037. Karty na stół, panno Evans

Po wizycie u Dumbledore’a nie potrafiła czuć się swobodnie w towarzystwie Huncwotów. Nie zastosowała się do większości ich poleceń i nie miała ochoty się z tego tłumaczyć. Nie sądziła, by poproszenie o pomoc największego czarodzieja na świecie było błędem, w przypadku jej byłego przyjaciela. Chociaż nie chciała w żaden sposób zaszkodzić Severusowi, nie widziała innego wyjścia. Żaden z Huncwotów by tego nie zrozumiał. I chociaż zalewali ją falą pytań przy każdym możliwym spotkaniu, za każdym razem udawało jej się wymigać.

Pomijając fakt jej spotkania z Dyrektorem Hogwartu, nie raczyła jeszcze wyjawić Jamesowi prawdy o niej i o Syriuszu. Z jakiegoś powodu chłopak wydawał jej się być wyjątkowo pogodzony z ich domniemanym związkiem i nie reagował na niego tak burzliwie, jak przed swoim zniknięciem. Syriusz i James starali się być ponownie świetnymi przyjaciółmi, choć z jakiegoś powodu Black był, według niej, dużo bardziej zgryźliwy i markotny.

Zajęcia mijały jej wyjątkowo wolno i męczyły ją, jak nigdy. Każdą przerwę wykorzystywała na łapanie oddechu. I chociaż miała wypisane zwolnienie od pani Pomfey na tydzień w przód, nie zamierzała z niego korzystać bez większej potrzeby. Nadrabianie zaległości zawsze było jej słabą stroną. Wiedziała, że skupia się na wszystkim tylko nie na temacie lekcji, ale przynajmniej miała własne notatki. Przyłapała się na tym, że analizuje chorobliwie dokładnie, słowo po słowie, swoją rozmowę z Dumbledorem. Powracała myślami do polany w Zakazanym Lesie i pozwalała ponieść się fali bólu, przynoszącej ze sobą przedsionki ataków paniki; pot występował jej gęsto na jasne czoło. Uspokajała się jedynie dzięki wspomnieniu Jamesa przychodzącego jej z odsieczą; z jakiegoś powodu toń jego topazowych oczu pozwalała przywrócić jej oddechowi swobodny rytm, a smutny lecz kojący uśmiech wywoływał poczucie względnego bezpieczeństwa. Nawet nie próbowała sobie tego tłumaczyć. Tego typu dedukcje zawsze prowadziły ją do wyjątkowo niewygodnych wniosków. Dodatkowo ciągle układała sobie w wyobraźni idealną rozmowę z Potterem i wiele wersji tego, co mu powie. Nie zdecydowała jeszcze jak, kiedy i czy w ogóle wyjawi mu sytuację między nią a Syriuszem. Po wyjściu ze szpitala zaczęła przyglądać się dokładnie zachowaniu Jamesa. Kolejno badała jego roziskrzone spojrzenia w jej kierunku, jego dziwne, wyjątkowo przyjacielskie gesty ku niej, nie podszyte żadnym podtekstem; nawet ucinanie przez Jamesa jakichś wyjątkowo długich i emocjonalnych monologów Syriusza w kilku nieznanych jej słowach.

Nerwowo regulowała w obie strony pasek od swojej torby, czekając wraz z Dorcas na kolejną lekcję. Meadowes burzyła się na swoją, według jej opinii, niesprawiedliwą ocenę z eseju z numerologii. Do Lily dotarło, że nie słucha jej od dawna, chociaż prawdopodobnie nie powinna sobie na to pozwalać. W końcu od jakiegoś czasu zauważyła, że jej kontakt z przyjaciółką rozluźnia się. Nie wydawało jej się to niczym dobrym. Zareagowała dopiero, gdy Dorcas posłała jej wyjątkowo bolesnego kuksańca w bok. Evans ledwo powstrzymała się przed zgięciem w pół.

- Co ty…? – zaczęła, jednak Dorcas szybko jej przerwała.

- Idzie tu – mruknęła półgębkiem, wpatrzona w jeden punkt przed sobą. Lily błyskawicznie podążyła za jej wzrokiem. – Potter tu idzie. Nie podoba mi to – jęknęła.

James Potter kroczył ku nim swobodnie z wyjątkowo uroczym, kompletnie nie pasującym do niego uśmiechem. Lily zamrugała kilkakrotnie, czując jak serce najpierw podchodzi jej do gardła, a później zjeżdża na sam dół żołądka. Rozejrzała się na boki, jednak nie miała żadnych wątpliwości, że to ona jest jego celem. Przełknęła okropną gulę w gardle.

- Lily, Dorcas – przywitał je w wyjątkowo ujmujący sposób. – Możemy porozmawiać? – zwrócił się bezpośrednio do Lily, wskazując głową opustoszały koniec korytarza.

