po prostu nie chciała mówić na głos. Była najlepszą przyjaciółką, jednak czasami rozmowa z nią była trudna. Wiedziała kiedy kłamie, kiedy coś zataja i domagała się wręcz tych informacji. Ale miała jeden, bardzo wielki plus; zawsze starała się poznać sytuację z obu źródeł. Jedna strona to było dla niej za mało. Rozmowa z Mary wyglądała kompletnie inaczej. Ta zazwyczaj wysuwała własne wnioski i z całych sił starała się przekonać ją do swoich racji. Szczegóły były jej zbędne, bo ona już wiedziała. Kształtowała własny zarys sytuacji, czytając między wierszami, albo nie daj Panie Boże podawała przykłady z jej doświadczeń. Mimo wszystko, prawdopodobnie była to jedyna osoba zdolna przemówić jej do rozsądku. Rozmowy z Jodi w zasadzie nie miały przebiegu. Zazwyczaj po prostu wolała się nie odzywać na dany temat, ani tym bardziej nie krytykować. Uważała, że wszystko samo się rozwiąże i już. Jedynym wyjątkiem były wizje jej siostry, Gabrielle. Z Kimberly wolała nie rozmawiać wcale. W zasadzie, to już po pierwszych zdaniach zostawała przez nią odpowiednio oceniona, po czym słuchała długie godziny o jej problemach, chociaż praktycznie wcale ich nie miała. Oczywiście żadna z tych rozmów nigdy nie wychodziła z inicjatywy Lily. Trzeba było ją mocno namawiać i naciskać do jakichkolwiek zwierzeń. Zdecydowanie nie należała do wylewnych osób.

- Czasami dla faceta lepsze są prace społeczne. Przynajmniej jest się na czym wyżyć – mruknął, postanawiając zostawić ten temat w spokoju. - A co z resztą? Z dziewczynami? Ludźmi? – zapytał, wzdychając. Ponownie, mechanicznie wzruszyła ramionami.

- Dziewczyny są na mnie wściekłe, nie licząc Dorcas, oczywiście. Kimberly i Mary mało mnie wczoraj nie rozszarpały – burknęła, przypominając sobie ich miny.

- Mary też? – Syriusz uniósł brwi ze zdziwieniem, skupiając na niej swój wzrok. Lily tylko pokiwała głową.

- A ludzie jak zawsze. Nienawidzą mnie. Jakby mogli pewnie zakopaliby mnie na boisku do Quidditha – mruknęła. – Na przykład dzisiaj mój obiad eksplodował, torba mi pękła, a jedna z książek podarła się w moich rękach.

- Następnym razem kiedy coś takiego się wydarzy, masz mnie alarmować, a ja rozszarpię każdego, kto maczał w tym palce, zrozumiano? – Lily spojrzała na niego z wdzięcznością. Syriusz odchrząknął. – Pomijając to wszystko, witaj w klubie.  Nie dość, że Remus patrzy na mnie tak, jakby się szykował do przemowy ojcowskiej, to jeszcze znaczna większość chętnie walnęłaby mnie obuchem w tył głowy. Chłopaki z drużyny nawet nie mówią do mnie cześć!

- Czekaj… znaczna większość?

- Cóż… pozostali mi gratulują.

Lily naburmuszyła się, patrząc na niego spod byka. Zanim jednak zdążyła otworzyć usta, drzwi do dormitorium otworzyły się. Błyskawicznie i dość sztywno chwycili się za ręce, próbując udawać jakikolwiek związek między nimi. Doskonale wiedzieli, jak fałszywie musi to wyglądać, ale pozostawało im mieć nadzieję, że ludzie są na tyle ślepi, by tego nie zauważyć. Dorcas spojrzała na nich okrągłymi oczyma, za chwilę wybuchając śmiechem.

- Uratowany przez Dorcas. – Syriusz wyszczerzył zęby do Evans. Zignorowała go. Ich dłonie rozdzieliły się jeszcze szybciej niż się splotły.

