033. O zmroku

Czuła, że ściany ją przytłaczają. To było więcej niż mogła znieść. Powietrze było ciężkie i wilgotne. Nie sposób było oddychać. Wiedziała, że ma czerwone policzki, rozognione spojrzenie, że pocą jej się i trzęsą dłonie, że transmutacja żaby w zegarek idzie beznadziejnie. Zdawała sobie sprawę także z tego, że jest obserwowana. Czuła na sobie spojrzenie czujnych, kocich oczu Minerwy McGonagall. Nie łudziła się nawet, że uda jej się wyjść z sali bez uprzedniej rozmowy z profesorką. I nie tylko ona miała zostać przepytana. Syriusz, siedzący ławkę za nią, denerwował się równie mocno. Na jej nieszczęście był świetnym aktorem i udawanie stoickiego spokoju przychodziło mu tak łatwo, jak oddychanie. Otarła spocone czoło wierzchem dłoni. Jej domniemany zegarek był zielony, miał żabie nogi, a najgorsze było to, że skrzeczał.

Obiecała sobie nie spojrzeć ponownie za siebie. Nie znalazłaby tam niczego ponad pustym miejscem zostawionym przez Jamesa Pottera, które rozpraszało ją do reszty. Gdyby tylko umiała transmutować tą cholerną żabę w Rogacza… tylko na chwilę. Żeby nie musiała składać się dzisiaj przed nauczycielką.

Zajęcia zawsze upływały jej relatywnie szybko, jednak tym razem transmutacja przebiła wszystko. Ledwo weszli do klasy, już musieli pakować rzeczy. Pod koniec lekcji, profesor McGonagall obwiesiła jej i Syriuszowi rozmowę, której tak się spodziewali. Ociągała się ile tylko mogła, by opóźnić w czasie nadciągającą konwersację. Nie miało to większego sensu, ale nie mogła się powstrzymać. Podsunęła krzesełko do stolika, ostatecznie zamykając torbę. Za sobą usłyszała cichy syk. Zerknęła ukośnie za siebie wprost na Syriusza, śledzącego wzrokiem profesor McGonagall.

- Ja będę mówił – mruknął Syriusz, ledwie poruszając ustami. Uniosła brwi do góry, kiwając tylko głową. – Staraj się wyglądać bardziej na obrażoną niż umierającą – dodał, dopiero wtedy przenosząc na nią wzrok. Ściągnęła usta gniewnie. Umierającą?! – Coś w tym stylu, skarbie. – Puścił jej perskie oczko.

- Panno Evans, panie Black – powiedziała zapraszająco profesor McGonagall, kiedy ostatni uczniowie opuszczali salę. Zielona szata czarodzieja, jaką dzisiaj założyła podkreślała kocie oczy kobiety. Wydawały się być dzięki temu bardziej zielone niż żółte. Zbliżała się już zima jej żywota i brązowe, związane w ciasny kok włosy, strukturą przypominające siano, delikatnie przyprószyła siwizna. Kościste dłonie złączyła na podołku szaty, wyczekując ich koło swojego biurka z jasnego, starego drewna. Niechętnie podeszli pod nią, starając się nie wymieniać żadnych niepotrzebnych spojrzeń. Była zbyt bystra, by tego nie zauważyć. Lily starała się w ogóle nie zwracać na Syriusza uwagi. Tak było bezpieczniej. W końcu miała udawać obrażoną z jakiegoś, tylko jemu znanego powodu. Był dużo lepszy w te klocki niż ona, więc nie miała zastrzeżeń. W tym momencie zgodziłaby się na wszystko (chociaż po chwili zastanowienia i wzięcia pod uwagę pewnego dość istotnego szczegółu, jakim jest to, że był Huncwotem… zdecydowanie nie na wszystko).

- Pani profesor, cokolwiek pani słyszała… - zaczął Syriusz natychmiast, używając wyjątkowo uroczego i niewinnego uśmiechu. Zdecydowanie wolała, żeby się tak nie uśmiechał. To wprost nie mogło być normalne. Syriusz Black nie uśmiechał się niewinnie bez powodu, więc jeśli tylko to robił, należało uciekać gdzie pieprz rośnie. – … tym razem to nie my, słowo! – zapewnił Syriusz z przekonaniem.

- Gdybym oskarżała pana i pańskich przyjaciół o kolejny wyskok, panie Black, z pewnością nie zapraszałabym na rozmowę panny Evans – odpowiedziała oschle McGonagall, mrużąc oczy. Lily zamrugała kilkakrotnie, starając się wyglądać równie niewinnie, co i Syriusz.

- Kamień z serca – odetchnął Łapa, kontynuując przedstawienie. – Ale czy w takim razie mogę wiedzieć, dlaczego chciała nas pani widzieć? Nie, żebym nie cieszył się pani wyjątkowo zajmującym towarzystwem.

- Dochodzą mnie słuchy, że James Potter nie pojawił się na zajęciach od trzech dni – przerwała mu nauczycielka, ignorując ostatnie zdanie. - W tym również na moich, a nie przypominam sobie, bym była wzywana do skrzydła szpitalnego, czy chociażby dormitoriów w sprawie złego stanu zdrowia któregoś z moich podopiecznych – powiedziała chłodno, unosząc brwi. – A skoro nie mogę w żaden sposób znaleźć ucznia, uznałam za istotne zasięgnięcie języka. Pytam, więc: gdzie jest pan Potter?