Skinęła tylko głową, ruszając za nim niepewnie. Spodziewała się, że pójdzie dużo dalej, jednak on zatrzymał się tuż za linią czekających na transmutację uczniów. Dzięki temu czuła się nieco bezpieczniej, ale w pewnym sensie poczuła lekki zawód. Zbeształa się za to w duchu. James wyglądał oszałamiająco, jak zawsze. Prześledziła wzrokiem jego ciemne włosy sterczące we wszystkich kierunkach, przeczesywane co raz przez ich właściciela (zdusiła w sobie z trudem ochotę by je przygładzić), topazowe oczy przesłaniały okrągłe, charakterystyczne okulary, a kuszące usta zdawały się zapomnieć o prawdziwym uśmiechu i prezentowały jedynie jego smutną, wyćwiczoną imitację. Szkolny mundurek nadal nosił niedbale i z pewną nonszalancją, co tylko dodawało mu uroku, który do tej pory zdawał jej się umykać. James miał rozwiązany krawat w bordowo-żółte pasy, luźno zwisający mu przez szyję. Górny guzik koszuli był rozpięty, a sweter z godłem Gryffindoru wciśnięty do czarnej torby na jego ramieniu, za której pasek wetknął kciuk jednej z dłoni; drugą trzymał w kieszeni czarnych spodni. Przynajmniej to się nie zmieniło. Musiała się bardzo powstrzymywać, by nie westchnąć.

- Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że już wszystko rozumiem i przykro mi z powodu mojego zachowania – zaczął dość oficjalnie. Kompletnie nie wiedziała o czym mówi. – Przeze mnie… - Zacisnął usta najwyraźniej walcząc ze sobą. – Przeze mnie dorwała cię Bellatrix i… Naprawdę zrozumiałem – powiedział cicho. – Obiecuję też, że więcej nie będę stawał na drodze do waszego szczęścia – dodał pewniej, nieco zmienionym głosem. Nie miała czasu na rozważanie dlaczego to zauważyła.

- Za to chyba nie do końca ja rozumiem… - bąknęła, nie mogąc zdobyć się na pracę szarych komórek.

- Ty i Syriusz będziecie świetną parą – dodał ze smutkiem. Przez chwilę wydawało jej się, że w jego oczach dostrzegła iskry rozbawienia. Zbladła, jednak by zamaskować swoje roztargnienie uśmiechnęła się na tyle czarująco, na ile tylko było ją stać, a więc na niewiele.

- Ach, no tak, oczywiście. To miłe co mówisz, dziękuję.

- Na pewno szczere, Lily – Ujął ją za dłoń. Poczuła przyjemne ciepło jego ciała. Musiała się mocno skupić, by pamiętać o oddychaniu. Zawroty głowy wydawały się być nie do zniesienia. – Wybacz, nie powinienem – szepnął, zabierając błyskawicznie rękę. Lily mruknęła tylko potakująco. – Po prostu dobrze jest cię znowu widzieć. Wiesz, rozmawiałem z Syriuszem i wszystko sobie wyjaśniliśmy. Możesz być spokojna, nie będę cię niepokoił – Spojrzał nad nią, najwyraźniej kogoś dostrzegając. – Właściwie to tu idzie – dodał, machając zaciekle ręką do kogoś będącego z tyłu jej pleców. Obejrzała się za siebie, by dostrzec wyjątkowo bladego i przerażonego Syriusza. – Łapo, tutaj! – zawołał Potter. Black zaklął od serca pod nosem, zanim skierował ku nim kroki.

- No? – warknął, zajmując miejsce koło Lily.

- Chciałem tylko, żebyście oboje wiedzieli, że nie musicie się już przy mnie hamować – Syriusz i Lil wymienili spojrzenia. – Pierwsza faza związku jest zdecydowanie tą najbardziej ekscytującą. Nie chcę wam nic z tego odbierać – James zignorował mordercze spojrzenie kumpla.

- To wyjątkowo… altruistyczne z twojej strony – odpowiedziała kompletnie zbita z tropu Evans.

- Swoją drogą, Lil, przypomniało mi się, że mam do odrobienia szlaban u ciebie, prawda? – James rzucał spojrzeniem od jednego do drugiego. – Łapo, mam nadzieję, że nie będzie ci to przeszkadzać?

- Bynajmniej – syknął Black, mrużąc wściekle oczy.

- Fantastycznie – Potter zwrócił się ku niej wyczekująco.

- Em… w takim razie, dzisiaj o siódmej?

- Będę – zapewnił. Za chwilę zmierzył ich oceniającym spojrzeniem. – Kompletnie nie wyglądacie na parę. Syriuszu, wyjątkowo kiepsko ci z nią idzie – sarknął, na co Black spąsowiał.

- Do czego pijesz, Potter? – Lily ściągnęła usta z grymasem.

- Żadnych uścisków, całusów… mówiłem, że mam to już za sobą i możecie czuć się swobodnie – powtórzył gładko, z kwaśnym nieszczerym uśmiechem.

Czuła, jak zzieleniała na twarzy przypominając sobie ich jedyny pocałunek z Syriuszem. Nie musiała patrzeć w bok, by wiedzieć, że Black wygląda w tym momencie dokładnie tak samo, jak i ona.