- Nie strasz nas – jęknęła Lily, łapiąc się za serce. Meadowes otarła łzy, próbując opanować rozbawienie. Zamknęła za sobą drzwi i bez krępacji usiadła na łóżku Syriusza, zdecydowanie bliżej niego niż sama Lil, a więc bliżej niżby wypadało. Tylko, że tym razem Lily nie miała nic przeciwko. Prawdę mówiąc, dobrze się na nich patrzyło.

- To nie jest śmieszne – syknął Syriusz, posyłając jej spojrzenie.

- Wybaczcie, ale nawet sobie nie wyobrażacie, ja komicznie to wygląda. Nawet, jakbym was nie znała, to od razu bym wiedziała, że coś jest nie tak – zauważyła Dorcas, kręcąc głową z politowaniem.

- Po prostu tego nie czujemy – broniła się Lily, na co Syriusz skinął twierdząco.

- Nic przecież nie mówię. Po prostu, z Jamesem idzie ci zdecydowanie lepiej – powiedziała, zanim zdążyła ugryźć się z język. Lily spojrzała na nią oczami wielkimi jak spodki. Ledwo powstrzymała drganie brody. Poczuła uciskający ból w okolicach serca. – Wybacz – bąknęła, pąsowiejąc.

- Między nami nic nie ma – syknęła ostro, prawdopodobnie próbując przekonać bardziej siebie niż ją.

- Mój błąd – stwierdziła szybko i ze skruchą Dorcas, woląc nie wykłócać się z nią bezcelowo. I tak myślałaby swoje i za żadne skarby świata nie przyznałaby jej racji. Może to i lepiej. Dzięki temu się trzyma. Lily tylko zacisnęła wargi, pozwalając sobie, aby na skinięcie głową.

- Skoro jesteśmy tak beznadziejni, to czemu inni nie mieli problemu z tym, żeby uwierzyć w tą farsę? – mruknęła, patrząc po nich wyczekująco. Dorcas tylko uśmiechnęła się lekko.

- Bo dla nich sensacja jest ważniejsza niż fakty. W dodatku łatwiej jest wierzyć w to co mówią inni, niż samemu decydować. Ale chyba przede wszystkim dlatego, że są zbyt zaślepieni, żeby to widzieć.

- I to ty spotykasz się z Syriuszem – dodała Lily. Syriusz zachichotał.

- Tak, to też mi ułatwiło sprawę.

Drzwi zaskrzypiały ponownie. Tym razem migracja na łóżku Syriusza była większa. Dorcas odskoczyła od niego błyskawicznie, za to Lily przysunęła się i tym razem bardzo sztywno. Do dormitorium weszła pozostała trójka Huncwotów. Remus i Peter zatrzymali się na chwilę ze zdziwieniem. Remus odchrząknął jednak i ruszył naprzód, za nim dreptał Peter. Ostatni wszedł James. Dostrzegł ich niemal od razu. Zatrzymał się raptownie, zaciskając dłonie w pięści tak mocno, że zbielały mu kłykcie. Zazgrzytał zębami, mierząc ich rozognionym, wściekłym spojrzeniem.

- O wybaczcie, muszę iść się wyrzygać – warknął, cofając się na korytarzyk. Zatrzasnął za sobą drzwi tak, że prawie wyleciały z zawiasów. Lily podskoczyła na miejscu, bardzo starając się panować nad emocjami.

- Idź za nim – mruknął Lupin do Petera, wskazując brodą na drzwi, za którymi przed chwilą zniknął James. Peter skinął głową i bez słowa wyszedł za Potterem. Dorcas również podniosła się z miejsca.

- Lepiej będzie, jak ja pójdę – powiedziała, wychodząc truchtem. Syriusz otworzył usta, żeby coś powiedzieć, jednak Lily uprzedziła go i tylko pokiwała znacząco głową. Wiedziała, że Peter to za mało na Jamesa. Miała tylko nadzieję, że Dorcas wystarczy.

Zapanowała głucha cisza, podczas której Syriusz i Lily bardzo starali się wyglądać, jak para. Remus w pewnym momencie zerknął na nich i uśmiechnął się z politowaniem, kręcąc głową.

- I wy poważnie myślicie, że się na to nabiorę, co? – odezwał się Lupin, ledwo powstrzymując rozbawienie. – Nie rozumiem tylko w jakim celu.

