034. Cruciatus

Jeszcze długo po wyjściu Lily, Dorcas wraz z Jodi i Mary zostały w dormitorium Huncwotów. Na zewnątrz już dawno zapadł zmrok, otulając ciemnymi ramionami całe błonia Hogwartu. Na zachodzie różowa poświata powoli ginęła za horyzontem. Żadne z nich nie miało ochoty się odezwać. Najwidoczniej każdy po trosze czuł się dotknięty słowami Evans, winny tego, o czym mówiła. Nawet Syriuszowi ciężko było zachować zimną krew, przez co mimika jego nadzwyczaj przystojnej twarzy zdradzała poczucie bezradności. Jodi zdążyła już ponownie przebrać się w swoje ubrania, najwyraźniej zadowolona z powrotu do własnego wyglądu, bo co chwilę gładziła się po twarzy, włosach i ramionach. Bycie imitacją Jamesa widać nie przypadło jej do gustu.

Remus potarł nerwowo kark, wzdychając ciężko.

- Ona ma rację – mruknął już któryś raz z rzędu Syriusz. – Cały czas myślałem tylko, że przecież i tak go nie znajdziemy. Rogaty dureń. Nie robi się takich rzeczy, nie teraz. Evans ma rację – powtórzył. – Kilka lat temu nie miałoby to aż takiego znaczenia. Ale przecież Dorea i Charles są notorycznie nagabywani przez Śmierciożerców! James to teraz nic innego, jak łatwa przynęta.

- Może i faktycznie mógłby być przynętą, ale na pewno nie łatwą – żachnął się Remus. – Mam tylko nadzieję, że nie jest na tyle lekkomyślny, by samemu pchać się im pod różdżki.

- Musimy znaleźć Lily – odezwała się Dorcas, szukając poparcia u przyjaciółek. Obie przytaknęły jej z determinacją. – Jest już ciemno, a jestem pewna, że wyszła z zamku.

- Wyszła z zamku? – burknął za nią Syriusz. – Ona jak złoto już dawno siedzi w tym cholernym lesie!

- Tym bardziej trzeba za nią pójść. Nie jest taka jak James. Kompletnie nie zna Zakazanego Lasu.

- Nikt nie zna tego lasu. – Peter skrzywił się ostentacyjnie. – No, może Hagrid.

- Tylko, że dla Lily to pierwszy raz.

- Coś dużo ostatnio tych „pierwszych razów” – sarknął Syriusz, przypominając sobie patronusa Evans, jej kłamstwo, ich pierwszy zdecydowanie nieudany pocałunek... Bleh.

- Szkoda tylko, że wzięła ze sobą mapę – zauważył Remus, przeszukując szuflady. – Dużo łatwiej byłoby ją znaleźć. Niepotrzebnie wymówiłem dla niej hasło – dodał już do siebie.

Usłyszeli ciche pukanie do drzwi. Wydało im się być zbyt skromne, jak na osobę, która następnie przez nie weszła. Kimberly wsunęła się wyjątkowo sztywnie do środka, miotając szeroko otwartymi oczyma po zebranych. Remus zmarszczył brwi nerwowo.

- Ktoś chce się z wami zobaczyć – bąknęła, kiedy Syriusz i Remus zatrzymali na niej spojrzenia. Usunęła się na bok, wpuszczając za sobą wysokiego blondyna o zielonych oczach, noszącego na szacie barwy Ravenclawu. Chociaż na pierwszy rzut oka nie było żadnego podobieństwa, to wystarczyło przyjrzeć się na twarz Ryana Meadowesa po raz drugi, by dostrzec znajome rysy Dorcas. Dziewczyna podeszła do niego błyskawicznie z czułym uśmiechem, jednak kiedy tylko dostrzegła jego minę, cofnęła się o krok.

- Ryan – mruknęła zdziwiona, chwytając za rękaw brata. Chłopak ledwie na nią spojrzał, najwyraźniej szukając wzrokiem kogoś innego po dormitorium Huncwotów. – Co tu robisz?