- No proszę – westchnął James, patrząc ponownie za ich plecami. – Uratowani, przez McGonagall – zachichotał. – Zakładam, że chcecie siąść razem, więc ja siądę z Dorcas – wyminął ich i dziarsko ruszył w kierunku wyjątkowo przejętej, niespuszczającej ich z oczu, Meadowes.

- Zamorduję siebie, jego i ciebie – warknął Syriusz, kiedy ruszyli razem do klasy. – Niekoniecznie w tej kolejności.

James rozłożył się z satysfakcją na ławce, zajmując miejsce obok Dorcas. Dziewczyna nie wyglądała na zdziwioną. Najwyraźniej musiała obserwować jego wyjątkowo udaną rozmowę z najgorzej udawaną parą wszechczasów. Ignorował wystraszone spojrzenia dziewczyny, czekając aż w końcu zacznie zadawać mu pytania. Nie wątpił, że ma ich w zanadrzu całkiem sporo. Do tego czasu miał zamiar napawać się swoim małym zwycięstwem nad Syriuszem i Evans. Być może nie powinien dodawać Lily stresu, szczególnie biorąc pod uwagę wydarzenia ostatnich dni, jednak potrzeba pozbycia się niewiarygodnie irytującego ciężaru z klatki piersiowej przezwyciężała wszystko. Nawet jego monstrualnych rozmiarów wyrzuty sumienia. Z jakiegoś powodu gorycz, jaka go wypełniała zdawała się zabierać mu zdrowy rozsądek, z którym i tak już był na bakier.

Dorcas chrząknęła, otwierając kilka razy pod rząd buzię, jakby bała się odezwać. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że dziewczyna zapewne walczy sama ze sobą. Musiała wiedzieć o tym, że związek Syriusza i Lily jest udawany. Wrodzona, mocno zakorzeniona uczciwość z pewnością mierzyła się w niej z oddaniem przyjaciółce. Nie chciała burzyć planów Evans i psuć jej zabawy nim, Jamesem.

- Widziałam, że rozmawiałeś z Lily i Syriuszem – zagadnęła niezobowiązująco. Całkiem neutralnie. Prawie jej uwierzył.

- A, tak. Wiesz, chciałem wyjaśnić pewne sprawy – położył nacisk na kluczowe słowo. Zdecydował się zaczekać i wybadać teren. Zawsze mogło się okazać, że Meadowes o niczym nie wie. A wtedy nie warto było marnować okazji dla Evans do tłumaczeń.

- Nie rozumiem – przyznała. – Czy czasem nie chciałeś mieć z nimi nic wspólnego? No wiesz, w końcu zwiałeś do Zakazanego Lasu na trzy dni bez słowa wyjaśnień – żachnęła się. James uniósł brwi ze zdumienia. Nie spodziewał się po niej wyrzutów. Zdecydowanie nie chciał wracać do tego tematu. Nie, kiedy znał prawdę. – Swoją drogą, bardzo dorośle – dodała uszczypliwie. Wystarczyło by na nią spojrzał i od razu wiedział, co było przyczyną jej chłodnego zachowania. Uśmiechnął się huncwocko, pozwalając sobie nawet na cichy chichot. Przez chwilę miał wrażenie, że go zdzieli.

- Martwiłaś się – oznajmił z entuzjazmem. Miał duże szczęście, że tylko skarciła go wzrokiem.

- Oczywiście, że się martwiłam! Jak każdy z nas – syknęła, robiąc pauzę, gdy McGonagall przechodziła obok ich ławki, po czym kontynuowała. – To było naprawdę głupie. Wiesz, mogło ci się coś stać! Zobacz co spotkało Lily, gdy poszła cię szukać – Broda zadrżała jej niebezpiecznie. Odwróciła szybko twarz w innym kierunku, biorąc głęboki oddech. James szybko spoważniał, widząc jak wiele nerwów jej napsuł. Kolejna fala wyrzutów sumienia pojawiła się ponownie, wywiercając mu w żołądku dziurę wielkości pięści Hagrida. – Sam-Wiesz-Kto byłby zachwycony, gdybyś wpadł w jego ręce. Żaden Śmierciożerca nie przegapiłby okazji złapania Jamesa Pottera. Chyba wszyscy czarodzieje wiedzą, że rodzina Potterów nadal stawia opór Czarnemu Panu. Jesteś na szczycie jego czarnej listy. Tuż po twoich rodzicach.

- Wybacz – westchnął. – Naprawdę musiałem pobyć sam i wszystko sobie uporządkować.

- Mogłeś pobyć sam na terenie szkoły, w nieco bezpieczniejszym miejscu! – warknęła. Uniosła wyżej głowę, prostując przy tym plecy. – Poza tym, to nie mnie powinieneś przepraszać – dodała Meadowes, zarzucając ciemnymi włosami.