- Jak zawsze wnikliwie, pani profesor. Muszę przyznać, że jest to jedna z wielu rzeczy, które w pani podziwiam. Nie ulega też wątpliwości, że zdecydowaną zaletą…

- Panie Black, gdybym chciała słuchać tanich pochlebstw, z pewnością dałabym o tym znać – ucięła krótko. – A tymczasem, jeśli już łaskawie pan skończył marnowanie mojego cennego czasu, żądam wiedzy.

- Wiedza to szerokie pojęcie.

- Niech nie zmusza mnie pan do ostateczności. Nie muszę chyba wspominać, że wolałabym nie zabierać kolejnych punktów Gryffindorowi.

- Oczywiście – mruknął Syriusz. Odczekał chwilę w ciszy. McGonagall cierpliwie patrzyła, jak bierze głęboki oddech i wypina dumnie pierś. Wyglądał jak żołnierz oddający cześć kompanom poległym na polu bitwy. – Z przykrością muszę przyznać się do winy. James zostawił mi list, jaki dostał od rodziców, zawiadamiający o złym stanie zdrowia pani Dorei Potter. Narwaniec teleportował się do Londynu tuż za bramami Hogwartu – powiedział Syriusz, wyciągając zapisany wyjątkowo niedbałym pismem pergamin, który nauczycielka machinalnie przyjęła. Gdyby Lily nie znała prawdy, byłaby mu skłonna uwierzyć. – Na swoje usprawiedliwienie dodam tylko, że próbowałem go powstrzymać. Jak zawsze zresztą.

- Teleportował…? – powtórzyła piskliwie profesor McGonagall, ledwie zauważając obecność listu w swojej dłoni. – O ile sobie przypominam pan Potter nie posiada jeszcze licencji na teleportację.

- Powiedziałem „teleportował”? Och, miałem na myśli tylko tyle, że wziął mój latający motocykl i…

- Mam, więc rozumieć, że jest pan w posiadaniu magicznego prawdopodobnie niezarejestrowanego motocyklu?

- Ja? Magicznego motocyklu… ależ skąd! Oczywiście, że wsiadł do Błędnego Rycerza. – Syriusz machnął ręką niedbale. Lily miała ochotę dać mu owacje na stojąco. Dzięki tego typu zagraniom (bo nie wierzyła, by faktycznie się mylił) jego wersja wydarzeń wydawała się być realistyczna.

- Każda opcja oznaczałaby zawieszenie w prawach ucznia – pouczyła, prześlizgując spojrzeniem po nierównym piśmie. Na jej czole pojawiło się kilka bruzd zmarszczek. Oddała list Syriuszowi z zamyśleniem. Za chwilę odchrząknęła jednak gorzko, ponownie zwracając im swoją pełną atencję. - Jakby nie było, nie dostałam żadnego zgłoszenia od Potterów o przyjeździe ich syna.

- Oczywiście, że pani nie dostała. Jestem przekonany, że James zapewnił ich, iż przebywa w domu na pani pełną zgodę. – Łapa wzruszył ramionami bezradnie. Minerwa McGonagall zmierzyła go ostrzejszym spojrzeniem, jednak ten pozostał nieugięty. Następnie przeniosła wzrok na Lily.

- Jest pani wyjątkowo milcząca, panno Evans.

- Bardzo przepraszam, pani profesor. Muszę przyznać, że jestem w dużym szoku.

- Nie zainteresowała się pani nieobecnością Jamesa Pottera?

- Pani profesor za pozwoleniem, nie chcę mieć nic wspólnego z tym chłopakiem. A tym bardziej z jego zakłamanym kolegą – rzuciła chłodno (przynajmniej tak jej się wydawało), zezując na Syriusza.

- Ranisz mnie, Evans – jęknął demonstracyjnie Black, robiąc minę. Przyłożył dłoń do lewej piersi, zaciskając palce na swojej czarnej, dopasowanej szacie szkolnej.

- Jest jakiś konkretny powód takiego nastawienia? Powinnam o czymś wiedzieć?

- Syriusz Black rozpuścił po szkole okropną plotkę dotyczącą domniemanego związku między mną a nim – bąknęła na wydechu. Nic więcej nie przyszło jej do głowy.

- Plotkę?! – zawołał Łapa z oburzeniem. – Pani profesor, z całego serca mogę przysiąc, że obecna tu Lily Evans bezwstydnie kleiła się do mnie na korytarzach! Mam na to świadków.

- Jak śmiesz! – żachnęła się Lily, czując jak pąsowieje. W tym momencie nie musiała się zbytnio wysilać, by udawać złość. Skrzyżowała ręce. – Wolałabym już kleić się do Irytka.

- Chciałbym w to wierzyć. Szkoda tylko, że fakty przeczą każdemu twojemu słowu, co? – Lily otwierała już usta, by mu odpowiedzieć, jednak uprzedził ją ostry, sztywny głos profesor McGonagall.

- Nie dam się nabrać na tą farsę. Obawiam się, że zbyt długo miałam do czynienia z przekrętami uczniów. – Zerknęła z ukosa na Syriusza. – Na tyle długo, by wiedzieć, kiedy jestem w stanie coś zdziałać – dodała ciszej, bardziej do siebie niż do nich. – List jest prawdziwy, ale to nie znaczy jeszcze, że dam sobie zamydlić nim oczy – orzekła, siadając za swoim biurkiem. – Dlatego też zamierzam wysłać do Potterów sowę.

