035. Wołając o pomoc

Kłykcie zbielały mu od zaciskania pięści. Stawy dłoni już mocno zaczynały mu doskwierać. Zębami zgrzytał tak zażarcie, że bał się, iż spiłował je sobie do połowy. Syriusz zaciskał mocno rękę na jego ramieniu. Inaczej już dawno stałby na środku polany. Jak przez mgłę widział leżącą na zimnej, mokrej glebie rudowłosą dziewczynę i stojącą nad nią dwójkę. Kobieta od stóp do głów spowita była w czerń; ciemne włosy sterczały w nieładzie we wszystkie strony, okalając wyjątkowo jasną cerę. Czarne, zimne oczy z satysfakcją patrzyły z góry na targaną drgawkami, na wpół przytomną swoją ofiarę. Ciemne szaty, wyglądające na wyjątkowo drogie, przylegały prowokująco do kobiecego, kształtnego ciała. Dryblas u jej boku drżącą dłonią celował w stronę rudowłosej, słuchając z potem na czole uwag kobiety. Jego tępawa mina mówiła wszystko. Dumne godło Salazara Slytherina na jego szacie szkolnej połyskiwało srebrnymi nićmi w sztucznym świetle z różdżek jego współtowarzyszy.

Ale to od niej nie mógł oderwać wzroku. Rude włosy układały się falami na brunatno-zielonkawej ziemi. Zielone oczy miała na wpół zamknięte, otoczone przez sińce wielkości złotego znicza. Ciało leżało pod dziwnym, nienaturalnym kątem, drżąc nieustannie. Płaszcz leżał obok niej, niedbale rzucony i zabłocony. Szkolny mundurek był rozdarty w kilku miejscach, odsłaniając nagie poły posiniaczonego bądź mleczno-białego, zziębniętego ciała. Głównie były to nogi, brzuch, lewe biodro i ramiona. Nic intymnego, co chyba, jako jedyne pocieszało Jamesa Pottera. Usta dziewczyny miały fioletowawy odcień, a dolna warga była rozcięta. Na prawym przedramieniu również widniało spore, mocno krwawiące rozcięcie o nierównych, wyjątkowo osobliwych kształtach.

Obiecał po drodze Syriuszowi, że zaczeka na Remusa i resztę. Z całych sił powstrzymywał się przed atakiem. Różdżka już dawno spoczywała w jednej z jego dłoni, ściskana i drapana paznokciami. Do tej pory widział wyłącznie tą jedną scenę i nieco łatwiej było mu zaczekać, ale wtedy jego uszu doszedł ostry, nachalny głos kobiety w czerni.

- Zacznijmy od Cruciatus – zamruczała do Dryblasa, odsuwając się od niego. Wskazała mu zapraszającym gestem Rudowłosą, zupełnie tak, jakby chciała go poczęstować figami. Chłopak oblizał wargi, otarł brudnym rękawem pot z czoła i uniósł wyżej różdżkę.

James czuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Gdzieś w przebłysku świadomości, dotarło do niego, jak Syriusz warknął „Bellatrix”, jednak nie miało to dla niego żadnego znaczenia.

- Crucio! – mruknął Dryblas, a drobne, posiniaczone ciało Lily odgięło się do tyłu, sztywniejąc. Z jej zielonych oczu popłynęły łzy, a z gardła wyrwał się stłumiony okrzyk bólu.

- NIE! – wrzasnął, kompletnie nie świadomy tego, że zdążył się wyrwać Syriuszowi i już pędził ku Lily. Dryblas cofnął się, blednąc na twarzy, jednak Bellatrix Black pozostała na miejscu.