James skinął tylko głową. Nie potrafił nie przyznać jej racji. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co spowodował. Nie zamierzał sobie wybaczyć. Była cała masa osób, które powinien przeprosić na czele z jego rodzicami i przyjaciółmi, a w szczególności z Lily.

Dorcas wzięła głęboki, uspokajający oddech. Najwyraźniej złość minęła, bo w jej policzkach pojawiły się urocze dołki, zwiastuny możliwego uśmiechu.

- Zostawmy to – mruknęła, rysując szlak w rogu pergaminu. Przyozdabiała znaczną większość swoich notatek. – Lepiej mi powiedz jak sytuacja między… wami.

- Co masz na myśli? – James zmarszczył brwi, udając zielonego. Doskonale wiedział o co pyta. Meadowes wywróciła oczyma.

- Ciebie, Lily i Syriusza, oczywiście! – żachnęła się.

- Niespecjalnie widzę siebie w trójkącie. Szczerze mówiąc, nasz związek z Syriuszem jest czysto platoniczny. Co prawda, mój seksapil i nieziemski wygląd mogą wprowadzać w błąd…

- Jeszcze słowo, a będziesz szedł do skrzydła szpitalnego ze złamanym nosem – warknęła Dorcas. – Dobrze wiesz o czym mówię. I bez wygłupów.

- No wiesz, jakoś się musiałem z tym pogodzić i…

- Ściemniasz – syknęła, przerywając mu natychmiast. James uniósł kąciki ust do góry, przyglądając jej się uważnie.

- A skąd ta pewność?

- Po prostu. Nie jestem naiwna, Potter.

- Nie wątpię. W takim razie, co chciałabyś wiedzieć, słodka? Pytaj śmiało – rzucił w końcu. Meadowes otworzyła szerzej granatowe oczy, a na szczupłe policzki wystąpiły rumieńce.

- Chyba nie powinnam – bąknęła cicho.

- Och, boisz się, że zdradzisz mi mały sekret Lily i Syriusza? – zamruczał, uśmiechając się szelmowsko. Dorcas wciągnęła ze świstem powietrze, zanim zdołała się opanować. James musiał przyznać, że była beznadziejna w kłamaniu. Zdecydowanie dużo gorsza od Evans, jak się okazuje.

- Nie wiem o czym mówisz – powiedziała bez przekonania.

- Oczywiście, że wiesz. I ja też wiem.

- Wiesz?! – pisnęła, zakrywając usta dłonią. – To znaczy… co wiesz? – Zmrużyła oczy mierząc go spojrzeniem. James zachichotał pod nosem. Teraz nie miał żadnych wątpliwości.

- Lily i Syriusz nigdy nie byli parą. To właśnie wiem. Tak samo, jak i ty – wyjawił, obserwując jak resztki napięcia uciekają z jego towarzyszki. – Swoją drogą, mogłaś mi powiedzieć – syknął.

- Remus też mógł, on też wiedział. Sami się domyśliliśmy – odbiła piłeczkę. – Poza tym nikt nie przypuszczał, że będziesz aż tak ślepy!

- No wiesz – burknął Rogacz, chmurząc się.

- Całe szczęście z tym już koniec. Mam nadzieję, że wszystko sobie wyjaśniliście?

- Och, nie. Lily nie ma pojęcia, że znam prawdę – Dorcas zbladła, rzucając szybkie spojrzenie na przyjaciółkę, siedzącą z przodu klasy.

- W takim razie jak się dowiedziałeś?

- Syriusz mi powiedział, więc kazałem mu udawać przed Evans, że o niczym nie wiem.

- Czyś ty rozum postradał?!

- Do ciebie mam dokładnie taką samą prośbę – kontynuował, ignorując jej wybuch. - Nie mów nic Lily. Tylko do końca dzisiejszego dnia – zastrzegł, obserwując jej reakcję.

- Nie ma mowy! Mam już dość tej waszej dziecinady! Jedno gorsze od drugiego…

- Nie powiedziałaś mi o nich prawdy. Jesteś mi to winna, Dorcas. Ten jeden raz – zawahała się. James musiał przyznać, że ostatnio zdecydowanie za często używał tego argumentu. Nie podobało mu się to, ale to była jedyna broń, jaką dysponował. Poza tym, nie zamierzał przeciągać tej farsy w nieskończoność. Wystarczyłoby mu kilka godzin.

- Dobra – odpowiedziała w końcu, dąsając się. – Ale tylko do końca dnia!

Nie mógł powstrzymać uśmiechu.