Lily czuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Zesztywniały wszystkie części jej ciała. Oczywiście, że im nie uwierzyła. Przynajmniej nie we wszystko. Syriusz wydawał się być równie rozluźniony, co i na początku. Nawet nie drgnął, kiedy McGonagall pisała list do rodziców Jamesa. Musiał wiedzieć, że po kolejnych kilku słowach dociekań, wypuści ich tymczasowo bez większych konsekwencji. Przerabiał to już wiele razy.

- Nie miała żadnych dowodów – powiedział jej, kiedy szli razem przez korytarz w stronę Wieży Gryffindoru. – Nie zrobi nam nic, póki nie dostanie listu zwrotnego od Potterów.

- Chyba, że ktoś się wygada – zauważyła trafnie Lily, poprawiając torbę.

- Chyba, że ktoś się wygada – powtórzył za nią, przyznając tym samym rację jej spostrzeżeniom. – Ale to mało prawdopodobne. Chyba nie podejrzewasz nikogo z nas o zdradę, co?

- Nie. Raczej o nieuwagę – poprawiła, nie chcąc jednak podawać imion. Nie byłoby to ani taktowne, ani sprawiedliwe. Czasami pozory mylą i ci najsłabsi mogą okazywać się najsilniejszymi i na odwrót. Dlatego nigdy nie lubiła wyciągać pochopnych wniosków. Nie znaczy to, oczywiście, że tego nie robiła. Bądź, co bądź była tylko człowiekiem i ocenianie na pierwszy rzut oka leżało w jej naturze. Syriusz nie dociekał jednak, co ją uspokoiło. Wydawał się też być nadal wyjątkowo rozluźniony.

- Będzie czekała na odpowiedź Potterów – mruknął po raz wtóry, przegryzając czerwone jabłko, które wyjął ze swojej torby, ozdobionej w liczne napisy należące do Huncwotów. – To konkretna kobieta.

- I dostanie swoją odpowiedź – przytaknęła Lily, zauważając kolejną lukę w jego doskonałym planie. – Tylko, co jeśli już przeczyta list? Dowie się, że kłamaliśmy, a wtedy wyciągnie konsekwencje. I nie wydaje mi się, żeby miała być dla nas łagodna. – Syriusz wzruszył ramionami, przeżuwając mięsisty owoc.

- Faktycznie dostałoby nam się równo. Ale James wróci do tego czasu – powiedział z taką pewnością siebie, jakby faktycznie w to wierzył. – A nawet jeśli nie, to nie musisz się martwić rodzicami Jamesa. Ich list nam nie zagraża.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Jeśli cię to uspokoi, to sam wyślę sowę do Dorei i Charlusa.

- Ale przecież Jamesa u nich nie ma!

- Niekoniecznie. List, który pokazałem McGonagall jest prawdziwy, a więc Dorea naprawdę czuje się gorzej. Skubaniec nic mi nie powiedział – syknął. – Pewnie dostał go już po… - Skrzywił się, najprawdopodobniej szukając odpowiednich słów na zaistniałą sytuację. – Mógł, więc udać się do domu.

- Syriuszu, widziałam go na mapie. W Zakazanym Lesie, słowo! – Zastąpiła mu drogę, zmuszając go tym samym, by się zatrzymał. Westchnął ze zmęczeniem. Nie dawała za wygraną i mierzyła go zielonym, nieznoszącym sprzeciwu spojrzeniem.

- Wiem, Lil. Ale równie dobrze mogło ci się wydawać, że go widzisz. Jesteś zmęczona, obwiniasz się za jego zniknięcie i myślisz o nim. Nic dziwnego, że go widziałaś.

- Chcesz powiedzieć, że mam zwidy, Black? Albo, że kłamię?

- Nie. Chcę powiedzieć, że umysł lubi płatać nam figle i nawet, jeśli wydaje ci się, że go widziałaś… prawda może być taka, że jest daleko stąd – stwierdził spokojnie. Lily uniosła głowę wyżej. Czuła, jak plecy same jej się prostują, a z ust wydobywa głos pewniejszy niż kiedykolwiek indziej.

- Wiem, że to był James. Jestem tego pewna tak jak tego, że tu stoję i nie pozwolę ci zabrać mi tej pewności – oświadczyła oschle, tonem przypominającym papier ścierny.

- To dlaczego nie przyszedł, kiedy wysłałaś mu swojego patronusa? – spytał chłodno, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że jego pytanie trafia w czuły punkt. Nie wiedziała, że obserwował ją, kiedy czarowała w nocy. Przełknęła jednak irytację. Mogła się spodziewać, że jej nocne penetrowanie mapy przy świetle nie pozostanie niezauważone.

- Nie wiem – odpowiedziała szczerze. – Pewnie myśli, że go podpuszczam.

- Evans, nie jesteś aż tak dobrym kłamcą i nawet on to wie.

- A jednak nie poznał się, kiedy udawałam twoją dziewczynę – pożaliła się. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo ją to bolało. Remus i Dorcas nie mieli z tym żadnego problemu; wiedzieli, że ją i Syriusza tak naprawdę nic nie łączyło. James uwierzył w to od razu. Syriusz musiał przyznać jej rację i tym razem. - Uwierzył w kłamstwo bardziej niż w prawdę.

- Czasami tak jest łatwiej, Lil.