- Nie mogłem się dostać do waszego Pokoju Wspólnego, dopóki nie wprowadziła mnie Kimberly – powiedział sucho, zaciskając co rusz usta łudząco podobne do tych, które należały do Dorcas. – Szukam Jamesa Pottera. Muszę koniecznie się z nim zobaczyć. To sprawa życia i śmierci.

- Niestety, Jamesa nie ma i raczej szybko się z nim nie zobaczysz – odpowiedział Syriusz unosząc prowokacyjnie kącik ust do góry. Nie podobało mu się, że ktoś obcy jest w jego dormitorium, nawet jeśli owym kimś był brat Dorcas. – Ale możesz to powiedzieć też nam – zasugerował, opierając się o blat dębowego biurka. Ryan zawahał się przez chwilę. Zerknął na Dorc, najwyraźniej szukając wsparcia u siostry. Szatynka pokiwała zachęcająco głową, obejmując oburącz jego ramię. Przełknął ślinę z trudem.

- Mój współlokator, Jacob Roth, dostał pewne zlecenie na jednego z mugolaków na dzisiaj – zaczął, opanowując drżenie głosu.

- Zlecenie? Wybacz, ale chyba czegoś nie rozumiem. Dostał zlecenie? – powtórzył Syriusz, zaciskając dłonie. Prychnął lekceważąco. – Wybacz, ale brzmi to co najmniej tandetnie. Od kogo, jeśli można wiedzieć?

- Nie mogę powiedzieć – warknął Ryan, mierząc go spojrzeniem. – Ale jestem pewien, że ta osoba by cię zaciekawiła – zauważył, obserwując tryumfalnie, jak kpiarski uśmieszek znika z twarzy Syriusza Blacka, a zamiast tego pojawia się pogarda. – Chcesz wysłuchać reszty, czy nie? – Syriusz zazgrzytał zębami, jednak nie odezwał się już więcej. – Mugolakiem, który miał pecha na niego trafić, okazała się wasza znajoma, Lily Evans.

- Więc mamy rozumieć, że Jake zrobił coś Lily?! – wybuchła Mary, podnosząc się z miejsca z niedowierzania. – Na jakiej podstawie?

- To prawda? – szepnęła przerażona Dorcas, odsuwając się od brata. Ryan spojrzał na nią z żalem. – O Boże. Gdzie ona jest? – jęknęła, zasłaniając usta dłonią. – Gdzie jest Lily?

- Stu procentowej pewności nie mam. Kiedy ostatni raz go widziałem, zamierzał się na nią w Zakazanym Lesie. Był zdesperowany. Mówił coś o polanie w zachodniej części Lasu. Kazała mu ją przyprowadzić do siebie. Miała tam czekać. Tam wszyscy wybrani mieli się spotkać.

- Kto miał czekać? – spytał trzeźwo Remus. – Po co?

- Kazała wybrać mu mugolaka na trening klątw.

- Czekaj, chcesz mi powiedzieć, że wiedziałeś o wszystkim wcześniej? – spytał lodowato Syriusz. Ryan skinął niechętnie głową. – Możesz mi do cholery powiedzieć od jak dawna o tym wiesz?

- Nie wiedziałem, że to będzie ona, dobra?

- A to coś zmienia? – żachnęła się Mary. – Jeśli nie byłaby to nasza przyjaciółka, to czyjaś inna.

- Chociaż i mnie to trapi, to nie mamy czasu na bezsensowne dyskusje - uciął Remus, nurkując do szafki Jamesa. Wyciągnął z niej srebrzysty materiał i schował do swojej torby. – Syriuszu, lusterko – mruknął cicho do Blacka. Łapa otwierał już usta, żeby zaprotestować, jednak powstrzymał się ostatecznie, kierując się z niechęcią do Ryana.

- Gdzie? – warknął, zatrzymując się na równi z jego ramieniem.

- Zachodnia polana w Zakazanym Lesie tuż za terenem Hogwartu.

- Lusterko nic nie da. Idę tam – rzucił, chwytając swój płaszcz z wieszaka. – Dołączycie. Drzwi zatrzasnęły się za nim z hukiem. Remus stał jeszcze chwilę w bezruchu, zanim ponownie zaszczycił Ryana Meadowesa spojrzeniem.