Lily przygryzła wargę, zerkając kątem oka na skrobiącego koślawe litery gęsim piórem Syriusza. Na rogach pergaminu widniały niezbyt stosowne i bynajmniej nie świadczące o jego talencie plastycznym bazgroły. Zastanawiające było, że Dorcas miała to samo upodobanie. Spojrzała na swoje wątpliwe notatki. Rozmowa z Jamesem rozproszyła ją do tego stopnia, że nie była w stanie poradzić sobie z koncentracją na zajęciach. Co więcej, serce trzepotało jej w piersi z irracjonalnego poczucia strachu przed zbliżającym się szlabanem Pottera. Nie miała ochoty tam iść, a dodatkowe wysiłki, a nawet samo uczęszczanie na zajęcia pochłaniały wszystkie jej zapasy energii; najwyraźniej nie doszła jeszcze do siebie. Jednak James zaskoczył ją do tego stopnia, że zgodziła się, zanim zdążyła zastanowić się nad konsekwencjami. Z kolei teraz nie mogą odwołać spotkania. Byłoby jasne, że boi się konfrontacji. Wzrok znowu uciekł jej ku Syriuszowi.

Mimo nadbiegających do jej uszu szeptów siedzącej kilka ławek dalej Dorcas, nie odważyła się odwrócić. Głos jej przyjaciółki wydał jej się nerwowy, ale nie potrafiła się temu dziwić. Nie udało jej się jednak usłyszeć nawet najmniejszego sensownego fragmentu rozmowy.

Syriusz potarł kark.

Zapisała niezbyt zgrabnym pismem kilka słów kluczowych rzuconych przez profesor McGonagall dotyczących ich zadania domowego i teorii kolejnego obowiązkowego do przerobienia zaklęcia. Ręce miała spocone i chłodne, chociaż co chwilę wycierała je o wierzch szaty szkolnej.

Syriusz nabazgrolił kolejny rysunek, tym razem coś, co prawdopodobnie miało przypominać puchar dla zwycięskiej drużyny w Quidditha.

Wywróciła oczyma. Odchyliła się na krzesełku, biorąc głęboki oddech. Zdecydowanie potrzebowała odpoczynku. Nie znała większości zaklęć, jakie demonstrowała na niej Bellatrix Black, jednak była pewna, że miały nie mały wpływ na jej aktualne samopoczucie. Zadrżała na wspomnienie tamtych chwil. Krew odpłynęła jej z twarzy, a oddech przyspieszył. Nie mogła teraz sobie pozwolić na atak paniki. Zdarzyły jej się już wcześniej, jednak miała sporo szczęścia, będąc wtedy samej. Nie chciała, by uznali ją za słabą. Jesteś bezpieczna, powtórzyła w myślach jakieś tysiąc razy.

Black ziewnął przeciągle.

Ochota by z nim porozmawiać była zbyt silna. Nie uważała, by było to rozsądne. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego jak bardzo zatruła ostatnio życie Syriusza Blacka. Jęknęła w duchu. Dla jej wybryku zranił przyjaciela. Nigdy nie miała dobrego zdania o nim, jednak mimo wszystko, nie wątpiła, że jest wspaniałym przyjacielem.

Syriusz zaczął huśtać się na tylnych nogach swojego krzesełka.

- Gapisz się na mnie od pół godziny – mruknął ku niej Black. Przyłapana na gorącym uczynku, spąsowiała. Powinna być ostrożniejsza. Odwróciła wzrok na swoje buty. – O co chodzi?

- Nie wiem o czym mówisz – bąknęła Lily. Głos jej zadrżał, ale nawet nie łudziła się, że może zabrzmieć przekonująco.

- Jasne – prychnął Łapa. – Myślisz o Jamesie, co? – Nie odpowiedziała. Jej milczenie było wymowniejsze niż jakiekolwiek słowa. Po chwili zdobyła się na skinienie głową. – Dasz radę?

- Słucham? – wymamrotała zaskoczona, rzucając mu pytające spojrzenie. Syriusz wbijał w nią błękitne oczy z powagą i troską. Nie tego się spodziewała. Martwi się o mnie, uświadomiła sobie. Nie o moje spotkanie z Jamesem, ale o mnie.

- Przecież widzę. Nie wydobrzałaś jeszcze i nawet nie próbuj zaprzeczać – zastrzegł. – Nie powinnaś się przemęczać, a gwarantuję ci, że spotkanie z Jamesem będzie cię kosztowało dużo nerwów.

- Nie rozumiem – powiedziała, nagle zaniepokojona planami Pottera na dzisiejszy szlaban. – James coś planuje? – pisnęła nieswoim głosem.

- Nie, skąd – żachnął się. – Po prostu wiem, jak to przeżywasz. Musisz odpocząć – oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Jeśli chcesz, spróbuję z nim pogadać…

- Nie, Syriuszu. Dziękuję, ale nie ma takiej potrzeby – Mimo woli poczuła ukłucie żalu. To nie James troszczył się o jej stan zdrowia; nie interesowało go jej osłabienie, myślał jedynie o tym, by odbębnić zaległy szlaban. Westchnęła. – Chcę już to mieć za sobą. Nie mam zamiaru przeciągać tego w nieskończoność.

- Mhm i co mu powiesz?

- Jeszcze o tym nie myślałam – wyznała szczerze. – Chcę myśleć, że nie będę musiała nic mówić.