- James – Usłyszał jeszcze ciche westchnienie Lil. Nigdy w jej głosie nie słyszał tyle ulgi i radości. Czekała na niego, liczyła, że przyjdzie jej pomóc. To przez niego tu była. Przez to, że nie mógł pogodzić się z jej szczęściem; z tym, że wybrała Syriusza. W tym momencie był w stanie zgodzić się na każdego, kto tylko ją uszczęśliwi. Mógłby zostać nawet jej przyjacielem, albo oddalić się od niej, gdyby tego właśnie chciała. Zrobiłby wszystko. Jednak najchętniej po prostu by zabił. Tylko resztkami woli powstrzymywał się od zadania śmiertelnego zaklęcia w pierś Dryblasa, który krzywdził Lily. – Expelliarmus! – ryknął, zamiast tego, wytrącając chłopakowi różdżkę z ręki i łapiąc ją w powietrzu. – Petrificus totalus! – zaintonował natychmiast i mięśniak runął jak długi na ziemię. Bellatrix trzymała już różdżkę w pogotowiu, gotowa do skoku na niego. Obrzucając zaciekawionym spojrzeniem jego, jak i stojącego u jego boku Syriusza. Black zdążył do niego doskoczyć w mgnieniu oka.

- Proszę, proszę – wysyczała z kpiarskim, wzgardliwym uśmieszkiem. – To sam James Potter! I mój uroczy kuzynek; witaj Syriuszu – parsknęła, rzucając szybkie spojrzenie na stojącego w półkole młodszego brata Syriusza, Regulusa. Chłopak zmarszczył brwi i wystąpił krok do przodu, ale ktoś położył mu twardo na ramieniu rękę.

- Nie obrażaj mnie – warknął Syriusz. – Bynajmniej nie czuję się twoim kuzynem. I czasami mocno współczuję Rabastianowi głupoty. Że też ci się oświadczył. Musiałaś mocno ćwiczyć na nim Imperiusa, Bello.

- Och, zupełnie nic z tych rzeczy, wręcz przeciwnie. Rabastian jest zupełnie taki, jak ja.

- W takim razie dziwię się, że ten świat jeszcze się nie zawalił. Zawsze uważałem, że dwie Bellatrix to zbyt wiele dla jakiejkolwiek planety. Cóż za zaskoczenie.

- Chyba się zapominasz, kuzynie. Widzę, że pogarda ze strony rodziców mocno cię spaczyła. Bardzo im współczuję. Gdybym ja miała takiego syna, dopilnowałabym, żeby utopił się podczas kąpieli. – Kątem oka najwyraźniej zauważyła, że James przesuwa się w stronę Evans, bo szybko rzuciła:

- Stój, gdzie stoisz Potter, inaczej będę zmuszona pozbawić twoich rodziców dziedzica.

- Spróbuj mnie powstrzymać – syknął James, łypiąc na nią bykiem.

- Ojej. Czyżbym trafiła w czuły punkt, panie Potter? – Wyszczerzyła zęby, bawiąc się różdżką. – Widać nie doceniłam tej małej szlamy. Chyba powinnam się mocno zastanowić nad zabraniem jej do Czarnego Pana. Bardzo ucieszyłby się z wabika na jedynego syna Potterów.

- Ma na imię Lily – ryknął wściekle James, aż z jego różdżki posypały się iskry. Bellatrix zachichotała chłodno.

- Och, błagam nie rozśmieszaj mnie – rzuciła. – Nic mnie nie obchodzi imię żadnej szlamy, kimkolwiek by była. Ale jeśli dzięki niej Czarny Pan pozyska ciebie i twoich rodziców, to może pozwolę jej żyć dłużej niż zamierzałam – dodała ostrym, ściszonym głosem. – Roth, do mnie! – zawołała po chwili wysokim, nieznoszącym sprzeciwu tonem. Jacob Roth pojawił się skulony u jej boku. Na prawym policzku miał szerokie szkarłatne rozcięcie. - Co wiesz na temat tej dziewczyny?

- Niewiele – bąknął Jacob, unikając wzroku Huncwotów. Omijał także widok Evans, zupełnie tak, jakby jej tam nie było.

- Mów co wiesz, albo tym razem rozetnę ci coś więcej niż tylko policzek – warknęła, przyciskając koniec różdżki do jego gardła. Chłopak przełknął z trudem ślinę i pokiwał nerwowo głową.