- Chcę wiedzieć wszystko – zarządził tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- James – zawołał, zdzierając gardło. Okręcił się wokół własnej osi, uważnie obserwując otoczenie. Za drzewami liczne cienie grały mu na nerwach, przypominając ludzkie kształty. Nie raz już był w Zakazanym Lesie nocą, więc nie spodziewał się migających świetlików, ani tym bardziej przyjaznego nastawienia. Narażał się niemiłosiernie, drąc się w ten sposób. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, jednak zdawało się to nie mieć znaczenia. Czarne nieco wyższe buty ubłocił już do tego stopnia, że brązowa, kleista maź spowalniała mu krok i ciążyła na nodze. Nogawki jeansowych, wytartych spodni również zdążył już zabrudzić ciemnymi kropkami z błota. Szedł pewnie, chociaż ostrożnie. Nie był głupi. Musi mieć oczy i uszy dookoła głowy, żeby nie wpaść ani w żadną zasadzkę, ani tym bardziej nie runąć na glebę przez oplatające nogi, wijące się rośliny. Mech zdawał się rosnąć wszędzie, nawet na prowizorycznej ścieżce, którą zawsze przemierzał gajowy Hagrid. Korony drzew przesłaniały szare, pociemniałe niebo, nie poruszając się ani o cal. – James! – krzyknął po raz kolejny, czując jak koszulka przykleja mu się do ciała pod jesionką. Pot ściekał mu stróżkami po plecach, mocząc niebieską koszulę. Końce przewieszonego przez szyję szalika w barwach Gryffindoru sięgały mu do kolan. Wyjął jedną z rąk z kieszeni, wyciągając tym samym małe lusterko. Zajrzał w nie, jednak zobaczył w nim jedynie własne odbicie. – James – syknął do lusterka w nadziei na ujrzenie czarnej czupryny i orzechowych oczu w odbiciu. Nic takiego się nie stało. Z zażenowaniem schował je z powrotem do kieszeni. – JAMES! – ryknął na całe gardło, otaczając usta dłońmi. Gdzieś z jego lewej strony z krzaków wzbiło się w górę stado spłoszonych ptaków. Syriusz przeczesał palcami nieco za długie włosy. Nie przestawał iść dalej. Miał nadzieję, że dojście na polanę na skraju mapy Huncwotów nie będzie konieczne, ale wyglądało na to, że nie ma innego wyjścia. Przyspieszył kroku. Dalsze nawoływanie nie miało żadnego sensu, jednak w żaden sposób nie mógł się przed tym powstrzymać. Odliczał kolejne minuty, czekając aż otoczą go centaury i zaczną wyganiać ze swojego terenu. Nie powinno go tu w końcu być. A już na pewno nie pod ludzką postacią. Gdyby miał choć odrobinę rozsądku, zmieniłby się i dopiero wtedy wszedł do lasu.

Bez większych problemów dotarł na polanę. Tylko raz wśród drzew dostrzegł groźną sylwetkę jednego z centaurów, najprawdopodobniej wysłanego na zwiady.

- Chodzi o Rogacza. Muszę go znaleźć. To sprawa życia i śmierci – oznajmił głośno centaurowi, nawet się nie zatrzymując. Nie otrzymał żadnej odpowiedzi, prócz srogiej miny i nerwowego potarcia kopytem o ziemię. Za chwilę jednak Syriusz znowu był sam.

Huncwoci zawarli między sobą niepisaną umowę: nigdy żaden z nich nie wyjdzie sam dalej niż sięga krawędź mapy, bądź ostatecznie dalej niż kilometr od niej. Chociaż Łapa miał świadomość tego, że do tej pory nie mogli znaleźć Jamesa, to nie mógł pozbyć się myśli, że za każdym razem szedł od razu przegrany na jego poszukiwania. Znał Jamesa na tyle dobrze, by wiedzieć, że nic i nikt nie jest w stanie zmusić go do powrotu wbrew jego woli. Nic, prócz sytuacji takiej, jak ta.