- Dobrze wiesz, że nie ma na to szansy. To James – dodał takim tonem, jakby owo stwierdzenie miało wszystko wyjaśnić. I wyjaśniało. Być może i Potter utrzymywał, iż pogodził się z jej domniemanym związkiem z Syriuszem, jednak nawet przez chwilę w to nie wierzyła. Nie, żeby miała o sobie tak wysokie mniemanie, po prostu znała ośli upór Rogacza.

- Tak, wiem – przyznała niechętnie.

James stał na korytarzu w dormitoriach dziewcząt, patrząc na jedyne istniejące dla niego tutaj drzwi z poczerniałą ze starości, złotą plakietką. Wziął głęboki oddech, wyobrażając sobie wszystkie możliwości przebiegu ich rozmowy. Bo nie wątpił, że czeka ich ciężka rozmowa. Stos papierów, jakie wziął od profesor McGonagall ciążył mu, a rozsypujące się ze starości teczki ślizgały jedna na drugiej. Nowy czysty pergamin przytrzymywał już brodą. Modlił się, by na biurku dziewczyny miały wystarczającą ilość miejsca. Wiedział, że w środku jest tylko Lily. Dorcas była na tyle miła, by go o tym poinformować i zapewnić, że nikt nie będzie im przeszkadzał. Teraz to on miał u niej dług. I to gigantyczny, biorąc pod uwagę ile nerwów jej napsuł.

Zapukał do drzwi z trudem, pilnując się przy tym, by nie rozsypać kartek. Nie dostał żadnej odpowiedzi. Odczekał wymaganą chwilę, nim powtórzył czynność, jednak tym razem także odpowiedziała mu cisza. Modląc się w duchu, by nie dostać po głowie, uchylił drzwi dormitorium. We wnętrzu panował półmrok; na biurku paliła się samotna świeca spokojnym, wysokim płomieniem. Rozejrzał się po wnętrzu, szukając lokatorki. Zatrzymał wzrok na łóżku Evans. Lily spała z rozrzuconymi na boki kończynami. Pomięty mundurek szkolny miała nadal na sobie, a torba z książkami leżała tuż obok jej głowy. Włosy rozsypały się w każdą stronę, tworząc wokół jej głowy halo. Oddychała spokojnie; nawet nie drgnęła, kiedy z charakterystycznym skrzypnięciem zamknął za sobą drzwi. Ktoś powinien je w końcu naoliwić – pomyślał, kładąc na (całe szczęście) prawie pustym biurku stosy papierów. Musi być wyczerpana. Zawsze spała twardo, ale nigdy aż tak. Z trudem oderwał od niej wzrok. Nie mógł jej obudzić. Przysunął sobie bardzo powoli krzesło do biurka i wziął ze stosu pierwszy pergamin, a z teczki najbardziej zniszczony dokument. Najlepiej było się wziąć za to od razu. Wyciągnął gęsie pióro i zaczął przepisywać. Być może jego charakter pisma nie był najładniejszy, ale przynajmniej czytelny; nie każdy dokument dało się odświeżyć za pomocą czarów.

Otarł czoło, zerkając na zegarek. Pracował ponad godzinę, a specjalnych efektów nadal nie było widać. Warknął pod nosem, zastanawiając się jaki jest sens w odświeżaniu starych i nieaktualnych akt. Z drugiej strony, wszystko było lepsze od czyszczenia toalet i pomocy Hagridowi przy jego leśnych, żądnych krwi stworzeniach.

- James? – Drgnął na dźwięk swojego imienia i odwrócił się ku właścicielce głosu. Lily zamrugała zaspana, podnosząc się na łokciach. Popatrzyła na niego zamglonym, pytającym wzrokiem. Czuł, jak kąciki ust same unoszą mu się do góry. Włosy miała mocno potargane i najwyraźniej nie zdawała sobie z tego sprawy, co dodawało jej tylko uroku. – Co ty tu robisz? Och, która godzina?

- Jakoś po dwudziestej, a odpowiadając na pierwsze pytanie, to odrabiam szlaban – oświadczył takim tonem, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.

- Po dwudziestej?! – żachnęła się, podnosząc błyskawicznie do pozycji siedzącej. – Zabiję Dorcas, miała mnie obudzić! Przepraszam, nie zjawiłam się pod pokojem prefektów. Długo czekałeś? – mruknęła, pąsowiejąc.

-Szczerze mówiąc, to w ogóle. Od razu przyszedłem do twojego dormitorium – odpowiedział, obserwując jej reakcję. Wydawała się być zbita z tropu.

- Jak to? – szepnęła po chwili, nie spuszczając z niego zielonego wzroku. James wzruszył ramionami.

- Oboje doskonale wiemy w jakim jesteś jeszcze stanie. Uważam, że nie powinnaś się dodatkowo przemęczać. Poza tym, nie przypominam sobie, byśmy umawiali się na jakieś konkretne miejsce.

- Syriusz ci kazał, tak? To on ci powiedział – spytała sucho. Nawet nie przeszło jej przez myśl, że mogłoby być inaczej; przecież on nie zauważył. Nie obchodziło go to.