- Nie wiem o czym mówisz, Remusie – mruknęła Lily, przysuwając się do Syriusza dla lepszego efektu. Remus parsknął śmiechem.

- O was – rzucił, siadając naprzeciwko nich, na swoim łóżku.

- O nas? – podchwycił Syriusz, mrugając zawzięcie oczyma ze zdziwieniem. – U nas świetnie, prawda kwiatuszku? – Zwrócił się do Rudej, za co ta spiorunowała go spojrzeniem, zanim zdążyła się przed tym powstrzymać.

- Nie musicie już udawać, ja wiem. – Remus wysunął przed siebie ręce w geście pojednania. Lily i Syriusz spojrzeli po sobie porozumiewawczo i jakby na znak, odskoczyli od siebie. Lily wzdrygnęła się kilka razy, otrzepując ramię. Wyglądało to tak, jak gdyby chciała strzepać z siebie Syriusza. Chłopak zmierzył ją spojrzeniem.

- Dzięki, Evans – syknął, ale zignorowała go.

- Ty też wiesz? – jęknęła Lily, mimo wszystko z wyraźną ulgą.

- Proszę cię, jesteście beznadziejni. Spodziewałem się po tobie czegoś więcej, Syriuszu – zakpił Lupin.

- Myślałem przez chwilę, że dla przekonania cię, będę musiał znowu ją całować. – Black skrzywił się, jak po zjedzeniu sporej cytryny. – Drugi raz mógłbym tego nie przeżyć. – Lily przytaknęła mu tylko.

- Czyli jednak był ten pierwszy raz? – Remus lustrował ich spojrzeniem. Prawda była taka, że nie mieli ochoty na opowiadanie czegokolwiek, Lily już jedną taką rozmowę miała za sobą. Niestety, nie mieli wyjścia.

To, że dwójka ich przyjaciół znała prawdę, kompletnie nie zwalniało ich z obowiązku odgrywania całej masy scenek przed resztą szkoły. Uciekali jak mogli z widoku publicznego, żeby tylko móc przestać trzymać się za ręce. Nawet to wydawało im się niewłaściwe. Nie było tak, jak powinno być. Ich dłonie nie splatały się ze sobą automatycznie, nie czuli między sobą iskier. Ręce pociły im się wspólnie. Ich miny również pozostawiały dużo do życzenia. Kwaśne uśmiechy wydawały się nie mieć w sobie ani cienia entuzjazmu. A przecież nie tak wyglądały nowo-zakochane, denerwujące parki. Na szczęście nie musieli się wysilać na nic więcej, bo samo to wystarczyło zaślepionym ludziom, spragnionym nowych plotek. Byli najgorętszym tematem rozmów. Gdzie tylko się nie pojawili, brano ich na języki, nie krępując się nawet ich obecnością. Rozmawiano głośno i z ożywieniem, jakby to właśnie wypadało robić. A przecież było wręcz odwrotnie. Niejednokrotnie też podchodzono do nich bez krępacji i prawdę mówiąc, nie wszystkie słowa były im przyjazne. Lily była już do tego oczywiście w pewnym sensie przyzwyczajona, ale dla Syriusza, było to coś kompletnie nowego. A chociaż gratulowano mu znacznie częściej niż go upominano, to pamiętał tylko to, co złe. Całe szczęście, że był rewelacyjnym kłamcą i zachowywał idealną minę pokerzysty, ciętymi ripostami nie pozostawiając suchej nitki na wścibskich i nieprzyjemnych rozmówcach.

- Nie przejmuj się, kiedyś ta przerwa musi się skończyć – pocieszała go Lily, klepiąc go po trzymanej dłoni. Syriusz przeczesał włosy dłonią, dostrzegając po drugiej stronie korytarza sylwetkę Jamesa. Już chciał do niego pomachać, kiedy w ostatniej chwili się wycofał, przypominając sobie, że nie ma szans na normalną rozmowę z przyjacielem.

- Oby szybko – jęknął Syriusz, notując, że kolejne osoby idą ku nim. Między innymi był wśród nich Tristan Verne chłopak, z którym Evans kiedyś się umówiła.