- Cholera – zaklął pod nosem, mijając kolejne grube pnie drzew, porośniętych mchem od północnej strony. – Niech cię szlak, James. - Odczuwał potrzebę posiadania mapy, chociaż w końcu był jednym z jej twórców i zasadniczo znał zaznaczone na niej miejsca. Zastanawiał się ile cennego dla Lily czasu już zmarnował. Może i Ryan tłumaczył całej reszcie szczegóły, ale nie miało to żadnego znaczenia. Najważniejszy był nie plan, a czas. Czuł, jak ucieka mu między palcami, zupełnie tak, jakby zegary na całym świecie przyspieszyły, zapominając o normalnym tempie. W głębi duszy bał się. Wiedział, że serce nie bije mu tak szybko, ze względu na szybkie kroki, ale właśnie przez to, że obawiał się o mała, drobną pannę Evans. Nie chciał się do tego przed sobą przyznać, ale też i nie potrafił o tym nie myśleć.

Polana wyglądała zupełnie tak, jak zawsze. Trawa, porosty i mech pokrywały grubo zawilgotniałą, miękką ziemię. Duży, zazieleniały głaz spoczywał w otoczeniu kilku mniejszych po jego lewej stronie. Drzewa ciasno otaczały skrawek wolnej przestrzeni, nachylając nad nią gałęzie.

Syriusz stanął na samym środku, rozglądając się z uwagą dookoła.

- Lumos – mruknął, wyciągając różdżkę. Nikły snop światła nie mógł mu zbytnio pomóc, ale dzięki niemu czuł się bezpieczniej i pewniej. – POTTER! – wrzasnął ile tylko miał pary w płucach, licząc na odzew. – Wiem, że mnie słyszysz! – urwał, nasłuchując uważnie. Kiedy nie uzyskał żadnej odpowiedzi, kontynuował. – Chodzi o Evans! Jacob Roth zabrał ją do Śmierciożerców! Wyłaź, James! – ryknął rozpaczliwie. – Walę cię mocno, Potter! Możesz się ukrywać ile chcesz! Szkoda tylko, że jak wrócisz, jej już nie będzie! Poszła cię szukać, durniu! Zabrali ją, słyszysz?!

Podszedł do największego z głazów i kopnął go z całej siły. Ból rozszedł się po jego nodze. Zaklął od serca, przysiadając na wolnej od mchu stronie głazu. Jeśli nie znajdzie Jamesa, sam będzie musiał szukać Evans. Został na paplaninie Meadowesa tylko tak długo, by dowiedzieć się, gdzie mogła zostać zabrana. Nie potrzebował nic więcej. Tylko Jamesa. Wiedział, że opóźnia. Wiedział, że musi już iść. Należało bezzwłocznie pomóc Evans. Nawet, jeśli będzie musiał zrobić to sam.

- Potter! – krzyknął ostatni raz.

Stracił już nadzieję. Został sam. Remus i najprawdopodobniej Mary będą tu dużo później. Lupin radził sobie w Zakazanym Lesie równie dobrze jak on; gorzej było z Mary.

Wypuścił ze świstem powietrze, odwracając się na pięcie ku odpowiedniemu kierunkowi. Prychnął wściekle, stawiając pierwszy krok. Zacisnął z nerwów pięści, czując jak bieleją mu kłykcie. Wilgotne powietrze smagało jego poczerwieniałą ze złości twarz. Doskonale wiedział, że jego tęczówki nabrały lodowatego odcienia.

- Jeśli kłamiesz, przysięgam, że tego pożałujesz. – Usłyszał za plecami stanowczy, ochrypły głos.

Tuż za nim stał James Potter we własnej osobie. Wyglądał okropnie. Twarz miał bladą i zarysowaną mocno przez gałęzie. Ciemne włosy zdawały się być jeszcze bardziej potargane niż zazwyczaj. Wydawało mu się nawet, że dostrzega w nich suchy liść i błoto. O jego ubraniu wolał nawet nie wspominać. Był przemoczony i brudny. Z jego nozdrzy wydobywały się białe obłoczki pary, co przywodziło Syriuszowi na myśl rozjuszonego byka.