James wbił w nią chłodne, twarde spojrzenie. Usta zacisnął w wąską linię, napinając przy tym mięśnie szczęki i pleców.

- Nie musiał – mruknął ze źle skrywaną urazą. Otworzyła usta z zaskoczenia, a na policzki wystąpiły jej rumieńce. – Widzę jak słaniasz się na nogach podczas zajęć. Myślisz, że nie wiem? Nie mogłem pozwolić ci jeszcze dodatkowo włóczyć się po szkole, kiedy powinnaś odpoczywać. Już i tak wystarczająco, że chodzisz na zajęcia. O zwolnieniu od Pomfey też wiem. Wypytałem ją o wszystko, chociaż muszę przyznać, że nie było łatwo – James rozluźnił się, pozwalając, by zdenerwowanie przeszło bokiem. Nic dziwnego, że tak pomyślała. Nie wykazywał w stosunku co do niej żadnych oznak empatii; wręcz przeciwnie. – Nie myśl, że nie wiem też co się dzieje, kiedy za dużo myślisz o tym co się stało. Widziałem, jak uciekasz do łazienki i stałem pod drzwiami; wystarczyło posłuchać, jak rzęzisz i próbujesz oddychać. Dlaczego nic nikomu nie powiedziałaś?

- James, ja… - zaczęła słabym głosem, zaskoczona do granic możliwości. Głos uwiązł jej w gardle. Szczypało ją w oczach.

- Nie musisz nic mówić. Wiem, że to tylko i wyłącznie moja wina. I wcale nie dziwię się, że miałaś o mnie takie zdanie. Wolałbym żebyś następnym razem, kiedy zaczniesz… mieć problemy z oddychaniem... - Odchrząknął znacząco. Nie musiała się wysilać, żeby go zrozumieć; oczywiście, że chodziło mu o jej napady paniki. Poczuła wstyd tak wielki, że aż skręcało ją w żołądku. - … po prostu powiedz o tym komuś. Nie chciałbym, żebyś była wtedy sama, a takie rzeczy to nie przelewki. Nie mówię, że musisz od razu mówić o wszystkim akurat mi. Dorcas, czy inne dziewczyny na pewno ci pomogą i zrozumieją. Były tam, widziały co się stało. Syriusz też może być przy tobie – dodał nieco ciszej. Spauzował na chwilę, biorąc głęboki oddech. Lily nie mogła wprost oderwać od niego oczu. Podniósł się z miejsca i usiadł obok niej na łóżku. – Mam tylko tą jedną prośbę. Myślisz, że jesteś w stanie to zrobić? – Skinęła głową.

Serce tłukło jej się w piersi tak głośno, że mógł je słyszeć cały zamek. Musiała w końcu to z siebie wydusić. Jego bliskość i zapach jego perfum sprawiła, że zakręciło jej się w głowie. Powstrzymała się z trudem, by nie objąć go za szyję; bez żadnych podtekstów, po prostu dla otuchy. Wbiła paznokcie w dłonie.

- James, muszę ci coś powiedzieć – zaczęła słabym głosem, unikając jego wzroku. – Cała ta sytuacja, to wcale nie była tylko i wyłącznie twoja wina, wręcz przeciwnie. Tak naprawdę, to wszystko przeze mnie, bo…

- Nie – przerwał jej tonem nieznoszącym sprzeciwu. Ujął ją pod brodę, zmuszając tym samym, by na niego spojrzała. Ciepło jego ciemno-złotych oczu odęło jej mowę. Krew napłynęła jej do twarzy, wywołując kolejny rumieniec. – Nawet nie waż się tak myśleć – powiedział twardo, lustrując jej twarz. Przez chwilę wyglądał tak, jakby bił się z myślami, zaraz potem nachylił się nad nią i złożył na jej ustach pocałunek. Pogładził jej twarz dłonią, nim odsunął się od niej. – Wybacz, nie powinienem. Po prostu… nawet nie wiesz jak się cieszę, że nic ci nie jest – szepnął zbolałym głosem. – Nawet nie chcę myśleć, co mogliby ci zrobić przez moją głupotę. Poza tym, raczej nie powinno się całować dziewczyny najlepszego przyjaciela – Na jego ustach zamajaczył uśmiech.

- James – westchnęła. – Naprawdę musisz mnie wysłuchać. Ja i Syriusz… nigdy nie byliśmy razem. Wszystko to było kłamstwo i to ja jestem za nie odpowiedzialna. Syriusz nie jest niczemu winny i… - ucięła, obserwując, jak na jego twarzy wykwita prawdziwy uśmiech. – Dlaczego cię to bawi?

- Bo wiem o tym – Wzruszył ramionami. – Syriusz powiedział mi o wszystkim zaraz po tym, jak trafiłaś do szpitala – wyznał.