Odłożyli wysłanie sowy do Potterów na późniejszy termin. Dobrze wiedzieli, że McGonagall patrzy im na ręce, a Syriusz obiecywał jej, że ma „swoje sposoby” na bycie niezauważonym. Pokój Wspólny był zatłoczony i gwarny. Na ich wejście niektóre rozmowy na chwilę ucichły, by ustąpić miejsca szeptom. Evans objęła się rękami, przyśpieszając kroku. Wspięła się po schodkach prowadzących do dormitoriów chłopców wraz z depczącym jej po piętach Łapą. Przemierzyła szybko wąski korytarz, po czym nacisnęła klamkę odpowiednich drzwi; ustąpiły z cichym kliknięciem. W środku czekali już na nich pozostali Huncwoci, a także Dorcas, Jodi i Mary. Z tego, co pamiętała, Kimberly wciąż miała zajęcia, a to pozwoliło odetchnąć jej z małą dozą ulgi. Oskarżycielskie i cierpiętnicze spojrzenia Anistone w niczym jej nie pomagały.

- Słyszeliśmy, że McGonagall kazała wam zostać po lekcji. – Remus wstał ze swojego miejsca, zmierzając ku nim powoli. Troska i obawa pozostawiały wyraźne bruzdy na jego twarzy.

- Póki co jesteśmy bezpieczni, chociaż ten rogaty sukinsyn nieźle nas wkopał – warknął Black, opowiadając im pokrótce ich rozmowę z opiekunką Gryffindoru. Dorcas wzdychała co chwilę ciężko, rozglądając się na boki, Remus zmrużył oczy, prawdopodobnie ledwo słuchając końcówki słów Syriusza, Jodi objęła rękami nogi, miotając pociemniałym spojrzeniem po obecnych. Peter pocierał podbródek, jakby nad czymś gorączkowo myślał, a Mary tupała nogą o podłogę ze złością.

- Zawsze musi coś wymyślić – syknęła Macdonald. – Jak tylko się znajdzie skopię mu ten jego czystej-krwi tyłek.

- Skąd masz ten list, Syriuszu? – zapytał trzeźwo Peter. Syriusz skrzywił się, jakby go coś zabolało.

- Wydaje mi się, że James dostał go tego dnia, co zwiał – odpowiedział szczerze, podając do wglądu pergamin Remusowi. Lupin pokiwał w zamyśleniu głową. – Znalazłem go na jego szafce nocnej.

- Co pisze Charles? – mruknęła Mary z troską. Lily dobrze wiedziała, że zarówno Syriusz, jak i Mary dobrze znają rodzinę Potterów. W końcu w jakimś stopniu cała trójka była spokrewniona i chociaż dla Blacków, pani Blair Macdonald (ojciec Mary – mugol - nie żył) była skreślona, to Potterowie przyjmowali ją z otwartymi ramionami.

- Dorea czuje się gorzej – mruknął Syriusz, opierając się o biurko. Mary przyłożyła dłoń do piersi, wstrzymując oddech. – Każe nie przejmować się Jamesowi, pozdrawia nas… - Wzruszył ramionami.

- Przerosło go to – stwierdziła Jodi bardziej do siebie niż do nich, poprawiając przy tym okulary.

- Proszę? – bąknęła Dorcas, nadstawiając uszu. Jodi rzuciła jej szybkie spojrzenie.

- No wiesz, najpierw Lily i Syriusz razem. – Evans chrząknęła znacząco, ale Ferrante kontynuowała, ignorując ją. – A później jeszcze ten list. Nie mógł powiedzieć o złym stanie matki najlepszemu przyjacielowi. – Black wyprostował się ze szklanką wody w dłoni. Jodi uniosła kącik ust do góry. – Nie mógł o tym porozmawiać z tobą Syriuszu; jedyną osobą, z którą zapewne chciał w ogóle o tym rozmawiać.

- Jodi, James ma też nas – oburzył się Peter. Remus wymamrotał jakieś słowa poparcia.

- Nie sądzę, by to było to samo. Nie obraźcie się, ale Syriusz znacznie lepiej orientuje się w sytuacji. Może i wiedzieliście, że pani Potter nie ma się najlepiej, ale nie ciężko domyślić się, że to Łapa zna całą sytuację od podszewki – zauważyła. Ciężko było się z nią nie zgodzić.

- Ja też wiedziałam – szepnęła Mary, otwierając szerzej jasne oczy. – Znałam sytuację.

- Ale nie jesteś Syriuszem – powiedziała łagodnie. Mary westchnęła ciężko. – Potrzebujemy sposobu, żeby nauczyciele uwierzyli, że mają do czynienia z Jamesem – odezwała się po chwili milczenia.

- Masz rację – podchwycił Syriusz. – Ja mógłbym być Jamesem. Wystarczyłoby mieć… eliksir wielosokowy. – Zerknął z ukosa na Lily. Dziewczyna uniosła wysoko brwi.

- I myślisz, że ja go mam, tak?

- No wiesz, masz wiele ciekawych eliksirów. – Wzruszył ramionami. Zmrużyła oczy gniewnie.

- Akurat tego nie. Do jego sporządzenia potrzeba wiele drogich i ciężkich do zdobycia ingrediencji.

- Powiedz tylko czego ci trzeba, a to dostaniesz. – Syriusz wyszczerzył zęby, pewny swego.

- Świetnie! Załatw mi składniki i miesiąc czasu, a dostarczę ci eliksir w szklanej fiolce i z podpisem „weź się do nauki” – sarknęła, wypominając mu jego beznadziejność w eliksirach.