- No proszę – warknął Syriusz. Zupełnie nie wiedział jak ma się w tej chwili zachować. Znalazł go. Z jednej strony widok kumpla ucieszył go i uspokoił. Z drugiej jednak, miał ochotę mu przywalić z całej siły. Odczucie szoku przeszło szybko w ulgę. Jego przyjaciel znalazł się i oto stał przed nim cały i zdrowy (może niezbyt pachnący, ale przecież nie wymagał cudów). Później przyszła ciekawość i nawet swego rodzaju tęsknota. Następne pojawiło się zmartwienie. Martwił się nie tylko stanem Jamesa, ale także jego rodziców: Dorei i Charlusa Potterów. Jednak, kiedy już wszystkie pozytywne uczucia zdążyły przejść przez Syriusza, natychmiast pojawiły się te negatywne. Przede wszystkim królowały złość i irytacja. Chociaż starał się ugryźć w język, to słowa same wypływały z jego ust z ostrym, niczym sztylet, tonem. – Jak miło, że w końcu raczyłeś się pokazać. Och, nie przejmuj się, że odchodziliśmy od zmysłów. Ani tym, że Evans mało się nie zagłodziła. O spaniu nie wspomnę. Poza tym to nie, żebyśmy cię szukali.

- Nie przyszedłem tutaj, żeby słuchać wymówek, Syriuszu – powiedział James chłodno. Zacisnął mocniej zęby, sprawiając tym samym, że mięśnie jego szczęki zarysowały się wyraźniej na szczupłych policzkach. Nie chciał drążyć tematu. Nie interesowały go szczegóły. Nie chciał nic wiedzieć. – To, co powiedziałeś o Lily jest prawdą?

- Najszczerszą – syknął Syriusz od niechcenia. Już miał otwierać usta, żeby suszyć mu głowę ponownie, jednak James go uprzedził.

- Wiesz gdzie jej szukać?

- Mniej więcej – burknął.

- Świetnie, w takim razie idziemy – James wyminął go, nerwowym krokiem wchodząc między drzewa. Syriusz obejrzał się za przyjacielem, rozkładając ręce. Za chwile dał jednak za wygraną, ruszając za nim.

Zaklęcie lewitacji nigdy nie było jego najmocniejszą stroną. Całe szczęście była lekka, więc niesienie jej nie stwarzało większego kłopotu. Jego ociężałe kroki sprawiały, że zapadał się w błocie. Na szczęście napotykał je tylko miejscami. Las wydawał mu się wrogi i napierał na niego z całej strony. Kropelki potu zrosiły jego wysokie czoło. Przystanął na chwilę, by otrzeć zimne krople wierzchem dłoni. Potargał nerwowo brązowe, sztywne włosy. Nie miał innego wyjścia. Jacob Roth po raz pierwszy w życiu czuł zimną stal ostrza na swoim gardle i to uczucie nie przypadło mu do gustu. Instynkt przetrwania był znacznie silniejszy niż jego morale. W myślach i szeptem przepraszał ją już z milion razy. Nigdy jakoś specjalnie jej nie lubił, ale strach, jaki pojawił się w zielonych, błyszczących oczach sprawił, że serce podjechało mu do gardła. Dodatkowo była przecież prefektem, a to nigdy nie oznaczało nic dobrego.

Bellatrix Black jasno i wyraźnie określiła karę, jaką otrzyma za niesubordynację. Wszystko było lepsze od tego. Nie mam innego wyjścia – pomyślał, widząc między drzewami prześwity określonego miejsca. Albo ja albo ona.

Poza tym, przecież nie może być tak źle. Nie odda jej prawdziwym Śmierciożercom, tylko tej bandzie podlotków. To tylko trening. Trening na człowieku Zaklęć Niewybaczalnych, klątw, cięć…

Z trudem przełknął ślinę, wchodząc w krąg, ciasno otoczony drzewami. Postacie stojące wokół spowitej w czerń kobiety, trzymały uniesione i pozapalane różdżki. Bellatrix Black przekrzywiła głowę kpiarsko, obserwując, jak zmaga się z niewładną Lily Evans.

- Wasz znajomy zapomniał, że jest czarodziejem! – zawołała wysokim, sarkastycznym tonem. Po zgromadzeniu przebiegł niepewny chichot. Jacob zaczerwienił się po uszy, kładąc Evans pod nogami Bellatrix.