- Uważaj, kolejni – mruknął, uprzedzając ją. Lily odwróciła się, szukając wzrokiem następnych dręczycieli. Kiedy jednak zobaczyła Tristana, nie potrafiła się do niego nie uśmiechnąć. Błyskawicznie puściła rękę Syriusza, jakby ją parzyła. Tristan odwzajemnił uśmiech. Jako jeden z niewielu, nie wyglądał jak ktoś, kto ją potępia.

- Witaj Lily! – zawołał już z oddali. – Syriuszu. – Podał rękę dla Blacka tak, jak wypadało. Syriusz uścisnął ją pewnie.

- Tristan, miło cię widzieć – odparła zgodnie z prawdą. Tuż za nim dostrzegła przyglądającego im się Jamesa, otoczonego grupką jęczących nad nim dziewczyn. Widok był niecodzienny.

- Słyszałem, że wam się poszczęściło! Gratuluję – powiedział szczerze do obojga, mimo wszystko zatrzymując wzrok dłużej na Lily. Ruda przylgnęła machinalnie do boku Syriusza (swoją drogą, nie wydawał się być z tego jakoś specjalnie zadowolony, podobnie zresztą jak i ona). Posłała najlepszy z uśmiechów w stronę Tristana, pilnując przy tym, by i James go zauważył. Potter zacisnął zęby, przebijając się przez małą grupkę przed sobą. Szybkim krokiem odszedł korytarzem. Patrzyła długo w miejscu, w którym zniknął, odpowiadając machinalnie na pytania Tristana. Nawet nie słyszała, co do niej mówił.

Kilka dziewczyn z grupki, która jeszcze przed chwilą otaczała Jamesa Pottera, dostrzegła ich i z chęcią mordu w oczach, ruszyły w ich kierunku. Lily cofnęła się błyskawicznie, wpadając tym samym na Syriusza. Wtedy i on je zauważył. Napiął mięśnie, szykując się na kolejne wyjątkowo miłe słowa.

- Ty brudna szlamo! – wrzasnęła wysoka blondynka, wskazując na nią oskarżycielsko palcem. Lily spojrzała na nią oczami wielkimi, jak spodki. – Myślisz, że możesz sobie dowolnie krzywdzić Jaimiego Pottera, Evans? Nie ujdzie ci to bezkarnie. Nie pozwolimy na to. Nie jesteś lepsza od innych, a przebierasz w nich jak tylko ci się podoba! I co, teraz skrzywdzisz Syriusza? – Skrzyżowała ręce na piersiach.

- Nie mam zamiaru nikogo krzywdzić – zaprzeczyła Lily nieswoim głosem. Nadal była zaskoczona jej reakcją.

- Ruda kłamczucha! Już my cię dobrze znamy! – wrzasnęła druga, zza pleców blondynki.

- Dobrze wam radzę przestać. Dla przypomnienia, wyzywacie prefekta – warknął Syriusz lodowato. Jakieś dwie młodsze dziewczyny cofnęły się. – Poza tym, zawsze zastanawiałem się jakie to uczucie zostać damskim bokserem. Możecie mi wierzyć, jestem spragniony nowych doświadczeń.

- Nie przestaniemy, póki ta szmata nie dostanie za swoje! Fernukulus! – zawołała ta sama nadgorliwa dziewczyna za blondynką, kierując koniec różdżki w stronę Lily. W tej samej chwili jednak Syriusz wyciągnął własną różdżkę.

- Protego! – ryknął, zasłaniając Evans własnym ciałem. Tristan chwycił ją za ramiona, by utrzymała równowagę. – Pożałujesz tego – syknął takim tonem, jakiego nie powstydziłby się żaden zawodowy kat. Już otwierał usta, by rzucić jedno z miliona wstrętnych zaklęć, jakie przyszły mu do głowy.

- Syriuszu, pożałuje, ale ode mnie – mruknęła Lily powstrzymując go resztkami silnej woli. – Za napaść na prefekta i używanie zaklęć poza zajęciami, dostajesz dwutygodniowy szlaban u profesor McGonagall. Zgłosisz się do niej jeszcze dzisiaj, przyślę jej odpowiednią notatkę. Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolona.