- Cholera – zaklął Syriusz, natychmiast porzucając pomysł.

Lily westchnęła, siadając na jednym z czterech łóżek. Na chwilę schowała twarz w dłoniach ze zmęczenia. Nie chciała tego. Nie tak miało wyglądać jej wspaniałe kłamstwo. Owszem, chciała wystawić Jamesa, miała nadzieję, że będzie wściekły, że będzie cierpiał, ale… nie aż tak. Nigdy nie spodziewałaby się, by chłopak, któremu nie zależy miał się zachowywać w ten sposób. Umówił się z Nicole Sorrow, na litość Boską! To by znaczyło, że poszedł dalej. Nie sądziła, by zasada „nie wolno podrywać byłej dziewczyny przyjaciela” była aż tak mocna. Szczególnie, jeśli ta „dziewczyna” miała być tylko trofeum. W dodatku nigdy nie definiowali żadnego rodzaju związku. Może i był zły na Blacka, ale przecież nie do tego stopnia, by nie móc z nim pogadać na temat choroby matki. Jednak nie mogła się czuć bardziej winna niż teraz. Rozejrzała się po reszcie. Nawet nie słyszała słów, jakie wypowiadali. Jedynie widziała, jak poruszają wargami.

Patrzyła, jak Jodi ciemnieją włosy z jasno-brązowych na hebanowe. Takie, jakie miał James. Zamrugała kilkakrotnie, prostując się. Czuła, jak na jej ustach pojawia się uśmiech. Jakie były szanse na powodzenie misji? W końcu wygląd to nie wszystko. Wiele do życzenia pozostawiały różnice w charakterze, sposobie mowy i doboru słów, intonacji, mimice, ruchach, czy chociażby uśmiechu. Dodatkowo Jodi Ferrante nigdy nie była skłonna do nadużywania talentu. Mimo wszystko, pod presją chwili, musiała spróbować.

- Jodi – zaczęła napiętym z podenerwowania głosem. – Mam pewien pomysł, ale będę potrzebowała twojej pomocy.

- Cokolwiek zechcesz – mruknęła zdezorientowana dziewczyna, splatając ze sobą dłonie. Jej włosy zdążyły już powrócić do naturalnego koloru.

- Cieszę się, że tak mówisz. Myślisz, że… - urwała szukając odpowiednich słów. – Byłabyś w stanie zmienić się w Jamesa? – wypaliła, zwracając tym samym na siebie uwagę innych.

- Och, Lil – jęknęła Jodi dużo mniej zaskoczona niżby wypadało. – Już wcześniej o tym pomyślałam, ale o niczym wam nie mówiłam, bo nie sądzę, żebym miała dać radę. Wiesz, to dość zaawansowany rodzaj magii i nigdy tego nie próbowałam. Dobrze wiecie, że nie zmieniałam zazwyczaj nic więcej, ponad koloru włosów i oczu.

- I kształtu nosa – napomknęła Mary.

- Chodzi mi o to, że ciężko jest odzwierciedlić drugiego, konkretnego człowieka. Co innego jakiegoś stworzonego w wyobraźni, takiego który nie musi przypominać faktycznie istniejącej osoby. – Lily poczuła, jak na serce opada jej wielki głaz.

- Możesz spróbować – zauważyła Dorcas.

- I to zrobię, ale nie chcę nic obiecywać. Poza tym, jaki ze mnie James Potter? – Skrzywiła się niechętnie. – Nie umiem dobrze kłamać.

- Postaraj się.

Syriusz potarł brodę, mamrocząc pod nosem. Za chwilę sięgnął pod materac swojego łóżka i wyciągnął zgięte na pół, ruchome zdjęcie czwórki chłopaków. Przepychali się, szczerząc zęby i machając do aparatu. Dwóch z nich trzymało dumnie miotły, wypinając pierś. Nie mogło być zrobione dalej, jak pół roku temu.

- To ci pomoże? – spytał, podając zdjęcie Jodi. Dziewczyna ujęła je dłonią i wzruszyła ramionami.

- Na pewno nie zaszkodzi.

Wzięła głęboki oddech i wpatrzyła się w jeden, konkretny punkt na zdjęciu. Za chwilę jej włosy zaczęły skracać się i ciemnieć. Sprężyste loczki ustąpiły miejsca lśniącym, potarganym kosmykom. Przy kolejnym oddechu, oczy pociemniały jej, zmieniając odcień najpierw na szary, później piwny (żaden z nich nie przypominał orzechowych tęczówek Jamesa Pottera). Kości policzkowe zmężniały jej, a szczęka stała się bardziej kwadratowa. Skóra twarzy zdawała się mieć lekki zarost (mimo wszystko nie była to nieziemsko przystojna twarz Rogacza, chociaż przypominała go do złudzenia). Ramiona poszerzyły się znacznie, a pierś zapadła, rozbudowując się na bokach. Jodi urosła dodatkowo przynajmniej dwadzieścia centymetrów. Szkolny strój opinał ją niezdrowo i wyglądał na niej co najmniej dziwnie. Damski krój i mały rozmiar zdawały się już na nią nie pasować. Rękawy bluzki rysowały wyraźne mięśnie. W między czasie zdjęła buty, gdyż stopy najwyraźniej już na wyczucie zwiększyły jej się o cztery rozmiary.

- Łał – mruknęła Mary, rozdziawiając buzię, podobnie, jak i cała reszta. Remus przetarł oczy, a Syriusz wypuścił ze świstem powietrze. Lily zatkała sobie usta dłonią. Miała już przed sobą niedoskonałą wersję Jamesa Pottera w damskich, za małych ciuchach i z rumieńcami na policzkach.