- Jak to wiesz…? Och, to dlatego leciała mu wtedy krew z nosa! Uderzyłeś go – rzuciła oskarżycielsko. – Ale to naprawdę nie była jego wina, tylko moja. To ja chciałam, żeby udawał…

- To też wiem, ale widzisz, faceci załatwiają takie sprawy trochę inaczej.

- Bijatyką? – syknęła, jednak szybko powróciło okropne uczucie upokorzenia. - Nie wiem co powiedzieć – mruknęła, próbując otrząsnąć się z szoku. – Dzisiaj przed transmutacją… udawałeś?

- Cóż, tak. Prawdę mówiąc, czekałem aż sama mi o tym powiesz.

- Dlaczego?

- Żebym mógł cię zapytać: po co Lily? Po co chciałaś, żebym… żeby inni myśleli, że jesteście parą? Oszukaliście wszystkich.

- Nie wszystkich. Dorcas i Remus od razu się domyślili – burknęła, próbując ubrać prawdziwy powód jej wybryku w słowa, które nie pozbawią jej resztek honoru. Chciałam, żeby cię zabolało tak, jak mnie, kiedy poszedłeś na randkę z Nicole Sorrow, raczej nie brzmiało najlepiej. Zdecydowała się nie wyjawiać powodu. – Nie potrafię ci powiedzieć dlaczego – wymamrotała, obejmując rękoma kolana. – Nie zrozumiałbyś – dodała po chwili.

- Mogłabyś spróbować. Ale… nie chcesz, to nie mów – Ponownie usiadł na krześle przy biurku i zabrał się za usuwanie jakiejś plamy z pergaminu różdżką.

- Skąd wziąłeś te wszystkie dokumenty? – zapytała po chwili milczenia. James nie podniósł wzroku znad kartek.

- Od profesor McGonagall zaraz po naszych dzisiejszych zajęciach. Nie była skłonna, żeby mi je powierzyć, ale dla twojego dobra w końcu się zgodziła. Oczywiście nie omieszkała mi zagrozić kwartalnym szlabanem, w razie gdybym coś popsuł, albo zgubił. A już nie daj Panie, użył do własnych celów.

- Rozumiem, będę musiała jej podziękować – powiedziała cicho. Zapadła między nimi chwila ciężkiego milczenia, przerywane jedynie zaklęciami szeptanymi przez Pottera. Lily zerkała na niego z wielkim kamieniem na sercu. Druga taka chwila szczerości mogła nigdy więcej nie mieć między nimi miejsca. Zamknęła oczy, walcząc ze sobą, by zadać nurtujące ją pytanie. – James, dlaczego uciekłeś do Zakazanego Lasu? – wymamrotała, dopiero po chwili otwierając oczy. James nadal uparcie wbijał wzrok w kartki przed sobą.

- Czy to nie oczywiste? – odpowiedział pytaniem, nieco oschle. – Mój najlepszy przyjaciel i dziewczyna, którą… - urwał, ściskając mocniej różdżkę w dłoni. - … za którą uganiam się od kilku lat? – dokończył. – Może po prostu nie dałem rady.

- Wiesz, że to równie dobrze mogłeś być ty. Wiem, że masz czystą krew, więc… pewnie obeszliby się z tobą inaczej… ale mogliby szantażować tobą twoich rodziców. To byłoby naprawdę bardzo nierozważne.

- Dorcas już urządziła mi kazanie na ten temat. Wiem, że spieprzyłem sprawę.

- Chyba pierwszy raz przyznajesz się do błędu.

- Kto wie? Być może dojrzewam.

Poczuła, że kąciki ust unoszą jej się do góry.

***


Nie przychodzi mi do głowy nic więcej oprócz: zawaliłam. Zawaliłam, bo ostatnio zaniedbuję bloga i Was. Jedyne o czym mogę Was zapewnić to, że nie porzucę bloga; nie ma takiej opcji! Jestem jedną z tych osób, które się nie poddają, poza tym sprawia mi to zbyt wiele radości i zajmuje zbyt wielką część w moim sercu, żeby ot tak po prostu dać sobie spokój. KAŻDY blog jest nadal aktualny, choć notki mają mega-hiper-super-truper-gigant opóźnienie, ale... kiedyś nadrobię ;p. Trzeci rok nie jest dla mnie najłatwiejszy, szczególnie, że pojawiło się kilka poważnych problemów w moim życiu osobistym i ciężko było się z tego wszystkiego pozbierać. Ale koniec zanudzania! Postaram się być bardziej kompetentna i dodawać rozdziały częściej.
Zawsze staram się każdy rozdział komuś dedykować i z tym nie będzie inaczej. Dedykacja jest dla kilku osóbek, które są rewelacyjne w przywracaniu mnie do pisania, do mobilizacji i budzenia wyrzutów sumienia (co również jest plusem), a są to: KB, Lupo, Klaudia Kowalczyk i Mała Mi. Wasze komentarze sprawiły, że jeszcze tego samego dnia siadłam do opowiadania i je dokończyłam. Dlatego należy się Wam mega-soczyste: dziękuję!
Wasza,
Lil