Dziewczyna tylko prychnęła, ale pozostałe zdawały się być przywołane na tyle do porządku, by zacząć się wycofywać. Prawdopodobnie miał na to większy wpływ Syriusz z różdżką w ręku niż ona, ale jakby nie było, ważne, że zadziałało. Syriusz miał problem z opanowaniem furii, jaka go ogarnęła i tylko cudem powstrzymał się od pojedynku z nadgorliwą wariatką. Głównie przez wzgląd na Lily. Wydawała się być jeszcze bledsza niż zawsze. Usta miała sine od ciągłego zaciskania ich, a cienie pod oczami sięgały niemalże połowy jej policzków. Tristan bezwiednie podpierał ją za łokieć, cały czas badawczo się jej przyglądając.

- Dobrze się czujesz, Lil? – spytał, marszcząc czoło. Zerknęła w jego kierunku, uśmiechając się lekko.

- Tak, tak – zapewniła, niezbyt przekonująco. Machnęła jeszcze ręką lekceważąco, chcąc podkreślić błahość tej sytuacji. Żaden z nich nie dał się nabrać. – Ja… zaraz wrócę – mruknęła, przepychając się między znacznie od siebie większymi Syriuszem i Tristanem.

- Gdzie idziesz? – spytał Syriusz ostrożnie, szykując się już nawet do towarzyszenia jej. – Skarbie – dodał bezpłciowo, próbując nadal pamiętać o swojej roli. Evans skrzywiła się mimowolnie.

- Do łazienki – syknęła przez ramię.

Za rogiem było już znacznie mniej ludzi, dzięki czemu czuła się swobodniej. Mogła wziąć spokojnie oddech, nie musząc się przy tym pilnować. Nie zaczepiano jej, nie słyszała wyzwisk. Żałowała całej tej sytuacji. Żałowała, że wciągnęła w to wszystko nie tylko siebie, ale też i Jamesa oraz Syriusza. Widziała, że James jest na nią wściekły. Zastanawiała się tylko, czy ze względu na to, że jemu tak długo odmawiała, a z Blackiem nie miała tego problemu. Przecież nie chciał już jej. Pokazał to na tyle, by zrozumiała. Gdyby mu zależało, to po jej pocałunku nie chciałby być z inną. Czuła się zraniona. Zraniona i porzucona, chociaż przecież nigdy nie byli i nie mieli być razem. Pozwoliła dopuścić do siebie tą myśl, że jednak mogło mu kiedyś na niej zależeć, że nie jest tylko kolejnym wyzwaniem, że nie chce umieścić jej na swojej ścianie zwycięstw. Pozwoliła sobie myśleć, że naprawdę jej chce. Zapomniała z kim ma do czynienia. Zapomniała, że to Huncwot, że to ten James Potter, który łamał niewieście serca jedno po drugim, bez żadnych zahamowań. Dlaczego, więc z nią miałoby być inaczej? Była taka, jak inne. Uległa.

Oparła się plecami o kamienną, zimną ścianę, ukrywając przez cały ten czas twarz w dłoniach. Cieszyła się, że nikt za nią nie poszedł, chciała być sama. Nawet nie zauważyła, jak cały korytarz niemalże opustoszał. Niemalże, bo naprzeciw niej, po drugiej stronie opierał się o równoległą ścianę James Potter. Obserwował ją, zastanawiając się jak długo jeszcze go nie będzie dostrzegać. Nie rozumiał jej zachowania. Może i ją obrażali, ale przecież miał jej kto bronić, miała Syriusza (James widząc całe zamieszanie, nie wkroczył do sytuacji tylko i wyłącznie dlatego, że zdążył go uprzedzić Syriusz). Ludzie kiedyś się znudzą i jeden po drugim przestaną gadać. Mogła z nim być szczęśliwa. Z jego przyjacielem. Chyba to bolało go najbardziej. Nie mógł znieść ich widoku. Wydawali się być dla siebie idealni, miał wrażenie, że rozumieją się bez słów. Może nie okazywali sobie zbyt wiele uczuć publicznie, ale wolał się nawet nie zastanawiać, jak jest kiedy są sami. Bolało. Bolał go sam widok tej dwójki stojącej koło siebie, bolał go każdy ich uśmiech, bolały go ich spojrzenia, ich złączone dłonie, to, że to właśnie Syriusz jej broni, że to on może odgarnąć z jej policzka kosmyk rudych włosów, który przecież należał do niego, Jamesa. Tak, być może i był egoistą, ale w tej jednej jedynej kwestii postanowił sobie zawsze nim być. Chciał jej szczęścia, ale przecież to u jego boku by je miała. To on byłby w stanie jej zapewnić wszystko. Nie wątpił w Syriusza, ale przecież nie o to chodziło. Lily Evans była jego. Miała być jego! Dlaczego więc wybrała Syriusza? A on? Dlaczego najlepszy przyjaciel nie potrafił oprzeć się obiektowi jego marzeń? Być może Lily nie tylko dla niego była ideałem. Kochał ją? Czy był w stanie kochać ją tak bardzo, jak James? Nie wyobrażał sobie, że ktoś mógłby się chociażby zbliżyć do jego dolnej granicy.