- Jods, jesteś niesamowita. Mój Boże, wyglądasz niemalże, jak James – stwierdziła z zachwytem. I chociaż ciężko było jej nadal myśleć, że to Jodi, jednak zdecydowanie nie był to też James Potter. Nie dla niej. Potrafiłaby na wyścigi wyliczać niedociągnięcia.

- Niemalże? – powtórzyła za nią Dorcas z niedowierzaniem. – Jest identyczna!

Jodi-James uśmiechnęła (/nął?) się delikatnie ustami łudząco podobnymi do tych, które należały do Rogacza. Tylko, że to nie był ten wyniosły, pewny siebie uśmiech. Widzą to, co chcą widzieć – pomyślała Lily.

- O Morgano – bąknął Syriusz – Muszę pamiętać, żeby uprzedzić Jamesa, że za żadne skarby ma się tak nie uśmiechać. W damskiej szacie też nie wygląda najlepiej. – Peter i Mary zachichotali, ale Lily nie potrafiła do nich dołączyć.

- To się nie może udać – jęknęła Jodi, spanikowana. Przytknęła rękę do męskiej szczęki, zakrywając usta.

- Przede wszystkim musisz się przebrać – powiedział uspokajająco Remus. Twoje szaty psują całe wrażenie.

Ubrania Jamesa pasowały na nią, jak ulał. Mimo wszystko nadal nie wyglądała jak on. Nie dla Lily. Syriusz wydawał się mieć również kilka uwag, jednak otwarcie o nich mówił, a Jods robiła co tylko w jej mocy, by się poprawić.

- Muszę się mocno powstrzymywać przed mówieniem do ciebie „James” – zawołała z zachwytem Mary. Dorcas przytaknęła jej żywo.

- Szkoda tylko, że nie zachowujesz się, jak Rogacz – burknął Peter. Dziewczyny zmierzyły go ostrym spojrzeniem. – To znaczy, byłoby to dziwne, ale… McGonagall nie jest łatwo oszukać.

- On ma rację – zgodziła się Evans, zeskakując z biurka, na którym aktualnie siedziała. Syriusz i Remus również pokiwali głowami. – McGongall doskonale wie, że Jodi jest metamorfomagiem. Kiedy tylko ją zobaczy, zwęszy podstęp.

- Lil, to był twój własny pomysł – zauważyła Dorcas nieco zbyt pretensjonalnie. Jodi przygryzła wargę, co tylko upewniło Lily, że nie nadaje się na Jamesa Pottera (chyba jeszcze nigdy nie wyglądał tak homoseksualnie jak w tej chwili – przyszło jej na myśl).

- Wiem o tym. Ale to był impuls. Desperacja. Nie wzięłam pod uwagę tego, że McGonagall wie!

- A inni nauczyciele? – Mary uniosła lekko kącik ust do góry. – Nie wszyscy są równie sprytni, co McGonagall. Wystarczy, że Jodi wejdzie do klasy, posiedzi na kilku lekcjach i załatwione!

- Ominą mnie moje zajęcia – mruknęła niechętnie Ferrante. – Nie obraźcie się, chcę pomóc, ale nie jestem tak błyskotliwa, jak chociażby Lily, czy Remus. Muszę nieźle nadrabiać, jeśli chcę pracować dla Gringotta.

- Nie chcemy cię obciążać – zapewniła uspokajająco Lily.

- Nie musisz niczego omijać. To znaczy, wiele razy jest tak, że kiedy ty masz zajęcia, James ma przerwę. Ma grafik praktycznie identyczny z tym, który ma Lil – ciągnęła z zapałem Dorcas.

- Niekoniecznie – poprawiła ją Evans. – Wiem, że sama podsunęłam ten pomysł, ale zastanówcie się tylko; kiedy Jodi pojawi się, jako James jedynie na kilku lekcjach, reszta nauczycieli będzie jeszcze bardziej oburzona i będą naciskać tym mocniej na McGonagall, a nawet Dumbledore’a. Wtedy nie dość, że pod nóż wpadniemy my to i pociągniemy za sobą Jodi i pogorszymy sytuację Jamesa.

- Wszystko widzisz w ciemnych barwach, Lily. Musisz trochę przystopować.

- Muszę myśleć trzeźwo – żachnęła się Ruda. Zerknęła ukosem na powracającą do własnego wyglądu Ferrante. – James musi się znaleźć do jutra.

- Do jutra? Nie ma takiej możliwości! – Syriusz klepnął otwartą dłonią w swoją nocną szafkę. – Zaszył się w taki sposób, że za żadne skarby nie znajdziemy go do jutra. Poza tym, McGonagall nie dostanie tak szybko listu zwrotnego od Potterów. A nawet jeśli już go dostanie, to zobaczysz, że Charles stanie po naszej stronie.

- Bo James zginął i nikt nie wie gdzie może być? Syriuszu, myślisz, że Charles Potter będzie ochoczo popierał zmyśloną wersję wydarzeń, chociaż jego jedyne dziecko zaginęło? Kto wie, gdzie on teraz jest. Jesteśmy w stanie wojny i Potterowie wiedzą o tym lepiej niż ktokolwiek inny!

- Mówiłaś przecież, że go widziałaś w Zakazanym Lesie, tak? – podchwycił sprytnie Black, poddając to tym samym pod wątpliwość.