- Nazywa się Lily Evans i jest prefektem Gryffindoru – wydukał.

- Pani prefekt – zakpiła. - Jakie ma powiązania z panem Potterem?

- James odkąd tylko pamiętam chce się z nią umówić, ale ona zawsze mu odmawia. W zasadzie nie słyszałem nic więcej, ponad to, że Potter najwyraźniej żywi do niej uczucia. Chociaż ostatnio…

- Tak? – zachęciła go Bellatrix.

- Ostatnio krąży plotka, że Lily Evans związała się z…

- No z kim?

- Z Syriuszem Blackiem.

Bellatrix rzuciła zaciekawione spojrzenie na Syriusza, a potem na Jamesa.

- Panna Evans najwyraźniej wie, jak gra się w tę grę – mruknęła Bellatrix. – Spodziewałabym się po tobie czegoś więcej, Syriuszu, ale najwyraźniej nie powinnam. Nie ładnie jest kraść przyjacielowi dziewczynę – Zacmokała, grożąc mu palcem. – Z każdą kolejną informacją, zaczyna się robić coraz ciekawsza. Daj ją tutaj, Roth.

Jacob dopiero teraz zerknął zlękniony w stronę Evans, ale najwyraźniej tym razem nie miał zamiaru się ociągać. James drgnął niebezpiecznie, ale Syriusz ponownie go zatrzymał. Roth ostrożnie wziął Lily pod ramiona i podniósł na nogi. Podtrzymując ją, na wpół zaniósł, na wpół zawlókł dziewczynę pod Bellatrix.

- Słyszysz mnie, ptaszyno? – spytała słodko Bella, zaplątując sobie na palcu kosmyk włosów.

Lily uniosła powieki, zatrzymując na niej zamglony wzrok.

- Powiedz mi, nie chciałabyś czasem dołączyć do szeregów Czarnego Pana słodziutka? Chociaż jesteś brudnej krwi, jestem pewna, że dla ciebie zrobiłby wyjątek. Dzięki temu ocalisz życie. Nie muszę chyba dodawać, że powinnaś czuć się zaszczycona tą propozycją, dziewczyno – prychnęła z wyższością, zakrawającą nawet na pogardę. Evans zmierzyła ją wzrokiem godnym robaka.

- Prędzej zginę – szepnęła Lily z taką pewnością, z jaką ktoś inny mógłby powiedzieć, że niebo jest niebieskie. – Możesz mnie torturować, możesz mnie nawet zabić, ale nic nie sprawi, że będę chciała do was dołączyć – Splunęła jej pod nogi. Jeszcze nigdy w życiu nie miał tak silnej ochoty by ją pocałować, jak w tej chwili. Duma wypełniła jego pierś, a uśmiech tryumfu sam pojawił się na jego ustach. Bellatrix zamachnęła się na nią, jednak w tym samym czasie James doskoczył do nich i zatrzymał rękę Black, zanim ta zdążyła chociażby musnąć policzek Evans.

- Nie waż się – warknął James. Bella odskoczyła natychmiast i wycelowała w niego różdżką, rzucając zaklęcie niewerbalne. James nie dał się zaskoczyć i odbił je zaklęciem tarczy. Bellatrix wykrzywiła usta wzgardliwie, rzucając koleją klątwę, którą James bez większego trudu sparował. Kątem ona zdążył dostrzec, jak kilkoro z uczniów Bellatrix uciekło między drzewa. Po jego prawej stronie, Syriusz walczył już z dwoma przeciwnikami. Za nim pojawił się już Remus w towarzystwie Mary, Ryana, Dorcas i Kimberly. Cała czwórka natychmiast rzuciła się w wir walki, chociaż liczba przeciwników malała z każdą chwilą. Dorcas natychmiast podbiegła do Lil. Jacob już dawno wziął nogi za pas.

Bellatrix napierała na niego do chwili, gdy do pojedynku nie włączył się Syriusz, niemalże wypychając go z miejsca.