- Nie chciałem, żeby uderzyła w drzewo – burknął, cofając się od swojej ofiary. Rude włosy w nieładzie okalały jej jasną twarz. Jedną rękę miała tuż przy głowie, drugą zaś wyciągniętą wzdłuż tułowia.

- Ach, więc teraz przejmujesz się losem szlamy? – syknęła Bella, odrzucając do tyłu głowę ze śmiechem. – Nie trzeba było się tak o nią troszczyć. Zapewniam cię, Roth, że zrobimy jej dużo gorsze rzeczy niż guz na głowie – dodała niemalże szepcząc, chociaż jej głos wszyscy mogli słyszeć wyraźnie. Kilka osób poruszyło się niespokojnie. – Będziemy ćwiczyć! Ale nie jakieś głupoty, których uczą was w tej bezwartościowej szkole. Zajmiemy się czymś, co jest naprawdę przydatne i co Czarny Pan życzyłby sobie, byście umieli! - Wyjęła własną różdżkę i wycelowała w smukłą sylwetkę dziewczyny pod jej nogami. – Już czas, żeby królewna się obudziła. Crucio! – wycelowała różdżką w Lily z błąkającym się na ustach uśmiechem.

Evans drgnęła przeraźliwie, wyginając nienaturalnie ciało w różnych kierunkach. Z jej gardła wydobył się przeraźliwy krzyk, odzwierciedlający ból, jaki ją trawił. Jacob zacisnął dłonie w pięści, odwracając wzrok w drugą stronę. Kilka osób od niego, ktoś poruszył się niespokojnie, trzymany przez dwie pary rąk w ryzach. Jace zmarszczył brwi, próbując rozpoznać chłopaka (bo z pewnością był to chłopak). Ciemne, długie włosy zwisające w strąkach na twarz. Długi, zakrzywiony nos, jasna, ziemista cera… Z pewnością go znał.

- Uspokój się, Snape. Przecież to tylko szlama, pamiętasz? – szeptał jeden z trzymających go kumpli. To Snape – uświadomił sobie z zaskoczeniem Jacob. W końcu podobno ta dwójka kiedyś się przyjaźniła. Przyniósł tu jego przyjaciółkę… Za chwilę Snape’a wyprowadzono siłą z kręgu. Całe szczęście dla niego Bellatrix była na tyle pochłonięta zadawaniem bólu Evans, że nie zwróciła na nich uwagi.

Lily otworzyła z przerażeniem oczy. Cierpienie wypełniało całe jej jestestwo. Krew wrzała w jej żyłach, a mięśnie paliły żywym ogniem. Dotyk materiału ubrań i wilgotnej zmarzniętej ziemi sprawiały jej ból, jakiego nigdy w życiu nie czuła. Uszy rozdzierał jej czyjś krzyk, a w gardle szczypało ją i piekło. Dopiero po chwili zorientowała się, że to ona krzyczy. Łzy płynęły po jej policzkach strumieniami, pozostawiając jasne ślady. Mięśnie kurczyły się regularnie, sprawiając jeszcze większy ból.

Niech to zakończy – jęknęła w myślach. Niech mnie po prostu zabije.

Wiedziała, że katorga nie trwała długo, jednak dla niej była to cała wieczność. Kiedy zaklęcie straciło moc, rozżaliła się jeszcze bardziej; tym razem z ulgi. W wolnej od bólu chwili, łapała chciwie oddech, dygocząc na całym ciele. Zimny pot zrosił jej gęsto czoło. W ustach zaschło jej, język wydawał się spuchnąć.

- Zazwyczaj lubię, kiedy moja ofiara krzyczy, ale tym razem masz być cicho! – zapiszczała Bellatrix, sprzedając jej kopniaka w brzuch.

Lily zdusiło na chwilę. Skuliła się jeszcze bardziej, łapiąc się za brzuch. Spazmatyczny kaszel wyrwał się z jej krtani. Mogła sobie tylko wyobrazić jak bardzo jest czerwona na twarzy od bezdechu.

- Wstawaj! – Bellatrix obeszła ją niespiesznym krokiem, z satysfakcją oglądając jej próby pionizacji. – Szybciej! – Jeszcze raz uniosła różdżkę, tym razem zamachując się nią nad Evans.