- Tak – bąknęła zbita z tropu.

- Więc, jeśli widziałaś go w Zakazanym Lesie i… jak rozumiem samego, to nic mu nie jest. Nie zaginął, a my mniej-więcej wiemy gdzie jest.

- To skoro tak mniej-więcej wiemy gdzie jest, to powiedz mi, jak to się stało, że nie mogłeś go przez tak długi czas znaleźć? – warknęła przez zaciśnięte zęby. Syriusz wyprostował się dumnie. – Wiesz co? Daruj sobie tłumaczenie – prychnęła, zarzucając torbę na ramię. – Sama go znajdę.

Na dworze zapadał już zmrok, a powietrze było o wiele chłodniejsze niż kilka godzin temu. Mroźny wiatr szumiał koło jej uszu, szarpiąc uparcie poły jej płaszcza. Otuliła się szczelniej, rozkładając po raz kolejny przed sobą mapę. Doszła już do wprawy w odnajdowaniu błoni Hogwartu, jednak na całym terenie nie znalazła żadnej innej kropki, prócz własnej, podpisanej nazwiskiem „Lily Evans”. Przeczesała nawet część zamku, mając nadzieję na powodzenie misji, jednak tam kropek było zbyt wiele i po kilku minutach dostała oczopląsu. Zakazany Las zostawiła sobie na koniec.

Wśród drzew nie znalazła nic, co mogłoby ją zainteresować i chociaż wydawało jej się, że na błoniach pojawiła jeszcze inna osoba, to już na pierwszy rzut oka widziała, że nie jest to James. Podejście do linii drzew Lasu nie było trudne. Po prostu zmusiła się, by o tym nie myśleć. Dużo ciężej było jej wejść między wysokie, nieprzyjazne drzewa. Gęste runo leśne porastało wilgotną, miękką ziemię pełną żółtych, czerwonych i brązowych liści. Krzewy rosły ciasno przy sobie, rzucając cienie większe niż powinny. Błotnista, wąska ścieżka znikała w środku gęstego Lasu, osłonięta przez mgliste, parne powietrze. Z jej ust wydobywały się białe kłęby pary, podobne do leśnej mgiełki. Wciągnęła w nozdrza zapach zgniłych liści, mokrej kory drzewnej i mchu. Po plecach przebiegł jej dreszcz.

Przemogła się i wkroczyła do Zakazanego Lasu. Zwlekanie z tym dłużej w niczym by jej nie pomogło. Nie mogła teraz zawrócić. Zapach, który czuła już przed wejściem między drzewa, teraz nasilił się. Powietrze było tak wilgotne, że niemal czuła osadzające się na jej włosach i skórze kropelki. Westchnęła ciężkim powietrzem, rozglądając się dokoła. Wydawało jej się, że w lesie było dużo ciemniej niż być powinno. Wyjęła różdżkę, oświecając sobie drogę i przeganiając pobliskie cienie wąską strużką światła z jej końca. Potarła ramię wolną dłonią, chcąc choć na chwilę poczuć ciepło. Miała wrażenie, że z każdego cienia patrzą na nią świecące pary oczu; słyszała trzaskanie gałęzi, pohukiwanie sowy i świst wiatru. Kilka razy poczuła silną potrzebę spojrzenia za siebie, jednak za każdym razem powstrzymywała się przed tym. Runo leśne stało się uboższe, a liście pokrywające ziemię, bardziej szare. Nie przypadło to jej do gustu. Nieopodal przez powalone drzewo przemknęło jakieś leśne zwierzątko z puchowym ogonem. Widok małego zwierzęcia uspokoił ją nieco.

Zerknęła na mapę Huncwotów. Dotarła już dość daleko. Jej kropka majaczyła niedaleko od krawędzi mapy. Zwinęła, więc ją, wciskając do głębokiej kieszeni płaszcza. Nie chciała, żeby zawilgotniała, poza tym i tak zdawała się być bezużyteczna. Wolała nie zapuszczać się dalej w las. Nie znała go i sama myśl o spotkaniu jednego z zamieszkujących tu stworów okrytych złą sławą, przyprawiała ją o gęsią skórkę. Jednak była na tyle zdenerwowana nieobecnością Pottera i własnym położeniem, że nie miała ochoty być mądrą. Zatrzymała się i gniewnie zaciskając dłonie w pięści, zawołała:

- James! – Jej głos niósł się echem po lesie, zostawiając za sobą nieprzyjemną ciszę. – Potter, do cholery! - Kilka ptaków wzbiło się w powietrze z najbliższego niej drzewa. – Wiem, że tu jesteś, słyszysz?! Widziałam cię na mapie. Wysłałam do ciebie patronusa, na Brodę Merlina! – krzyknęła, czując jak napływają jej do oczu łzy. – Nie wróciłeś – pożaliła się pustce, powstrzymując się z trudem od łkania.

Była już zmęczona. Zmęczona ciągłymi pretensjami, wyrzutami sumienia, nieobecnością Pottera, udawaniem przed szkołą kogoś innego, kłamstw, plotkowania i całej tej nagonki na nią. Nie chciała już być dzielna i twarda. Miała ochotę móc się rozpłakać i wiedzieć, że nie ma się czego wstydzić. Chciała obudzić się chociaż raz pełna energii i zadowolona z nowego dnia. Chciała myśleć i zamartwiać się przedostatnim rokiem tak, jak powinna. Zamiast tego bawiła się w kotka i myszkę, walcząc o swoją prywatność i próbując wygrać własne życie. Każdego dnia toczyła bój na polu towarzyskim, nie chcąc potknąć się o rąbek spódnicy. Nie łatwo przychodziło jej robienie „dobrej miny”.