- Zabierz ją stąd! – powiedział między zaklęciami. – Bierz Lily i znikajcie! – James skinął głową i zostawił kuzynkę Syriuszowi.

Lily siedziała wraz z Dorcas na ziemi, opierając się ciężarem ciała o przyjaciółkę. Nadal była przytomna, jakby tylko resztkami sił utrzymywała się na krawędzi rzeczywistości.

- James – wymamrotała ochryple, kiedy kucnął przy niej i otoczył ją ramionami.

- Już dobrze, zaraz cię stąd zabierzemy - szepnął ciepłym, uspokajającym tonem, podnosząc ją w górę na rękach.

- Wiedziałam, że po mnie przyjdziesz – mruknęła tuż przed utratą przytomności.

Mięśnie bolały ją przy każdym ruchu. Sen nie był dla niej łatwy. Wszędzie pełno było bólu, błysków światła, ciemnych postaci przesłoniętych mgłą i zimnych, ciemnych oczu. Czasami nie była pewna co dzieje się naprawdę, a co tylko w jej głowie. Kilka razy próbowała wołać o pomoc, ale wtedy sen stawał się silniejszy i wciągał ją jeszcze mocniej, odbierając wszystkie zmysły. Nie wiedziała ile czasu minęło, ani gdzie się znajduje. Słyszała znajome głosy, ale nie była w stanie stwierdzić, czy są prawdziwe. Wiedziała, że śpi długo i że nie jest to naturalny sen. Musieli ją w nim podtrzymywać.

- Niedługo zaczną się kolejne zajęcia – powiedział kobiecy głos. Starała się zidentyfikować po nim osobę, jednak dźwięki były nadal stłumione, a mówiący znajdował się za daleko od niej.

- I bardzo dobrze. Może część głąbów się czegoś nauczy – Ten głos był już dużo bardziej czytelny. Nie tylko rozmówca znajdował się tuż przy niej, ale co więcej był to ktoś, kogo nie pomyliłaby z nikim innym. Ktoś, kto przecież ją ocalił. To ten głos słyszała przez cały czas snu. I tylko ten głos ratował ją od cierpień.

- Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Nie było cię na zajęciach przez trzy dni! Nauczyciele już zdążyli to odnotować. Chyba nie chcesz narobić sobie więcej kłopotów?

- Oczywiście, że nie chcę. Dlatego zamierzam tu zostać ile będzie trzeba.

Lily zaczerpnęła głośno powietrza, czując nagłą falę bólu. Sen odchodził, a jej powracały zmysły. Łóżko było niewygodne, a poduszka za twarda. Nie mogła, więc być na swoim szkolnym łóżku. W pomieszczeniu było też za jasno, by mogło to być jej dormitorium. Nie musiała otwierać oczu, by o tym wiedzieć.

- Budzi się – szepnął James, nachylając się nad nią. Do tego także nie potrzebowała oczu; wystarczyło, że poczuła silniejszy zapach jego perfum.

- Pójdę po panią Pomfey.

- Nie – mruknęła, mając nadzieje, że wystarczająco głośno, by ją usłyszeli. – Już nie.

- Lil? – James wziął ją za dłoń i przysunął do swojej twarzy. – Potrzebujesz jeszcze snu.

- Nie, proszę – jęknęła, czując jak po jej policzkach spłynęły łzy. Nie była pewna czy to z bólu, czy raczej z ulgi.

- Dobrze, już spokojnie – Pogłaskał ją po włosach, odsuwając przy tym grzywkę z jej czoła. – Nie będzie snu. Jak się czujesz?

- Jakbym spadła z miotły – syknęła.

James nie mógł się nie uśmiechnąć. Był to raczej smutny uśmiech. Nie mógł się zdobyć na żaden inny. Do tej pory pamiętał, jak w pierwszej klasie rewelacyjnie walnęła o drzewo. Chociaż wtedy nie było to zabawne, z perspektywy czasu nabrało koloru. Wtedy wszystko było prostsze. Wtedy nie stało jej się nic złego z jego winy, a tym razem…

Lily otworzyła oczy, po chwili mrużąc je. Spróbowała zasłonić twarz ręką, po czym zasyczała z bólu. Kiedy podtrzymywali ją w śnie, co jakiś czas krzyczała, rzucając się na łóżku. Nie był to łatwy widok i na pewno nigdy go nie zapomni. Kilka razy powiedziała też jego imię, co przyprawiło go mocniejsze, bolesne bicie serca.