Poczuła, jak twarz odchyla jej się z siłą zaklęcia, a skóra na policzku pęka. Jęknęła z bólu. Krew popłynęła kilkoma strumykami po jej twarzy. Rozcięcie nie było głębokie, jednak obficie krwawiło. Mimo wszystko wstała z klęczek, prostując się. Przed nią stała dziewczyna niewiele starsza od niej. Jej gęste, potargane, ciemne włosy kontrastowały mocno z jasną cerą. Ciężkie powieki przesłoniły częściowo oczy. W ciemnych tęczówkach tańczyły szaleńcze płomienie satysfakcji, nadając jej twarzy niezdrowy, dziki wygląd. Spowita w czarne szaty Śmierciożerców, bawiła się swoją różdżką, chwiejąc się na obcasach ciemnych, wysokich butów (chociaż wydawała się całkowicie nad tym panować). Nie musiała nikogo pytać, by wiedzieć kim jest. Bellatrix Black. Kuzynka Syriusza.

- Oww… – zanuciła, niemalże chichocząc. – Dzielna szlama. No proszę! Ale nie martw się. Szybko cię złamiemy – zapowiedziała, odwracając się do niej tyłem. – Ty! – warknęła, na jakiegoś dryblasa stojącego naprzeciwko niej. – Będziesz pierwszy. Nasza mała szlama na pewno już nie może się doczekać powrotu na ziemię.

Chłopak wszedł do koła z różdżką w ręce. Szedł niepewnie, chociaż na twarzy miał uśmiech, a w oczach odbijało mu się światło z różdżek. Bellatrix postawiła go idealnie naprzeciwko Lily, zwieszając się na jego ramieniu i szepcząc mu do ucha instrukcje. Dryblas przełknął głośno ślinę.

Lily nie zamierzała mu tego ułatwiać. Nie miała przy sobie różdżki, jednak postawiła na innego rodzaju obronę. Patrzyła mu prosto w oczy z uporem.

- Nie musisz tego robić – usłyszała własny głos, zanim zdążyła się powstrzymać. Chłopak zmieszał się, jakby do tej pory myślał, że Lily jest tylko kukłą. Black jednak odchyliła głowę do tyłu i wybuchła śmiechem.

- Nie musisz tego robić – powtórzyła głosem małego dziecka, przedrzeźniając ją. Pokierowała ręką dryblasa tak, by różdżka znalazła się na wysokości jej piersi. – Ale on chce to zrobić – wyszeptała. – Rzuć zaklęcie. Chcesz zadać jej ból. Chcesz, żeby go czuła – mruczała mu nad uchem. Chłopakowi wrócił na twarz półuśmiech. – To tylko brudna, plugawa szlama. Nie ma żadnych praw. Bezcześci naszą czystą krew i uzurpuje sobie prawa do naszego świata. Zrań ją. Znasz zaklęcie.

- Crucio! – mruknął dryblas, celując w nią różdżką. Lily ponownie poczuła przeszywający ból, tym razem jednak o tysiąckroć mniejszy niż poprzednio. Zacisnęła mocno zęby, żeby nie przygryźć sobie języka. Kolana gięły się pod nią, jednak wytrzymała.

- Mocniej! – wrzasnęła Bellatrix, odsuwając się od chłopaka i ponownie zataczając koło wokół Lily.

- Crucio!

Tym razem nie udało jej się utrzymać na nogach i opadła z jękiem na kolana. Ból był silny, choć wciąż nie dorównywał pierwszemu atakowi. Z rany na policzku trysnęła świeża krew. Paznokcie wbiła w dłonie tak mocno, że odbiły się na nich krwawe półksiężyce. Miała wrażenie, że trawi ją żywy ogień, że mięśnie rozrywają się i zrastają na jej ciele…