Lily uniosła w końcu głowę, opuszczając ramiona wzdłuż ciała. Zobaczyła go. Stał naprzeciw w pozycji bardzo podobnej do tej, jaką przyjęła ona. Opierał się o kamień, patrząc wprost na nią. Przylgnęła mocniej do ściany, mając nadzieję wtopić się w tło. Tylko siłą woli powstrzymała brodę i ramiona od drgania. Patrzyła na niego szeroko otwartymi, szklistymi oczami, tak jak on patrzył na nią. Jedyne, co potrafiła w nim dostrzec to ból. Taki ból, jaki ona sama miała w sobie. Nie rozumiała.

James podszedł do niej na wydechu. Opanował emocje, wyłączył myślenie. Miał przez chwilę wrażenie, że wyłączył każdy swój zmysł. Nie widział jej, nie czuł. Dzięki temu był w stanie mówić.

- Proszę o odwołanie dzisiejszego szlabanu – odezwał się pewnie, ostro… służbowo. Lily odchrząknęła, próbując zebrać się na to samo.

- Nie mogę tego zrobić. Odwołałam wczorajszy – szepnęła ochryple, wściekła na siebie za swój brak profesjonalizmu.

- W takim razie proszę o prace społeczne – kontynuował bez zawahania. Pozwolił sobie na nią spojrzeć i szybko tego pożałował. Wyglądała na bardzo zmęczoną i… cierpiącą. Ci ludzie musieli jej naprawdę dać w kość. Bo przecież tylko o to chodzi. Nie o niego.

- Jeśli tego chcesz – rzekła, opuszczając wzrok. Długie rzęsy rzucały cienie na jej jasne policzki. W świetle pochodni, wyglądała wprost pięknie. James przełknął ślinę z trudem. W gardle uwięzła mu wielka gula, której nie sposób było się pozbyć.

- To już nie ma znaczenia czego ja chcę – odpowiedział z trudem. Zanim zdążyła chociażby ponownie na niego spojrzeć, oddalał się już pośpiesznie korytarzem. Nie poszła na zajęcia, póki nie zniknął jej z oczu.

W Pokoju Wspólnym Gryfonów od dawna nie było tak wielkiego poruszenia (nie licząc oczywiście imprez po każdym meczu quidditha). A już na pewno nie na cześć jakiejś nowej pary. Tylko, że to nie była „jakaś nowa para”, ale ta para. Wystarczyło, że pojawili się w Gryffindorze, od razu ich otoczono. On też tam był. Ze wszystkich sił próbował odwrócić od nich wzrok, ale nie ważne jak bardzo by się starał, to i tak zawsze przyłapywał się na tym, że na nich patrzy. Nie chciał widzieć ich razem. Lily wydawała się być jeszcze bardziej zmęczona niż poprzednio. Ciągłe szepty nie odstępowały ich na krok. Ale nie to było najgorsze.

- Całuj, Syriuszu! – zawołał ktoś z tłumu. Nie trudno było tego nie podchwycić. W pewnym momencie już kilka osób krzyczało „całuj, całuj!”, kompletnie nie zważając na jego obecność. Reszta wybałuszała oczy i gadała jeszcze głośniej i obraźliwiej.