Bolało go nie tylko to, ale też i kilka innych rzeczy. Na przykład wizyty Syriusza. I chociaż dziwił się, że chłopak nie jest przy niej cały czas, nie mógł się nie cieszyć z chwil, kiedy był z nią sam na sam. Doceniał każdy moment. W końcu niewiele im takich zostało. Nie sądził, by później będzie mógł poprawiać jej poduszki, całować w czoło, trzymać za rękę, czy chociażby patrzeć tak, jak mógł teraz. W końcu była dziewczyną jego najlepszego przyjaciela. I chociaż wmawiał sobie, że nie robi nic, o co Syriusz mógłby być zazdrosny, nie potrafił nie czuć ucisku w okolicach żołądka.

- Lepiej uważaj z tym – powiedział James, odkładając delikatnie jej rękę na miejsce.

- Bandaż – westchnęła. – Pamiętam, że Bellatrix rozcięła mi rękę. Ale…

- Lily, ona nie rozcięła ci ręki, tylko wyryła w niej napis. A w zasadzie jedno słowo. Szlama.

- James! – syknęła Mary, dopiero teraz podchodząc bliżej. To do niej należał pierwszy głos i to ona wyganiała Pottera na zajęcia. Najwyraźniej wylosowała najkrótszy patyk.

- Przecież i tak zauważy! – żachnął się, rzucając jej kwaśne spojrzenie.

- Ale to nie znaczy, że od razu trzeba jej o wszystkim mówić – warknęła Macdonald.

- Mary jest w porządku, naprawdę. Już pamiętam – zapewniła Evans, podnosząc się na poduszkach. – Jacob. Zaprowadził mnie tam – zaczęła powoli, nie patrząc na żadne z nich. Ból nasilił się, ale chciała go czuć. Wolała to niż kolejne majaki. Jej umysł był przytępiony, ale pamięć działała bez szwanku. Po prostu skupienie się zajmowało jej dłużej niż normalnie. Najwyraźniej środki nasenne wciąż działały.

- Lil, nie musisz… - wtrącił od razu Potter, ale tym razem to ona mu przerwała.

- Chcę – Posłała mu przeciągłe spojrzenie. Wyglądał wyjątkowo źle, jak na niego. Włosy miał potargane bardziej niż kiedykolwiek. Okrągłe okulary były zarysowane przez całą długość szkiełka, oczy podkrążone, a ręce podrapane. Trzy dni w dziczy wprost nie mogły wpłynąć na niego inaczej. – Myślę, że wcale tego nie chciał. Nie chciał mnie skrzywdzić. Najpierw sprzeciwił się ćwiczeniu na mnie, ale Bellatrix uciszyła go zaklęciem, a później powiedziała komuś, żeby go kopnął; aż upadł. Później, kiedy kazała mu rzucić na mnie klątwę, znowu tego nie zrobił; tym razem rozcięła mu policzek, ale dała za wygraną. Wiem, że część uciekła, kiedy tylko się zorientowali. I… - zerknęła na Jamesa. Czuła, że broda jej zadrgała, ale nie potrafiła inaczej zareagować. – Był tam Severus – szepnęła ochryple. – Kiedy mnie zobaczył, chyba chciał mi pomóc, ale… wyprowadzili go. Chyba go ogłuszyli, nie jestem pewna, ale… był tam. Gdybym to nie była ja, pewnie zrobiłby to samo co większość. – James pokiwał głową ze zrozumieniem, po czym usiadł tuż przy niej i objął ją ramieniem.

- Wiem. Nie myśl już o tym – zamruczał uspakajająco. – Jesteś ze mną i nie pozwolę cię skrzywdzić nikomu.