James… - pomyślała nieśmiało

Po kilku osobach straciła już rachubę czasu, bólu, czy nawet własnego położenia. Chciała płakać, jednak zużyła już wszystkie łzy i jedynie piekły ją oczy. Na policzku, obok jednej szramy, pojawiła się kolejna, jednak dużo mniejsza i jeszcze płytsza, przecinająca poprzednią pod kątem. Targały nią drgawki nie tylko z bólu, ale i z zimna. Zdjęli z niej płaszcz i szatę czarodzieja, pozostawiając ją jedynie w skąpej bluzce i podartych, porozcinanych jeansach. Na przedramieniu, w miejscu, gdzie Śmierciożercy mieli swój znak, rozcięto jej skórę tak głęboko, że ledwo była w stanie ruszyć ręką. I chociaż ćwiczyli na niej także cięcia i klątwy, to ulubionym zaklęciem Bellatrix było zaklęcie Cruciatus. Zdążyła już zorientować się w różnicy między bólem, który zadawała jej ona, powtarzając zaklęcie dla przykładu, a bólem od jej uczniów. Nie widziała już więcej niczyjej twarzy, oprócz pucołowatej gęby dryblasa. Pot i ziemia skleiły jej rude włosy w jeden wielki kołtun, a rany zaszły brudem. Dłonie trzęsły jej się tak bardzo, że nie byłaby w stanie utrzymać w nich różdżki. Stał nad nią już kolejny oprawca. Patrzyła niewidzącymi oczyma na cień, nie rozpoznając rysów i kształtów. Nie sądziła by miała jeszcze kiedykolwiek zobaczyć bliskich. Czuła się tak, jakby tylko sekundy dzieliły ją od rychłej śmierci lub obłędu.

Przepraszam – resztkami sił przywołała w myślach twarze najbliższych.

- Musisz chcieć zadać jej ból – podsycała Bella, krążąc nad jej głową niczym sęp.

- Crucio!

Kolejny pisk wyrwał się z jej ochrypniętego, zdartego gardła. Wyprężyła ciało, targana atakami to mniejszego, to większego bólu. Nie cierpiała aż tak, jak przy Bellatrix i tylko tym się pocieszała. Mimo to pragnienie śmierci nadal było silne. Nie zamierzała jednak błagać.

- NIE! – usłyszała czyjś wrzask, zagłuszający nawet ją. Ból skończył się, chociaż jego echo ciągle pozostało w komórkach jej ciała. Ten głos poznałaby wszędzie. Nawet tu i teraz, targana spazmami, bólem i zimnem.

- James – westchnęła.

***

Miało być na 11? To i jest! Co prawda dla mnie dzień się kończy dopiero długim snem i zdaję sobie sprawę z tego, że dla wielu z Was jest inaczej, to według moich kryterii dotrzymałam terminu, ha!*

Przechodząc do bardzo istotnych rzeczy: najserdeczniejsze życzenia z okazji urodzin dla mojej słodkiej, nieco nerwowej i wyjątkowo uroczej Karo! Spełnienia marzeń! Wybacz mi, że tak fatalnie spóźnione, jednak notka nadal ze specjalną dedykacją dla Ciebie.

Dziękuję za tak liczne komentarze i ponaglania. Byłam dla Was pełna podziwu, naprawdę. W życiu bym się nie spodziewała zobaczyć takie liczby pod moim opowiadaniem! Oczywiście witam też nową, liczną grupę członków czytelników.

Przepraszam za niedotrzymanie dwóch pierwszych terminów, ale jak to ujęła Karo Wszechświat wyraźnie jest temu winny xD. Dodam tylko, że ostatnio na każdą złą rzecz faktycznie rzucam krótkie „Universe!”.

Uśmiech pojawiał się u mnie za każdym razem, gdy czytałam teorie dotyczące kolejnych rozdziałów. Rety! Ależ Wy macie zapał i wyobraźnię, kochani! Trzymajcie się tego mocno.

Zmieniłam opisy bohaterów w podstonie na specjalne prośby i mam nadzieję, że teraz bardziej nadają się „do ludzi”. Poszerzyłam ją też o nowych bohaterów, co zapewne trochę ułatwi sprawę, jeśli chodzi o drugoplanowców.

Karo, jeszcze raz wszystkiego najlepszego. Duża rośnij!

Wasza,

Lil

* Jak już miałam dodać rozdział to, odcięli mi Internet! Dodałam, więc 12-ego :<