Ale oprócz tego, była jeszcze wściekła. Wściekła, że James Potter traktuje ich wszystkich, jak szmaciane laleczki, których nie musi informować o swoich nieobecnościach. Wściekła, że nikt nic z tym nie robi; że wszyscy czekają aż rozwiązanie samo zapuka do drzwi ich dormitoriów. Ale przede wszystkim o to, że nie odpowiedział. Podarowała mu swojego pierwszego patronusa, a tymczasem on tak jej się odwdzięczał! Wiedziała, że go dostał.

- Expecto Patronum! – mruknęła, obserwując, jak z końca jej różdżki wysuwa się snop srebrnego światła. Nic więcej się nie stało. Srebrna mgiełka rozpłynęła się w powietrzu jeszcze zanim zdążyła przybrać jakikolwiek kształt. Jęknęła cichutko z rozpaczy. Nie powinno ją to dziwić. Nie była szczęśliwa; nie miała wielkich nadziei. Ciężko było jej przywołać szczęśliwą myśl.

Nie powinna wchodzić do Lasu. Nie było to ani mądre ani potrzebne. Miała ochotę dać się ponieść emocjom i pozwolić, by łzy popłynęły po jej zmarzniętych, zawilgotniałych policzkach; chciała zawrócić. Zwalczyła jednak ten opór, na którego miejscu ponownie pojawiła się irytacja i złość.

- Potter! – zawołała do Lasu. To również nie było mądre. Nie powinna była podnosić tutaj głosu. Chyba tylko cudem uratowała się od jakiegoś nieszczęścia. – Nie spławisz mnie. Nie po to tu przyszłam, żebyś i tym razem mnie olał – kontynuowała, słysząc we własnym głosie żal. – Dostałeś mojego patronusa… to łania – parsknęła niekontrolowanym śmiechem, czując, jak oczy zachodzą jej łzami. Łania i jeleń były indiańskim totemem związków partnerskich. Oczywiście. – James, proszę wróć – dodała ciszej, po dłuższej chwili milczenia.

Nikt jej nie odpowiedział. Wytężała słuch, licząc na odzew, ale ten nigdy nie nadszedł. Syriusz musiał mieć rację. Jamesa wcale nie było w Zakazanym Lesie. Kropka, którą widziała na mapie nie istniała. Wydawało jej się. Przyśniło. I zamiast słuchać głosu rozsądku (jakim tym razem był Syriusz, jakkolwiek to brzmi), wolała pójść na żywioł, dzięki czemu wylądowała zmarznięta w środku lasu pełnego wrogo nastawionych magicznych stworzeń.

Tuż za jej plecami trzasnęła gałąź. Dźwięk był taki sam, jak ten, gdy ona łamała gałązki, stając na nie stopą. Już od pewnego czasu podświadomie spodziewała się spotkania z jakimś magicznym stworzeniem i najbardziej wyobrażała sobie na tym miejscu centaura, lecz mimo to serce stanęło jej w gardle. Odwróciła się błyskawicznie wystraszona.

Nie tego się spodziewała.

- Przepraszam, Evans – odezwał się cicho.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, błysnęło czerwone światło.

***

Nawet nie znacznę się tłumaczyć. Jest tego zbyt wiele. Po kolei jedna rzecz za drugą sypały mi się i opóźniały dodanie rozdziału. Nawet nie było kiedy odpocząć, chociaż zdecydowanie powinnam. Mam nadzieję, że 12 stron w Wordzie udobrucha Was nieco. Gdyby nie moje "trzeźwe" myślenie, notka byłaby już w niedzielę. Oczywiście, musiałam sobie przypomnieć, że połowa nie zgadza mi się z poprzednimi rozdziałami. Zakończenie miało być inne. Musiałam naprawić błąd i przyznam szczerze, że kosztowało mnie to trochę (mam tu na myśli przyszłe rozdziały). Wiem, że wszyscy stęsknili się za Jamesem, więc na poprawę humoru dodam, że pan Potter POWRACA w kolejnej odsłonie LE. Obiecałam sobie, że będę trzymała buzię na kłódkę, ale już sama czekam z wytęsknieniem na jego osobę, poza tym zawiodłam Was ostatnio. Należy się chociaż tyle z mojej strony.

Jak zwykle muszę podziękować, ucałować i wyściskać na odległość miłościwie mnie ścigających, moich prywatnych ninja xD. Dziękuję wszystkim po kolei i każdemu z osobna za wywoływanie u mnie (zresztą całkiem należących mi się) wyrzutów sumienia i ściganie mnie o kolejne rozdziały. Ktoś musi mnie trzymać w ryzach, inaczej całkiem się rozbestwię (o ile już tegoo nie zrobiłam). Pewnie powinnam imiennie podać osóbki, którym zawdzięczamy notkę, jednak wiele miałam anonimów, chociaż też nie mało podpisanych podróżek (xD). Były też osobiste, żywe rozmowy od osób cielesnych i realnych upominających się o rozdział. A więc: tadan! Nie będę wymieniać, bo nie chcę kogoś urazić i pominąć. Dlatego Wy, co wiecie: dziękuję!

Nie przedłużając:

Wasza,

Lil