Pragnęła tego od chwili, kiedy przyszedł jej pomóc, jeśli nie dłużej. Nie umiała tak po prostu zrezygnować z jego bliskości, nawet jeśli coś wewnątrz niej krzyczało, by się odsunęła, zdeptała owo „coś” w myślach. Czuła, że jest to właściwe. Wciągnęła w nozdrza jego zapach, czując jak kolejne łzy spływają po jej policzkach. Była bezpieczna. I chociaż ból był silny, a jej organizm wymęczony, jeszcze nigdy nie czuła się tak szczęśliwa.

Mary potarła jej nogę przez pościel. Za chwilę pokazała na wyjście i oddaliła się, puszczając im wcześniej perskie oczko. Nawet nie potrafiła jej zatrzymać i mówić, że nie jest tak, jak sobie myśli. Mogłaby ogłosić to całemu światu, a ona by temu nie zaprzeczyła.

James był zdecydowanie wygodniejszy niż okropne szpitalne poduszki. W dodatku pachniał bardziej zachęcająco i dzięki niemu w końcu było jej ciepło. Nieprzerwanie głaskał jej włosy, co chwilę muskając ustami jej czoło. W końcu oparł o czubek jej głowy policzek, ani na chwilę nie przerywając milczenia. Było to tego typu milczenie, które chce się by trwało wiecznie. Takie, które nie jest ani niezręczne, ani ciążące. Przynosiło spokój i ukojenie. Nie trzeba było im słów. Nie tym razem. Lily zarzuciła na niego chorą rękę z cichym sykiem bólu. James drgnął, chcąc zrobić jej miejsce, ale w żadnym wypadku nie pozwoliła mu się ruszyć choćby na milimetr. Jego ciepło pozwalało zapomnieć o wszystkim co złe, a skupić się na chwili bieżącej. Bała się, że jeśli się odsunie, to znowu ją zostawi i odejdzie. A ona w żadnym wypadku nie chciałaby zostać sama. Po raz pierwszy w życiu cieszyła się, że nie poszedł na zajęcia. Wsunęła mu dłoń pod koszulkę, chcąc ogrzać ciągle zimną dłoń zranionej ręki. Potter nawet przez chwilę nie protestował, mimo lodowatego dotyku. Sen przyszedł szybko, nie tylko dla niej. I tym razem nie śniła żadnych snów; mogła odpocząć.

***

Jedyne co przychodzi mi teraz do głowy to wielkie, soczyste: PRZEPRASZAM! Notka planowana była na dużo, dużo wcześniej, niestety przez cały ten czas Wszechświat robił wszystko, bym nie miała dla siebie nawet chwili wolnego, a nawet jeśli już takowa się znalazła, to wena robiła strajk. Rozdział jest wyjątkowo krótki, ale myślę, że dość... hmm, powiedzmy naszpikowany emocjami. Starałam się oddać w jakiś sposób powagę sytuacji i mam nadzieję, że choć w połowie osiągnęłam zamierzony cel. Oczywiście ominęło mnie bardzo wiele, w tym: urodziny!

Po pierwsze urodzny najcudowniejszej na świecie i jednej w swoim rodzaju Klaudii! Słoneczko, chciałabym życzyć Ci wszystkiego co najlepsze i spełnienia najskrytszych marzeń. Oby ten rok był lepszy niż poprzedni, bo dobrego nigdy za wiele. Dużo zdrowia, bo ono jest podstawą. Samych sukcesów i uśmiechów. Żeby otaczali Cię dobrzy, życzliwi ludzie, których warto pokochać. Sto lat! ;*

Jeszcze wcześniej były urodziny bloga! Kto by pomyślał, że to już tyle lat! Myślę, że będę starała się dodać na konto tej okropnej przerwy kolejny rozdział dużo szybciej; może w przeciągu tygodnia się uda? Taka mała rekompensata, o ile znowu nie będę musiała robić za muła!

Wasza,

Lil