Nie wiedziała co ma robić, chowała się za plecami Blacka, licząc, że ten wybawi ją z opresji. Niestety, ludzie zazwyczaj wołali „całuj”, kiedy któryś z Huncwotów przychodził z nową partnerką. Zastanawiała się skąd im się to wzięło. Syriusz wtedy to z szelmowskim uśmiechem na ustach łaskawie spełniał ich życzenie. Tym razem było inaczej. Żadne z nich, za żadne skarby nie chciało powtórzyć poprzedniego pocałunku. Był niczym innym tylko błędem. Całowanie siostry w przypadku Syriusza, czy brata dla Lily, mogłoby mieć w sobie więcej erotyzmu.

- Dobra! Już dobra – ryknął Syriusz, licząc na chociaż chwilę spokoju. Rzuciła mu mordercze spojrzenie, modląc się tylko w duchu, że wymyślił dla nich ratunek. – Zaufaj mi – mruknął tak, by tylko ona mogła to dosłyszeć. Skinęła nieznacznie głową. Syriusz stanął naprzeciw niej, po czym ujął jej dłoń i przysunął do swoich ust, całując jej wierzch. Evans uśmiechnęła się delikatnie, przy chóralnym jęku niezadowolenia tej części Gryfonów. Syriusz i tym razem pozwolił sobie na huncwocki uśmiech. Był dumny, że udało mu się wybrnąć. – Tak się całuje damę w towarzystwie – dodał głośno, przekrzykując pozostałych. Nie mogło to nie spotkać się z pewną aprobatą i zdziwieniem.

James nie wytrzymał. Widział ich zadowolone twarze. Jej uśmiech, delikatne rumieńce… nie był w stanie w tym wytrzymać.

- Syriusz Black – prychnął bardziej do siebie niż do towarzyszących mu Remusa i Dorcas. Oboje wymienili spojrzenia. – Chłopak idealny. Kto by pomyślał. – Wstał z miejsca, dopiero teraz zerkając na pozostałą dwójkę. – Nie czekajcie na mnie – mruknął do Remusa.

Wyszedł przez dziurę pod portretem, kompletnie nie zważając na nawoływania Dorcas. Nie mogła go zatrzymać. Lepiej, żeby tego nie robiła, jeśli miał tu jeszcze wrócić.

Wyszedł z zamku na ciemne już błonia. Zimny, listopadowy wiatr dmuchał mu prosto w twarz, rozwiewając szatę i włosy. Od razu poczuł się lepiej. Odszedł od zamku na tyle, by nie padało na niego żadne ze świateł sączących się przez okna. Nie był na tyle głupi, by dać się zauważyć.

W miejscu, w którym jeszcze przed chwilą stał James Potter, pojawił się jeleń Rogacz. Zadarł kilka razy kopytem o ziemię, zanim wystartował do biegu. Zakazany Las był już blisko. Zarzucał porożem, pędząc coraz szybciej i szybciej. Nie chciał czuć nic, jednak to nie było możliwe. Chciał więc już tylko wolności.

***

Tak, jak obiecałam, na Święta pojawił się nowy rozdział. Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam. Zapewne pojawiłby się szybciej, gdyby nie fakt, że musiałam pomagać. Znalazłam na szczęście chwilkę, by dokończyć rozdział. Prawdę mówiąc (jeszcze go nie przeczytałam na spokojnie, więc to może dlatego) nawet mi się on podoba, a to już dużo. Nie martwcie się o Jamesa! Nie dam mu krzywdy zrobić. Dodam jeszcze tylko, że chciałabym bardzo podziękować osobom, które znalazły się w moich „znajomych sieci Google”, czyli dla mnie po prostu: „Czytelnikach” na tym blogu. Jest mi niezmiernie miło, że jesteście. Ten rozdział jest specjalnie dla Was.

Skoro już jutro mamy Wielką Niedzielę, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko życzyć Wam zdrowych, spokojnych i radosnych Świąt. Wielu uśmiechów oraz samych słonecznych dni. Wszystkiego najlepszego, kochani!

Wasza,

Lil